Της Ειρήνης Κοτρούτσου,
Ο Περίανδρος, τύραννος της Κορίνθου, έστειλε στον Θρασύβουλο, τύραννο της Μιλήτου, έναν απεσταλμένο προκειμένου να του εκμαιεύσει πληροφορίες και συμβουλές για τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να κυβερνήσει. Ο Θρασύβουλος δεν απάντησε στις ερωτήσεις του απεσταλμένου, αλλά τον πήρε και τον οδήγησε σε ένα χωράφι γεμάτο στάχυα. Εκεί, άρχισε να κόβει όσα στάχυα εξείχαν. Όταν ο σύμβουλος επέστρεψε στην Κόρινθο και μετέφερε στον Περίανδρο τα γεγονότα, εκείνος γρήγορα αντιλήφθηκε ποιο ήταν το μήνυμα που του έστελνε ο Θρασύβουλος. Όσοι από τους πολίτες ξεχώριζαν έπρεπε να εξοντωθούν, για να μην απειλούν την τυραννική εξουσία.
Η ισότητα προς τα κάτω, η ισοπέδωση μάλλον, μόνο επικίνδυνη μπορεί να αποβεί για την εξέλιξη και την πρόοδο. Στην ελληνική κοινωνία απαγορεύεται να είσαι ο πιο έξυπνος, ο πιο ικανός, ο πιο κατάλληλος. Είναι σχεδόν μεμπτό να αποκτάς θέσεις ισχύος, πλούτο και να διαπρέπεις στον τομέα σου. Όταν αυτό συμβεί, θα κάνουν την εμφάνισή τους διάφοροι «αδικημένοι» που αρνούνται πεισματικά να παραδεχθούν την ανεπάρκεια και την ανικανότητά τους και που με λύσσα θα προσπαθήσουν να εκμηδενίσουν κάθε κατόρθωμα και επιτυχία. Στην προσπάθειά τους αυτή θα επιστρατεύσουν κάθε λογής ιδεολογία και θα εξαπολύσουν πυρά έναντι του συστήματος και της «ανάλγητης» κοινωνίας. Είναι φίλοι της μιζέριας, αγαπούν το ελάχιστο και το τίποτα και απεχθάνονται το πολύ.
Όταν αυτοί οι άνθρωποι καταπιαστούν με την πολιτική θα κυνηγήσουν ανηλεώς τον επιχειρηματία, θα ποινικοποιήσουν το κέρδος του, θα επιστρατεύσουν ιδιώτες, θα δημεύσουν ουσιαστικά περιουσίες μέσω της φορολογίας, θα εξισώσουν τους μαθητές στα σχολεία. Θα ταχθούν κατά της αριστείας και θα στοχοποιήσουν τον πρώτο και καλύτερο. Το ενδιαφέρον τους δεν θα στραφεί στην προστασία του αδύναμου -κάτι απόλυτα θεμιτό- αλλά στην εξόντωση του δυνατού.
Για να μην επιτρέψουμε να βυθιστούν οι κοινωνίες μας στον βούρκο της μετριότητας, πρέπει να προωθήσουμε την αριστεία στα σχολεία και να εκπαιδεύσουμε τους νέους. Να δώσουμε κίνητρο στον άριστο να προοδεύσει, να τρέξει για να πιάσει το άπιαστο, να πραγματοποιήσει το όνειρο, να κατακτήσει την υψηλότερη κορυφή της γνώσης. Σε αυτό το πλαίσιο, θα πρέπει να επιβραβεύουμε την προσπάθεια και ακόμα περισσότερο το αποτέλεσμα για να καταστήσουμε σαφή την σημασία της επίτευξης των ατομικών στόχων για την ευημερία και την εν συνόλω πρόοδο της κοινωνίας. Σε αυτό το σημείο, είναι κρίσιμο να απεμπολήσουν όλοι συναισθήματα υποτακτικότητας, αυτοπεριφρόνησης ή ενοχής και να επιδοθούν σε έναν αγώνα υπέρβασης του εαυτού.
Όσοι απεχθάνονται την αριστεία και την πρόοδο είναι πολέμιοι του ίδιου του ανθρώπου. Τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη αποτυπώνουν με μεγάλη ακρίβεια την ανθρώπινη φύση και την αέναη κίνηση προς τα πάνω. «… Κι απομείναμε μονάχοι με τα μάτια καρφωμένα στην Κινούμενη Μονάδα, στην μετατοπιζόμενη κορφή. Δε μας κινούσε η αλαζονεία, μήτε η απλοϊκή βεβαιότητα πως θα σταθεί μια μέρα η κορφή και θα τη φτάσουμε. Μήτε κι αν τη φτάναμε, πως θα βρούμε εκεί απάνω την ευτυχία, τη σωτηρία και τον Παράδεισο. Ανεβαίναμε, γιατί ευτυχία, σωτηρία και Παράδεισος για μας ήταν η Ανάβαση. Καμαρώνω την ψυχή του ανθρώπου, καμιά δύναμη ουρανού και γης δεν είναι τόσο μεγάλη. Κουβαλούμε μέσα μας την παντοδυναμία και δεν το ξέρουμε.». (Αναφορά στον Γκρέκο)
