Της Ειρήνης Κοτρούτσου,
Η τέταρτη εξουσία είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι επηρεάζει το πολιτικό γίγνεσθαι κάθε τόπου. Άλλωστε, η επικράτηση των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας ως κυρίαρχων φορέων του δημοσίου λόγου οδήγησε στην γέννηση μίας συλλογικής πολιτικής πίστης στην δύναμή τους. Πράγματι, η πολιτική διαφήμιση και το πολιτικό μάρκετινγκ -ως στοιχεία της μεσοποίησης της πολιτικής- έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να καθορίσουν την εκλογική πορεία των κομμάτων. Πώς, όμως, ορισμένα κόμματα δεν κερδίζουν τη λαϊκή συμπάθεια και εν τέλει την εμπιστοσύνη των εκλογέων; Υπάρχει πρόβλημα στις επικοινωνιακές πρακτικές ή στις ιδέες που πρεσβεύουν;
Αρκεί να σκεφτούμε πόσα κινήματα και πόσες επαναστάσεις παρέσυραν χιλιάδες κόσμου και πέτυχαν τους αντικειμενικούς σκοπούς τους χωρίς την βοήθεια επικοινωνιολόγων και πώς μεγάλες προσωπικότητες άλλαξαν το ρου της ιστορίας χωρίς image makers. Οι ιδέες και τα συνθήματα όσο και να κρυφτούν ή να πολεμηθούν έχουν την ορμητική ροή ποταμού, όταν βρίσκονται σε συμφωνία με την κοινωνία και ανταποκρίνονται στις συνθήκες και τις ανάγκες της. Έτσι, λοιπόν, όταν κάποιος αδυνατεί να επικοινωνήσει μία ιδέα, το πρόβλημα δεν έγκειται στον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να την επικοινωνήσει, αλλά στον ίδιο τον πυρήνα της ιδέας.
Τα κόμματα που μονίμως δεν μπορούν να υπερβούν το εμπόδιο του 3% ή τα κόμματα που κερδίζουν σταθερά από την Μεταπολίτευση και έπειτα μόνο το 5% των εκλογέων (ή και λιγότερο) αδυνατούν να πιάσουν τον παλμό της κοινωνίας και να ακολουθήσουν τους ρυθμούς της. Αυτό συμβαίνει είτε επειδή έχουν αναχρονιστικές ιδέες και είναι δέσμιοι πολιτικών αγκυλώσεων είτε επειδή όσα πρεσβεύουν είναι ανεφάρμοστα, ουτοπικά – γελοιωδώς εξωπραγματικά. Η κοινωνία σταθερά τους απορρίπτει και εκείνοι εμμονικά στηρίζουν θέσεις με ελάχιστη απήχηση που στο παρελθόν δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Δεν έχουν λύσεις για τα επίκαιρα προβλήματα και ρεαλιστικό σχεδιασμό, αλλά περιορίζονται στο όνειρο και την φαντασία. Οι θεωρίες των Ντελέζ και Γκουαταρί δεν ταιριάζουν σε κάθε περίσταση και κάθε εποχή. Για αυτό δεν πείθουν κανέναν τα κόμματα που θέλουν και προσπαθούν να υπάρχουν στο περιθώριο της κοινωνίας.
Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, πάντα κατ’ ἔριν γίνεσθαι. Η πολιτική ανεπάρκεια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι δεδομένη και γνωστή για όλους ήδη από το 2015. Η επικοινωνιακή ανεπάρκεια όμως, που χαρακτηρίζει το κόμμα (την τρέχουσα περίοδο), είναι παροιμιώδης. Έχουν εγκλωβιστεί σε μία τακτική αναμασήματος και η μόνη αντιπολίτευση που μπορούν να κάνουν είναι η αντιπολίτευση του motocross και της Πάρνηθας. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν έχει ουσιαστικό πολιτικό αντίλογο να εκφέρει και για αυτό περιορίζεται σε πολυφορεμένες λαϊκίστικες ατάκες και αβάσιμες κατηγορίες για το έργο της κυβέρνησης. Έτσι, μάλλον, θα ορίζεται στα λεξικά στο μέλλον η παρωχημένη και παρακμάζουσα αριστερά – με προτάσεις νόμου γεμάτες παροχολογία, ένα μόνιμο παράπονο και μια ημιθανή επαναστατική φιλολογία.
Το κυβερνών κόμμα παίζει χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Σίγουρα, όμως, η αντιπολίτευση «της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη» δεν θα καταφέρει να κοιμίσει τη Νέα Δημοκρατία. Στα γραφεία στην Πειραιώς, υπάρχουν σκεπτόμενοι άνθρωποι που αφουγκράζονται τις καταστάσεις και προσπαθούν συνεχώς να βελτιώνουν το κόμμα και το περιεχόμενο των αποφάσεων που λαμβάνονται.
Κύριοι, καλώς ήρθατε στον 21ο αιώνα. Καλώς ήρθατε στη σύγχρονη πραγματικότητα.
