Της Αμαλίας Μαρκέτου,
Το 2020, η περιβόητη αυτή χρονιά που όλους μας εξάντλησε, κυρίως ψυχολογικά, σε λίγες μέρες επιτελούς φεύγει. Όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έτσι και φέτος άρχισα να σκέφτομαι ποιοι θα είναι οι στόχοι μου για το 2021. Μια ατέρμονη, που αγγίζει τα όρια του παραδοσιακού, διαδικασία που αποζητά συνεχώς νέους στόχους από εμάς. Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που δεν ξέρουμε αν είμαστε έτοιμοι για έναν νέο στόχο; Τότε τι κάνουμε; Και ποιος ορίζει το τι στόχο πρέπει να έχουμε;
Προσπαθώντας να απαντήσω στην πρώτη ερώτηση, παρατήρησα ότι συχνά ορίζουμε ως σημείο εκκίνησης των στόχων μας την πρώτη μέρα της εβδομάδας ή την πρώτη μέρα του νέου χρόνου. Ωστόσο, αυτή η συνήθεια ίσως μας πιέσει, αν δεν νιώθουμε έτοιμοι να υλοποιήσουμε τις επιθυμίες μας εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Ως αποτέλεσμα θα οδηγούμαστε σε έναν φαύλο κύκλο που όλο θα λέμε: «Από Δευτέρα». Κι αν εκείνη η Δευτέρα αργήσει ή -ακόμη- δεν έρθει ποτέ; Ποιο θα είναι το επόμενό μας βήμα;
Μήπως τελικά να θέλουμε να μας οριοθετείται χρονικά η στιγμή που θα πάρουμε την απόφαση να πραγματοποιήσουμε έναν στόχο; Λόγω του ότι αδυνατούμε να αντιληφθούμε πότε είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή για εμάς ή διακατεχόμαστε από το συναίσθημα της αναβλητικότητας, παρακαλούμε συχνά μια ανώτερη δύναμη να μας παρακινήσει, ακόμα και αν η δύναμη αυτή προέρχεται από μια συνήθεια διαμορφωμένη από την κοινωνία, όπως η προαναφερθείσα.
Σε μια προσπάθεια εξήγησης της αδυναμίας πολλών ανθρώπων να πάρουν κάποια απόφαση, διαπίστωσα ότι κάποιες φορές αυτό που πραγματικά μπορεί να επιθυμούμε είναι η ξεκούραση και ως γνωστόν η ξεκούραση στην μετανεωτερική κοινωνία έχει συνδυαστεί με την μη παραγωγικότητα, οπότε αυτόματα απορρίπτεται ως στόχος. Για παράδειγμα, αυτός που επιθυμεί να δει μια ταινία ή να διαβάσει ένα βιβλίο χαρακτηρίζεται από μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου ως τεμπέλης ή αυτός που έχει ως στόχο να πραγματοποιήσει ένα ταξίδι θεωρείται ως ονειροπόλος και ανήμπορος να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα. Αντίθετα, η παραγωγικότητα έχει συνδυαστεί με το να εργαζόμαστε αδιάκοπα και με το να βάζουμε συνεχώς νέους στόχους που αφορούν θέματα εργασίας, σπουδών και κοινωνικής ανέλιξης.
Τελικά, αυτό που μας κωλύει είναι να αποδεχτούμε τα όνειρα που μπορεί να έχουμε πιθώσει βαθιά μέσα μας, γιατί η κοινωνία τα έκρινε ως μη ρεαλιστικά. Η πρώτη μέρα, η πρώτη εβδομάδα ή και το πρώτο χρονικό διάστημα του 2021 μπορεί να μην αποτελέσει την αφετηρία των στόχων μας. Αυτό, όμως, που θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του ρυθμούς και τα δικά του όνειρα. Χρησιμοποιώντας την έννοια του Antonio Gramsci, δεν είμαστε άνθρωποι κατά τα πρότυπα του φορντισμού, αλλά διαφέρουμε μεταξύ μας και αυτό είναι που προσδίδει ποικιλομορφία στην κοινωνία. Ειδάλλως θα μετατραπούμε σε μηχανές αναπαραγωγής των κυρίαρχων κοινωνικών προτύπων. Ας μας συνδέει μοναχά μια ευχή όλους μας, μια κοινή επιθυμία, η νέα χρονιά που θα έρθει να φέρει υγεία σε όλο τον κόσμο.
