Της Μαριλίνας Αντωνοπούλου,
Η ελληνική πολιτική νοσεί. Αναμφισβήτητα. Κι αυτό δεν είναι μια διαπίστωση των τελευταίων ημερών. Είναι μια παρατήρηση των τελευταίων δεκαετιών.
Η επικαιρότητα «τρέχει» αυτό το διάστημα σε πολλούς τομείς, μα το φλέγον ζήτημα είναι το Μακεδονικό -ή αλλιώς- η Συμφωνία των Πρεσπών. Μια συμφωνία η οποία θα έπρεπε να είχε επιτευχθεί εδώ και πολλά χρόνια, αλλά αυτό είναι μια άλλη πικρή συζήτηση και δεν είναι επί της παρούσης.
Η πολιτική μας νοσεί λοιπόν, επαναλαμβάνω, και δεν αναφέρομαι στην συμφωνία αυτή καθ’ εαυτή, αλλά στα… τριγύρω. Αντί λοιπόν κάποιοι να αναγνωρίσουν ότι επιλύθηκε μέσω της διπλωματικής οδού ένα ζήτημα που ταλάνιζε την ελληνική εξωτερική πολιτική και αποτελούσε τροχοπέδη ίσως σε μία μακροπρόθεσμη ανάδειξη της χώρας μας σε σημαντικό παίκτη των Βαλκανίων, τροφοδοτούν εθνικιστικά και ναζιστικά φρονήματα προς προάσπιση μικροκομματικών συμφερόντων.
Επίσης να σημειωθεί πως και η «πολυαναμενόμενη» και πολυσυζητημένη αποχώρηση του κυβερνητικού εταίρου -ως απόρροια της συμφωνίας-, εκτός του ότι χαροποίησε -ματαίως όπως αποδείχτηκε- αυτούς που ήλπιζαν πως επακόλουθο αυτής θα ήταν η πτώση της κυβέρνησης, έδωσε και την ευκαιρία στο πρώην πλέον συγκυβερνών κόμμα να επιδοθεί σε εθνικόφρονες εξάρσεις (είναι χαρακτηριστικά τα τηλεοπτικά σποτ με την προτομή του Μεγαλέξανδρου).
Ένα αυτό. Το άλλο μεγάλο θέμα που κεντρίζει το ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής και της διεθνούς κοινότητας αποτελεί η αυτοανακύρηξη ως Προέδρου της Βενεζουέλας του Χουάν Γκουαϊδό. Ή καλύτερα, η συνεχιζόμενη προσπάθεια αποκαθήλωσης της κυβέρνησης Μαδούρο με αποκορύφωμα την αυτοανακύρηξη του προαναφερθέντος ως Προέδρου, ή Μεσσία (όπως φαίνεται στα μάτια πολλών), που θα σώσει τη χώρα του από τη δίνη της κοινωνικο-οικονομικής καταστροφής που επέφερε ο Μαδούρο.
Δε θα σταθώ στα εσωτερικά της Βενεζουέλας, αλλά στην πράξη του συγκεκριμένου πολιτικού, η οποία χαιρετήθηκε από πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ευρώπης και από τις ΗΠΑ. Αν αναλογιστούμε τη Δύση -την ευρωπαϊκή Δύση- σαν γνήσιο απόγονο του Διαφωτισμού και γενικότερα την Ευρώπη ως προστάτη της δημοκρατίας και υπερασπιστή των ανθρώπινων δικαιωμάτων -όπως οραματίζονταν οι πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού εγχειρήματος-, τότε αντιλαμβανόμαστε πως εύλογα κάποιες χώρες σπεύδουν να αποκαταστήσουν τη δημοκρατία και τη νομιμότητα σε μία χώρα που έπεσε θύμα του «σφετεριστή» της εξουσίας-όπως έχει αποκαλεστεί και από τον Γκουαϊδό, Μαδούρο.
«Όμως… πόσο νόμιμη είναι η ανατροπή μιας κυβέρνησης με οποιονδήποτε άλλο τρόπο πέρα από τη δημοκρατική διαδικασία των εκλογών;»
Μάλλον απάντηση δε θα πάρουμε. Ωστόσο, η απορία που γεννιέται στο μυαλό το δικό μου κι ίσως κι άλλων απλών, καθημερινών πολιτών είναι «γιατί τόσος ντόρος για τη Βενεζουέλα, ακόμη και στα ελληνικά ΜΜΕ;»
«Γιατί δεν προκαλείται ο ίδιος πανικός και για το καθεστώς του γείτονα και σουλτάνου -μεταφορικά και κυρίως κυριολεκτικά- Ερντογάν;»
«Γιατί δεν μπαίνουν στο στόχαστρο και οι πολιτικές της θεοκρατικής Σαουδικής Αραβίας ή του Τραμπ;»
Δηλαδή, η απόφαση του Αμερικανού Προέδρου να αφήσει απλήρωτους χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους με σκοπό να χρηματοδοτήσει τείχος ώστε να φράξει την είσοδο στους μετανάστες, είναι περισσότερο δημοκρατική;
– Όχι, δεν είναι.
Βέβαια, αν σκεφτεί κανείς τη δύναμη και την επιρροή των παραπάνω κρατών αλλά και το γεγονός ότι η Τουρκία αποτελεί γείτονα χώρα (για την Ελλάδα) με το υπάρχον παρελθόν και παρόν και με ένα μέλλον να καραδοκεί, τότε είναι λίγο δύσκολο να εναντιωθείς και να εκδηλώσεις παθιασμένα αυτή την εναντίωση -όσο κι αν πιστεύεις σε αυτήν-.
Έτσι λοιπόν βάλλεις κατά αυτού που «σε παίρνει» να βάλλεις και στο οποίο «βλέπεις» ή ανακαλύπτεις σταδιακά κάποια οφέλη. Κι αυτά τα οφέλη μπορεί να είναι οικονομικά, μπορεί επίσης να οδηγούν και σε πολιτική επιβίωση και ανέλιξη.
Όπως φαίνεται, σε κάθε περίπτωση, και στο Μακεδονικό και στα της Βενεζουέλας αλλά και παντού, στις πολιτικές σκέψεις και κινήσεις τόσο των άλλων-των έξωθεν-, όσο και των «δικών» μας, αποτυπώνεται η ιδέα του «τα καλά και συμφέροντα».
