Της Μαριάτζελας Δημητροπούλου,
Μέσα στις δύσκολες αυτές μέρες, που διανύουμε, ίσως κάποιες φορές, να έχουμε «πιάσει» τον εαυτό μας να αγανακτεί με τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί, πλέον, στις ζωές μας. Κάτι τέτοιο είναι απολύτως λογικό, καθώς καλούμαστε για δεύτερη φορά στη διάρκεια του ίδιου έτους, να προσαρμόσουμε την καθημερινότητά μας, τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις μας σε ένα νέο πλαίσιο κανόνων, που επιβάλλει η έκτακτη αυτή συγκυρία. Αυτό, όμως, που πρέπει να σκεφτούμε είναι πως για να μπορούμε εμείς να είμαστε σπίτι μας ασφαλείς και να ελπίζουμε σε ένα «καλύτερο αύριο», εκεί έξω υπάρχουν κάποιες ομάδες ανθρώπων, που στους χαλεπούς αυτούς καιρούς, δεν έχουν τη δυνατότητα να βρίσκονται στη ζεστασιά και τη θαλπωρή που τους προσφέρει το σπίτι τους, αλλά αντιθέτως, είναι άκρως αναγκαίο και απαραίτητο να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του δύσκολου αυτού αγώνα, που έχουν κληθεί για ακόμη μια φορά,, να δώσουν.
Μια από τις ομάδες αυτές είναι το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που στελεχώνουν το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας μας. Οι άνθρωποι αυτοί, ο καθένας απ’ αυτούς ξεχωριστά και απ’ το δικό του μετερίζι, αποδεικνύουν εμπράκτως τί σημαίνει ανιδιοτελής προσφορά, ευαισθησία, κατάθεση ψυχής. Σύμμαχοι της ζωής, μάχονται στην πρώτη γραμμή υπερνικώντας τις αντιξοότητες και τις προκλήσεις, γεγονός που φανερώνει ότι είναι ζωτικό κομμάτι της λειτουργίας του συστήματος υγείας. Στέκονται με έντονο το αίσθημα της ευθύνης και του χρέους στο πλευρό των ασθενών, προσφέροντας τους τα πολύτιμα και ανεκτίμητα αγαθά της φροντίδας και της ελπίδας, θέτοντας πολλές φορές σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια τους την υγεία. Δεν είναι (δυστυχώς), λίγες οι περιπτώσεις γιατρών και νοσηλευτών που έχουν νοσήσει από τον κορωνοϊό. Την περίοδο αυτή, επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος της σημερινής συνθήκης, εργαζόμενοι καθημερινά στα νοσοκομεία και βιώνοντας τώρα, περισσότερο από ποτέ, δυσκολίες στην άσκηση του έργου τους. Γι’ αυτό, επάξια μπορούν να λάβουν τον τίτλο «Αφανείς Ήρωες!»
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν εξοπλίσει με τον δικό τους ιατρικό εξοπλισμό τα νοσοκομεία ενώ άλλοι αναγκάζονται να φορούν σακούλες σκουπιδιών για να προστατευτούν, θέτοντας καθημερινά την υγεία τους σε κίνδυνο, κάνοντας ότι μπορούν για να βοηθήσουν τους ασθενείς να βγουν δυνατοί από αυτήν την μάχη με έναν αόρατο εχθρό. Αλλά, οι θυσίες συνεχίζονται. Η πανδημία έχει ανατρέψει εντελώς την καθημερινότητα των γιατρών και έχει ορίσει μια νέα πραγματικότητα.
Για να συνειδητοποιήσουμε, όμως επί του πρακτέου, πόσο δύσκολη και επίπονη είναι η άσκηση του λειτουργήματός τους υπό τη σκιά ενός αόρατου εχθρού, όπως αποτελεί ο κορωνοϊός, κρίνω σκόπιμο να παραθέσω κάποια παραδείγματα – ιστορίες ζωής των «αφανών μας ηρώων».
Αρκετοί γιατροί αποφεύγουν να πηγαίνουν σπίτι λόγω ανησυχιών ότι μπορεί να μεταφέρουν τον ιό στην οικογένεια και να κολλήσουν τους αγαπημένους τους. Έτσι, βρίσκονται μόνοι τους σε αυστηρή καραντίνα, γεγονός που επιβαρύνει ακόμη περισσότερο το ήδη δυσχερές έργο τους, καθώς οι επιπτώσεις που έχει η κατάσταση αυτή στην ψυχική τους υγεία, είναι ολέθριες. Επίσης, έχει αναφερθεί από πολλούς ότι η φροντίδα των ασθενών είναι συχνά δύσκολα συναισθηματικά διαχειρίσιμη. Δεδομένου ότι οι ασθενείς με COVID-19 είναι απομονωμένοι και δεν μπορούν να δουν τους αγαπημένους τους, είναι γνωστό ότι οι γιατροί και οι νοσηλευτές είναι η μόνη επαφή την οποία μπορούν να έχουν. Για αυτό, προσπαθούν να κάνουν ουσιαστικές συζητήσεις μαζί τους, να πουν αστεία αλλά και να λύσουν κανένα σταυρόλεξο. Επιπρόσθετα, οι υπερωρίες την περίοδο αυτή δεν έχουν τέλος! Το ιατρικό προσωπικό είναι αναγκασμένο να παραμείνει στο νοσοκομείο για όσο καιρό κρίνεται απαραίτητο. Οι περισσότερες νοσοκόμες ετοιμάζουν ρούχα για αόριστο χρονικό διάστημα. Και όλη αυτή τη νοσηρή καθημερινότητα, τη σκεπάζει ένα «πέπλο» αγωνίας για την πορεία της πανδημίας, αλλά και ένα ανυπέρβλητο αίσθημα αβεβαιότητας και απορίας για το μέλλον το δικό τους και των οικογενειών κατά τη διάρκεια και μετά το πέρας της «αόρατης αυτής απειλής».
Δεν προβλέπεται κανένα τέλος άμεσα. Οι εργαζόμενοι στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης ήδη θυσιάζουν πολλά και θα θυσιάσουν ακόμα περισσότερα, και αυτό για άγνωστο χρονικό διάστημα. Η ελληνική κοινωνία, αλλά και η πολιτεία, οφείλει να σεβαστεί, να τιμήσει και να αναγνωρίσει έμπρακτα το έργο τους!
