Του Ραφαήλ Νικόλαου Μπελενιώτη,
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε έναν δρόμο ξεκαθαρισμάτων: νέες ζυμώσεις γίνονται διακριτές μέσα από την γέννηση τόσο της «ΡΕΝΕ» όσο και της «ΟΜΠΡΕΛΑΣ», με διαζύγια, αλλά και συμπορεύσεις να έχουν τεθεί στο τραπέζι. Το σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2021 δεν θα είναι ο ίδιος με τον ΣΥΡΙΖΑ της ήττας και της αντιπολίτευσης του 2020. Με τους 53+ να έχουν νέους «στρατιώτες» στις γραμμές τους και να ετοιμάζονται να παίξουν με όλες τις δυνάμεις στον εσωτερικό στίβο, σε ένα στίβο με νέους, αλλά και παλιούς πλην διασπασμένους παίχτες.
Η «Ομπρέλα» φαίνεται να είναι αυτή που μέχρι στιγμής διαθέτει ένα κάποιο –αν μπορούμε να το πούμε έτσι– προβάδισμα, αφού οι «προεδρικοί» διασπάστηκαν, οι δρόμοι τους χώρισαν και η «ΡΕΝΕ» δημιούργησε νέα δεδομένα με το κείμενο που κατέθεσε θεσμικά σε δημόσια διαβούλευση. Είναι η τάση που τελευταία «ακούγεται» να προωθεί τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη στη θέση του Αλέξη Τσίπρα, με τίποτα και κανέναν ακόμα να έχει επιβεβαιώσει ή διαψεύσει τις φήμες. Ο αναβρασμός δεν κρύβεται και έτσι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν άργησε να σχολιάσει τις εξελίξεις λέγοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα όχι των κλειστών κύκλων και των συμμαχιών, αλλά ένα κόμμα της Αριστεράς που οι διαφωνίες συναντιούνται σε ένα κοινό τραπέζι και συζητιούνται. Στο παραπάνω κάδρο της αναμέτρησης δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους «Γεφυροποιούς», ήτοι τους Ν. Μπίστη, Αντ. Λιάκο, Σ. Βαλντέν, αλλά και τους προερχόμενους από τη ΔΗΜΑΡ, όπως ο Θ. Θεοχαρόπουλος και ο Δ. Χατζησωκράτης, που φέρεται να έχουν ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με την «Κίνηση Μελών» και τη «ΡΕΝΕ». Η συζήτηση για το αύριο του ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει με τις πρώτες συζητήσεις να γίνονται στις Νομαρχιακές Συνδιασκέψεις.
Η πολιτική απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως προέκυψε στο τέλος του Πολιτικού Συμβουλίου, είναι η γενναία μετεξέλιξη του σε εκείνο το μεγάλο και πλατύ ανοιχτό κόμμα που θα συσπειρώνει μέσα από την κοινωνία, ανθρώπους διαφορετικών αριστερών αφετηριών, αγωνιστών της οικολογίας, του φεμινιστικού κινήματος, των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά και της αριστεράς και του κομμουνισμού μέσα σε μια μεγάλη και ενιαία προοδευτική παράταξη.
Το θέμα των συμπορεύσεων που βασάνισαν το τελευταίο διάστημα τα πολιτικά γραφεία και έκαναν τα στελέχη της αριστεράς να πιάσουν το μολύβι για να αρχίσουν να γράφουν κείμενα και προσκλήσεις, βρέθηκε επίσης στο τραπέζι του Πολιτικού Συμβουλίου. Το Μερα25 προσφάτως είχε αρνηθεί εμφατικά την συμπόρευση, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είχε τα χαρακτηριστικά μιας ακόμα καταδικασμένης προσπάθειας συνεννόησης με τους θεσμούς, πράγμα ανώφελο για τα στελέχη του κόμματος του Γιάνη Βαρουφάκη. Από την άλλη, το «ΠΡΑΤΤΩ» του πρώην Υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, το οποίο πρόσφατα έκανε τα κομματικά αποκαλυπτήρια του, πρότεινε συνεργασία σε όλο το φάσμα της Αριστεράς. Η φύση της πολιτικής συνεργασίας πρόκειται να απασχολήσει αρκετά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει του Συνεδρίου, αφού αρκετοί δεν επιθυμούν να ξαναδούν «αλεξιπτωτιστές» σε καίριες κομματικές θέσεις, αλλά ούτε και μεταγραφές ονομάτων.
Η «Ομπρέλα» ξεκαθάρισε τις θέσεις της με θεσμικό τρόπο στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας «ναι» στις πολιτικές συμμαχίες με όμορους χώρους, όμως όχι με όρους παλαιοκομματισμού. Για τα μέλη της κίνησης οι συλλογικές κομματικές λειτουργίες είναι ταυτοτικό στοιχείο για ένα κόμμα της Αριστεράς. Το ερώτημα είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ που θα προκύψει μέσα από τις παραπάνω εξελίξεις θα θυμίζει έναν ΣΥΡΙΖΑ του ’15 ή ένα συμπαγές αρχηγικό κόμμα εξουσίας.
Το ερώτημα είναι επιτακτικό και ζωτικό για τον ΣΥΡΙΖΑ του αύριο, που αντιμετωπίζει -μεταξύ άλλων- το ερώτημα: ΣΥΡΙΖΑ των Τάσεων ή του Αρχηγού;
