Του Γεωργίου-Ερμή Μπουγιούρη,
Ως δικομματισμό ορίζουμε το ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο στο οποίο δύο κόμματα «κυριαρχούν», κατέχουν, δηλαδή, αν όχι όλη, την συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων μιας χώρας.
Με μία ήρεμη ανασκόπηση όσων έγιναν απ’ τις αρχές του έτους μπορεί κανείς να αντιληφθεί αμέσως σε τι αναφέρεται ο τίτλος του παρόντος άρθρου. Η ψήφος εμπιστοσύνης και η Συμφωνία των Πρεσπών υπήρξαν καθοριστικές για την μορφή, την στάση, αλλά και την ιδιοσυστασία των «μικρών» Κοινοβουλευτικών Ομάδων στην Βουλή. Οι ΑΝΕΛ, Το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων και το ΚΙΝΑΛ δέχθηκαν ισχυρότατο πλήγμα στην διαδικασία αυτήν. Μερικές κινδυνεύουν από, ή βρίσκονται σε, αναταραχή ή και διάλυση και άλλες με ενδεχόμενη εκλογική αποτυχία.
Το ΚΙΝΑΛ ή αλλιώς το ΠΑΣΟΚ με νέα βιτρίνα απέτυχε παταγωδώς να εμφανισθεί ως το κόμμα που θα ένωνε την μεγάλη κεντροαριστερά. Αυτό ασφαλώς είχε ως θετικό αποτέλεσμα για την κυβέρνηση να απορροφήσει προβληματισμένους κεντροαριστερούς και κλασσικούς φιλελεύθερους, που είχαν κατασταλάξει στα πλαίσια του προαναφερθέντος κόμματος ή στο Ποτάμι.
Σ’ αυτό φυσικά δεν φταίει μονάχα το ΚΙΝΑΛ. Φταίει σε μεγάλο βαθμό και η ΝΔ. Η αντιπολίτευση, για λόγους συσπείρωσης, αναγκάσθηκε να κρατήσει σκληρότερες γραμμές, όσον αφορά την συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και το Μακεδονικό, γενικότερα. Αυτή η στάση έδωσε μια δυνατή δεξιά οσμή στο άρωμα που προσπαθεί να αναδείξει η αντιπολίτευση. Αυτό, ίσως να χαροποίησε την λαϊκή δεξιά και την κλασσική δεξιά της ΝΔ, αλλά σίγουρα «έδιωξε» τους περισσότερο μετριοπαθείς.
Επιστρέφοντας στην αναταραχή που προκάλεσαν οι εξελίξεις αυτές, είναι πλέον σίγουρο πως θα ευνοηθούν τα δύο δυνατότερα κόμματα των δημοσκοπήσεων. Επομένως, σε ενδεχόμενες εκλογές στις 26 Μαΐου (οι οποίες θα συμπέσουν με τις ευρωεκλογές, αλλά και τον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών) υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να επικρατήσει ένα ευρύτερο δικομματικό πολιτικό πλαίσιο.
Αυτά για τον δικομματισμό. Τώρα όσον αφορά το δίλημμα που θα προκύψει. Στον απόηχο των εξελίξεων που προανέφερα γίνεται πλέον ευδιάκριτο το δίπολο που θα ακουστεί στα προεκλογικά σποτ και η διχόνοια που ενδεχομένως θα υπάρξει δεδομένου πως, έως τις 26 Μαΐου, θα έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία των θετικών μέτρων όπως οι 120 δόσεις για τα χρέη προς το Δημόσιο και τα ταμεία, μαζί με το επίδομα ενοικίου. Την ίδια στιγμή, η προστασία της πρώτης κατοικίας ήδη συμφωνήθηκε, μετά την χθεσινή συνάντηση κυβέρνησης και τραπεζιτών όπου και ετέθη νέο πλαίσιο με, σαφώς, θετικότερο αποτέλεσμα από ότι αναμένετο, καθώς η πρώτη κατοικία, που είναι υποθηκευμένη, προστατεύεται εάν η αντικειμενική της αξία φτάνει έως και τα 250.000 ευρώ και το υπόλοιπο του δανείου δεν υπερβαίνει τα 130.000 ευρώ.
Επιπλέον, στο πλαίσιο της Συνταγματικής Αναθεώρησης τα πράγματα, παρά τις διαφοροποιήσεις που υπήρξαν στην ψηφοφορία, οδεύουν προς επίρρωση των λόγων. Το δίπολο των εκλογών, όπως ενδεχομένως δούμε, θα βαφτιστεί από την κυβέρνηση ως η θεσμική, φιλολαϊκή και δημοκρατική Αριστερά και αντιλαϊκή (ακρο)δεξιά και από την αντιπολίτευση ως η αντιλαϊκή, ανθελληνική και προδοτική αριστερά με απέναντί της την σωτήρια, λαϊκή και ευρωπαϊκή Δεξιά.
Εκτός του δικομματικού διλήμματος, ο τίτλος κάνει λόγο για εκλογές στις 26 Μαΐου.
Γιατί;
Πολύ απλό. Αυτή την στιγμή η κυβερνητική πλειοψηφία κρέμεται από μια κλωστή. Αν και οι έξι επιπλέον, δια επιστολής, «προσκυνημένοι» βουλευτές που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης προς στην κυβέρνηση μπορούν να θεωρηθούν βολικό μαξιλάρι και «ανάσα οξυγόνου» για την κυβέρνηση, αυτό δεν τους καθιστά αξιόπιστους έως το φθινόπωρο του φετινού έτους. Ίσως η μόνη επιπλέον «χρήση» τους μπορεί να γίνει στο ψήφισμα του «κοινωνικού πακέτου» του ΣΥΡΙΖΑ, που θα είναι και δυνατό αφήγημα για τις εκλογές. Παρά ταύτα παραμένει μια μη ασφαλής πλειοψηφία.
Εκτός αυτού, είναι και ο Καμμένος. Η τωρινή «κόντρα» του πρώην συνεταίρου της κυβερνήσεως δε θα μπορούσε να συνεχισθεί για πολύ ακόμη καθώς, σε βάθος χρόνου, μπορεί να γίνει αρκετά επιζήμια. Μπρος στον κίνδυνο της εκλογικής αποτυχίας των ΑΝΕΛ στις ερχόμενες εκλογές, ο πρώην συνέταιρος μπορεί να μετατραπεί σε επικίνδυνο εχθρό. Το επόμενο, και λογικότερο εγχείρημα, που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση είναι να αναζητήσει νέους συμμάχους. Πού θα τους βρει; Μα φυσικά στον, υπό διάλυση, χώρο της κεντροαριστεράς. Σίγουρα, όμως, όχι σε όλον.
Η μόνη προϋπόθεση; Να προλάβει…
Γεννήθηκε το 1998 στο Ρέθυμνο, Κρήτης. Είναι προπτυχιακός φοιτητής του Τμήματος Ιστορίας & Φιλοσοφίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Διευθυντής Αττικής του Think Tank ΚΕΑΣΜ και Γενικός Γραμματέας της νεολαίας Rotary Αθηνών. Επίσης ασχολείται ενεργά με τον αθλητισμό και τον εθελοντισμό.
