Της Διώνης Ζούβελου,
Την μεγαλύτερη δαπάνη των τελευταίων 30 ετών ανακοίνωσε η κυβέρνηση Johnson, με 16,5 δισεκατομμύρια λίρες να διατίθενται στις βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις. Με το Brexit έχουν θολώσει τα νερά ανεξαρτησίας της Μεγάλης Βρετανίας, καθώς οι διαφωνίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση χρονοτριβούν την ισχύ της ολοκληρωτικής αποδέσμευσής της. Και ίσως αυτή η δαπάνη να αποσκοπεί στην επίσπευση της βρετανικής αποδέσμευσης και σε μια ελπιδοφόρα γι’ αυτήν επαναφορά. Αυτή η δαπανηρή στρατηγική από τον Johnson θα τον βοηθήσει να ορθοποδήσει όσο αναφορά την απήχησή του στον λαό, μιας και η «ενίσχυση της πατρίδος» και άλλες εξωραϊσμένες συλλογικές προοπτικές, θα ωθήσουν τον λαό να εθελοτυφλήσει μπροστά στην αποτυχημένη εσωτερική του πολιτική διαχείριση της πανδημίας.
Ως επί το πλείστον, τα χρήματα θα επενδυθούν στην τεχνητή νοημοσύνη, σε έργα έρευνας υπερηχητικών πυραύλων και κυρίως στην ναυτιλία, ευελπιστώντας η Μ. Βρετανία να γίνει κυρίαρχη ναυτική δύναμη στην Ευρώπη. Παρόλο που οι προβλέψεις για την κάλυψη της δαπάνης είναι δυσοίωνες, επικροτείται αυτή η αναθεώρηση, διότι η στρατιωτική ενίσχυση της χώρας διευκολύνει το ΝΑΤΟ και θα λέγαμε ότι είναι ένα θερμό καλωσόρισμα της νέας κυβέρνησης Biden, από μέρους της βρετανικής κυβέρνησης. Υπονομεύεται μια χρόνια δέσμευση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μ. Βρετανίας με τα στρατιωτικά θεμέλια να διασφαλίζουν σε αυτά τα δύο κράτη μια λεγόμενη «κοινή ασφάλεια». Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά η βρετανική κυβέρνηση, σκοπεύει να διαδραματίσει τον ρόλο της στην παγκόσμια σκηνή, πράγμα, το οποίο θα επιτευχθεί υπό του πρίσματος της αμερικανικής δύναμης. Οι αντιρρήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν αναπόφευκτες. Η Γαλλία βρίσκεται κάτω απ’ την απειλή να χάσει τον τίτλο της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης στην Ευρώπη και η Γερμανία αντιλαμβανόμενη την απεξάρτηση της Μ. Βρετανίας απ’ τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, σιωπηρά διαφωνεί.
Αυθαιρεσίες και συντεχνίες με αμιγώς φιλοαμερικανικό χαρακτήρα, υποταγμένες στους νόμους μιας αιμοσταγούς πολιτικής. Θα πρέπει να προχωρήσουμε την σκέψη μας ένα βήμα παραπέρα και να αναλογιστούμε τις συλλογικές συνέπειες στρατιωτικής ενδυνάμωσης του Ηνωμένου Βασιλείου. Ιστορικά, η Αγγλία υπήρξε ανέκαθεν μια φιλοτουρκική χώρα και υποστήριζε την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και αυτή της η προτίμηση εκτινάχτηκε το 2017, αμέσως μετά το Brexit, με την παραδοχή της Teresa May (μέλος του βρετανικού κοινοβουλίου τότε) ότι η Μ. Βρετανία θα ενισχύσει τις σχέσεις της με την Τουρκία, γεγονός το οποίο αποδίδεται στην κοινή τους θέση απέναντι στην πολιτική της Συρίας και του Ιράκ. Άπραγες απέναντι στην τουρκική ηγεμονία που μαστίζει την ΕΕ, παραμένουν και οι Ηνωμένες Πολιτείες, αφού δέχονται απειλές απ’ την Τουρκία για κλείσιμο των βάσεων στο Ιντζιρλίκ και στην Καππαδοκία, όπου σταθμεύονται αμερικάνικα πυρηνικά όπλα και είναι και κέντρα ελέγχου των αραβικών χωρών.
Εν ολίγοις, το παζλ σιγά σιγά συμπληρώνεται, με τα κομμάτια μιας αντιευρωπαϊκής πολιτικής που εμφανίζεται με την πιθανή εκμετάλλευση της στρατιωτικής κυριαρχίας που σχεδιάζει η Μ. Βρετανία, με κύριο στόχο την αποδυνάμωση της Γερμανίας και κυρίως της Γαλλίας. Τα πολιτικά σχήματα, με συνδετικό κρίκο το Ηνωμένο Βασίλειο και την αμερικανική δέσμευση, είναι δαιδαλώδη. Η Ευρώπη θα πρέπει να αναζητήσει εναλλακτικούς συμμάχους και συγκεκριμένα η Γερμάνια οφείλει να αναθεωρήσει την πολιτική αρνητισμού των πάντων στην επικοινωνία της με την Αγγλία, καθώς η στρατιωτική της συμμαχία ενδέχεται να ατροφήσει στην παγκόσμια αρένα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- cnn.com, UK announces military spending boost, AI and ‘Space Command’ initiatives
- bankingnews.gr, Open Europe: Το Brexit εγείρει ερωτήματα για την άμυνα και την ασφάλεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση
