Της Σοφίας Σιδερίδου
Μετά το μαύρο καλοκαίρι του 2018 που η Ελλάδα θρήνησε για τους νεκρούς των φονικών πυρκαγιών, ήρθε, σε μια απόλυτη αντίθεση, η λάμψη εννέα μεταλλίων που εξασφάλισαν για την χώρα μας οι Έλληνες αθλητές στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα στίβου, κολύμβησης και ενόργανης γυμναστικής. Και η πορεία του ελληνικού αθλητισμού προς την κορυφή συνεχίζεται. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς και η Μαρία Σάκκαρη συνεχίζουν να συγκινούν, να αποκαθηλώνουν «βασιλιάδες» να χαρίζουν σπουδαίες στιγμές στον ελληνικό αθλητισμό, τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα γυναικών και ανδρών της Εθνικής βόλεϊ έχουν ακολουθήσει μια μοναδική πορεία προσπαθώντας να κάνουν την Ελλάδα υπολογίσιμο αντίπαλο μετά από 18 χρόνια απουσίας από τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Η Μαρία Μπόζη και η Ραφαηλίνα Κλωναρίδου εξασφάλισαν μια σπουδαία ολυμπιακή πρόκριση για το άθλημα της ιστιοπλοΐας, η εθνική πόλο νέων ανδρών βρέθηκε στην κορυφή της Ευρώπης και πανηγύρισε δυνατά. Και πολλά πολλά ακόμα που δυστυχώς δεν γνωρίζουν τη δημοσιότητα που τους αξίζει, ίσως γιατί δεν είναι ποδόσφαιρο…
Νομίζω, όμως, ξέρουμε όλοι τί είναι αυτό που κάνει τη νίκη αυτών των αθλητών ξεχωριστή. Είναι ο αγώνας που δίνουν έξω από τα γήπεδα, τις πισίνες και τα στάδια των μεγάλων αυτών διοργανώσεων. Και σίγουρα δεν αναφέρομαι μόνο στον αγώνα της υγιούς σκληρής προπόνησης, που όλοι οι αθλητές παγκοσμίως δίνουν. Μιλάω κυρίως για την πάλη με το αυτονόητο και τις συνθήκες προετοιμασίας, που τους σκληραγωγούν.
Δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι σε μια χώρα που επί μια δεκαετία βιώνει περικοπές σε όλους τους τομείς, ο αθλητισμός δεν θα γλίτωνε από τα δόντια της οικονομικής κρίσης. Οι Ομοσπονδίες που επιστρέφουν στη χώρα μας με τα μετάλλια είδαν τις χρηματοδοτήσεις τους να κόβονται αισθητά και βίωσαν μια απελπιστική κατάσταση, ενώ σιγά σιγά προσπαθούν να ξανασταθούν στα πόδια τους. Βρέθηκαν να ψάχνουν για μήνες κολυμβητήριο κατάλληλο να φιλοξενήσει τον τελικό του final – 4 κυπέλλου, σε μια χώρα, που όπως είχε δηλώσει πριν μερικά χρόνια ο Πρόεδρος της κολυμβητικής Ομοσπονδίας «δεν μπορεί να δώσει μία διαδρομή στον κορυφαίο νέο κολυμβητή του κόσμου τον Απόστολο Χρήστου, ο οποίος προπονείται σε δανεική διαδρομή». Δεν είναι λίγοι οι αθλητές που έχουν αναφερθεί κατά καιρούς σε αθλητικές εγκαταστάσεις χωρίς θέρμανση, γεγονός που αυξάνει κατά πολύ τους κινδύνους τραυματισμού και σωματικής αδυναμίας, ενώ είναι εντυπωσιακό να βλέπεις τα μεγάλα επιτελεία που πλαισιώνουν αθλητές, να έρχονται σε ηχηρή αντίθεση με τους λίγους πιστούς και θαυματουργούς ακολούθους των ελληνικών αποστολών, που κάνουν τα αδύνατα δυνατά. Η χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και με την πρώτη ευκαιρία παινεύει τα γένια της για αυτό, ίσως χρειάζεται να το ξαναθυμηθεί· να θυμηθεί το μεγαλείο του αθλητισμού και να τον βοηθήσει.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι δίχως την ιδιωτική πρωτοβουλία, λίγα θα λειτουργούσαν στον χώρο του αθλητισμού. Ο δρόμος προς την κορυφή δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, που θα πει ότι είναι μια ανηφόρα χωρίς την δέουσα κρατική στήριξη. Αρκετά εγκαταλελειμμένα γήπεδα, προβλήματα με τις καιρικές συνθήκες μέχρι και χώροι που έχουν κριθεί επικίνδυνοι. Και αν κάποιοι μιλούσαν κάποτε για τα «σπορ της ελίτ», τα τελευταία χρόνια από μόνο του το να είσαι προπονητής ή αθλητής είναι ακριβό σπορ. Πέρα από το κομμάτι του εξοπλισμού, ακόμα και η συμμετοχή και εκπροσώπηση της Ελλάδας σε μεγάλα παγκόσμια κύπελλα σε ένα βαθμό καλύπτεται από τα σωματεία και από τους γονείς, που όπως χαρακτηριστικά διάβασα «τσοντάρουν για να βγει η σεζόν». Για την ακρίβεια όλοι αυτοί οι άνθρωποι, αθλητές, προπονητές γονείς «τσοντάρουν» για ένα όνειρο και για μια μεγάλη αγάπη, με την πίστη να βιώσουν αυτό το μοναδικό αίσθημα ολοκλήρωσης που χαρίζει ο αθλητισμός και να δοξάσουν το άθλημα τους. Τα μόνα υλικά που εν τέλει έχουν σίγουρα κάθε χρόνο είναι το πείσμα, η επιμονή και η ελπίδα για αλλαγή.
Κάποιες πρωτοβουλίες αξίζει να γνωστοποιούνται. Πριν λίγους μήνες η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία Charity4U – Αθλητισμός για Όλους, που ιδρύθηκε με αποκλειστικό στόχο τη στήριξη αθλητών στο κυνήγι του ονείρου της συμμετοχής τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες, διοργάνωσε τον κολυμβητικό γύρο των Σπετσών, μια διοργάνωση για την οικονομική και ηθική στήριξη 4 νέων Ελλήνων αθλητών με το βλέμμα στραμμένο στου επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020. Η πορεία προς του Ολυμπιακούς είναι μια εξαντλητική, ψυχικά και οικονομικά, διαδρομή πολλών αγώνων, με ανεβασμένο μπάτζετ, το οποίο «καταπίνει» σπουδαία νέα ταλέντα που αδυνατούν να το καλύψουν. Και ξαναγράφω, χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία λίγα θα λειτουργούσαν.
Μετά από όλα αυτά, στο μυαλό μου έρχεται ένα μόνο πράγμα, ότι παρά τις αντιξοότητες, ο μαρασμός δεν ήρθε στον αθλητισμό. Μια εσωτερική δύναμη παρακινεί αυτά τα παιδιά, και όλους όσους βρίσκονται γύρω τους και τους στηρίζουν, να συνεχίσουν να αγωνίζονται, να κάνουν θυσίες και να πετυχαίνουν τη μία διάκριση μετά την άλλη. Το μεγαλείο, λοιπόν, και η αγάπη για το άθλημα τους δεν χώρεσε στους περιορισμούς που θέτει για χρόνια το ελληνικό κράτος. Εξελίχθηκε, πήρε ώθησε και τους έσπρωξε στην «ανηφόρα πριν από τη λάμψη».
