Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Στην παραπάνω φωτογραφία, βλέπετε τον Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, ενός από τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια της χώρας. Ναι η φωτογραφία είναι από την Ελλάδα. Και αν ακόμα δεν ανησυχήσατε, τότε να υπογραμμίσω ότι η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 2020. Συγκεκριμένα από το πρωί της Πέμπτης 29 Οκτωβρίου, όταν και ομάδα 15 περίπου «αναρχικών» εισέβαλλε στο γραφείο του Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, κ. Δημήτριου Μπουραντώνη, και αφού βανδάλισε το χώρο, κρέμασε με τη βία μια ταμπέλα από τον λαιμό του Πρύτανη, στην οποία αναγράφονταν: «Αλληλεγγύη στις καταλήψεις».
Δεν υπήρξα ποτέ ένθερμος υποστηρικτής της θεωρίας των δύο άκρων, καθώς περιέχει μια ταύτιση που χαρακτηρίζεται από ανακρίβειες, μεταξύ δύο μερών με αξιοπρόσεκτες διαφορές, δίχως κοινή αφετηρία ή τερματισμό. Ανέκαθεν θεωρούσα τα άκρα μια πηγή εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης, μια πρόσκαιρη διαφυγή σε ουτοπικά σενάρια, που ούτε και οι εκφραστές τους δεν επεδίωκαν να μετατοπίσουν στο ρεαλισμό. Και όταν ακόμη το επιδίωξαν, η βία δεν μπόρεσε να εκλείψει από την εργαλειοθήκη των μέσων επίτευξης του εκάστοτε στόχου. Η αναρχία, είναι μια ιδεολογία που δεν ασπάζομαι, αλλά σε κάθε περίπτωση σέβομαι, όπως άλλωστε κάθε ιδεολογία. Γιατί άλλωστε αυτό είναι και το νόημα της δημοκρατίας. Τι προσδιορίζουμε όμως ως αναρχία; Επειδή θα φύγουμε από το θέμα, θα σας πω τι δεν προσδιορίζουμε ως αναρχία. Ως αναρχία λοιπόν δεν προσδιορίζεται η «ιδεολογία», των ατόμων που εισέβαλαν στο γραφείο του Πρύτανη. Σε καμία των περιπτώσεων. Η «ιδεολογία» τους, έχει συστατικά υλικά το μίσος, την προσβολή, τη διαπόμπευση, τον βίαιο εξευτελισμό, τις απειλές και τους τραμπουκισμούς. Και αλήθεια πόσο απέχει από τον φασισμό; Δεν θα ήθελα να μπλέξω με χρώματα και τάσεις. Το χρώμα του φασισμού είναι ένα, το μαύρο και τα χαρακτηριστικά του γνωστά.
Αλήθεια, πόσο ικανοποιημένοι αισθάνονται σήμερα οι άνθρωποι αυτοί; Πως νιώθουν που το μόνο που κατάφεραν ήταν, για ακόμη μια φορά, να υποβαθμίσουν το κύρος των ελληνικών πανεπιστημίων, να κατακρημνίσουν την αξία τους και να δώσουν ακόμα ένα χτύπημα στο -ήδη- πληγωμένο σώμα της ελληνικής παιδείας; Παράλληλα φυσικά φρόντισαν να δώσουν ένα ακόμη επιχείρημα, στο νου και στα χείλη όσων ένθερμα υποστηρίζουν την ιδιωτική λύση. Όχι λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί, ουδεμία σχέση μπορούν να έχουν με το πραγματικό φοιτητικό κίνημα και τους αγώνες του. Ουδεμία σχέση μπορούν να έχουν με την δημοκρατία, όχι ότι το επεδίωκαν κιόλας, και τις αξίες τις οποίες ένα πανεπιστήμιο πρεσβεύει. Αδυνατώ μάλιστα να αντιληφθώ έναν τρόπο με τον οποίο κατανοούν την λέξη αλληλεγγύη. Ναι, τη λέξη που έγραψαν στη ταμπέλα που κρέμασαν στον άτυχο Πρύτανη.
Όπως όμως προείπα, η δημοκρατία, είναι με αυτόν τον τρόπο δομημένη, που δίνει χώρο, και φωνή ακόμη και σε αυτούς που την αμφισβητούν και ονειρεύονται την κατάρρευσή της. Και φυσικά εκείνοι, δίχως δισταγμό εκμεταλλεύονται τα περιθώρια αυτά. Η δημοκρατία γίνεται έτσι το πλέον ευάλωτο πολίτευμα, ωστόσο ισχυροποιεί τις αξίες που εκπορεύονται από αυτή. Τα Πανεπιστήμια αποτελούν χώρους άνθησης της προσωπικότητας, χώρους όπου χτίζεται το μέλλον της εκάστοτε χώρας. Εικόνες που μοιάζουν με κακές αναμνήσεις μιας άλλης εποχής, της εποχής που οι ναζί διαπόμπευαν Εβραίους και Αντάρτες, μοιάζουν με μαύρες κηλίδες στο βιβλίο του δημοκρατικού αξιακού συστήματος. Οφείλουμε όλοι να μεριμνήσουμε ώστε η ιστορία του μέλλοντος, να μην περιλαμβάνει μαύρα στίγματα. Και μιας και ξεκίνησα στο α΄ενικό… ναι, είμαι αισιόδοξος για αυτό. Η δημοκρατία στο τέλος της ημέρας πάντα νικάει, και στο χέρι μας είναι να συνεχίσει να το κάνει.
