Της Τάνιας Βράνου,
Το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι δύσκολο, το να μεγαλώνεις όμως μόνη ένα παιδί είναι εξαιρετικά δύσκολο. Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι οικογενειών. Υπάρχουν οι οικογένειες που αποτελούνται από δύο γονείς ετερόφυλους, υπάρχουν οι οικογένειες που αποτελούνται από δύο γονείς ομοφυλόφιλους, υπάρχουν μονογονεΐκές οικογένειες που αποτελούνται από έναν γονέα, εξαιτίας διαφόρων συγκυριών όπως ένα διαζύγιο, ένας θάνατος ή μια προσωπική απόφαση να μεγαλώσει κάποιος ένα παιδί μόνος του. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν «κανονικές» οικογένειες, πιστεύω μόνο ότι υπάρχουν παιδιά που αγαπιούνται πολύ και παιδιά που δεν αγαπιούνται. Πιστεύω ότι υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν σωστά και παιδιά που δεν μεγαλώνουν σωστά. Κι όταν λέμε παιδιά που μεγαλώνουν σωστά δεν εννοούμε παιδιά που μεγαλώνουν με δύο γονείς, αλλά παιδιά που μεγαλώνουν ευτυχισμένα, παιδιά αισιόδοξα, υπεύθυνα, επικοινωνιακά, παιδιά που μεγαλώνουν με φροντίδα, με αγάπη, με ενδιαφέρον, με ελευθερία, με αυτοπεποίθηση. Κι όλα αυτά δε σημαίνει απαραίτητα ότι μπορεί να τα προσφέρει σ’ ένα παιδί μια οικογένεια που αποτελείται από δύο γονείς.
Ολοένα και περισσότερες γυναίκες στη σύγχρονη εποχή αποφασίζουν να φέρουν στο κόσμο και να μεγαλώσουν ένα παιδί μόνες τους. Αρνούνται να συμβιβαστούν σε μια σχέση ή σ’ένα γάμο, έχοντας αποβάλλει τη λογική του πρέπει να έχεις σύντροφο ή πρέπει να παντρευτείς για να αποκτήσεις παιδιά. Άλλωστε, δε σου εγγυάται κανείς ότι θα μείνεις για πάντα μ’αυτό το σύντροφο. Είναι συνειδητοποιημένες για τις ανασφάλειες και τα προβλήματα, που ξέρουν ότι πρόκειται να αντιμετωπίσουν ως μανάδες και δεν αλλάζουν ανάλογα με το αν έχεις σύντροφο ή όχι. Είναι σίγουρες ότι έχουν τη δύναμη ν’ αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε δυσκολία, οποιαδήποτε κακεντρεχή σχόλια. Θέλουν να ελέγχουν και ν’ αποφασίζουν οι ίδιες για τη ζωή τους και για το τρόπο που θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Σε όλες τις περιστάσεις της ζωής μας, με τις αποφάσεις που παίρνουμε πάντα κάτι χάνουμε και κάτι κερδίζουμε, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση μάλλον τα οφέλη είναι περισσότερα κι αυτό επιβεβαιώνεται με τη κατάληξη που έχουν οι σημερινές σχέσεις. Άλλωστε, αν μπορείς να διαχειριστείς μόνη σου τη ζωή σου μπορείς να διαχειριστείς και τη μητρότητα.
Η κοινωνία βέβαια δεν το δέχεται αυτό, γιατί θεωρεί ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνη της. Στιγματίζει την ίδια και το παιδί της. Όμως, αυτές οι γυναίκες είναι που κάθε μέρα αποδεικνύουν στη κοινωνία ότι τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα από γυναίκες που έχουν δίπλα τους κάποιο σύντροφο. Γιατί οι γυναίκες μπορούν να τα καταφέρουν πανεύκολα χωρίς σύντροφο, δε χρειάζονται τη στήριξη κάποιου άντρα, είναι αυτόνομες και ανεξάρτητες. Όταν μια γυναίκα φέρνει στο κόσμο ένα παιδί δε σημαίνει ότι αναζητάει αποκατάσταση, ούτε ότι είναι απελπισμένη, σημαίνει ότι θέλει να κάνει ένα παιδί, πιστεύει στον εαυτό της και γνωρίζει ότι είναι ικανή να το μεγαλώσει σωστά και με αγάπη χωρίς να έχει την ανάγκη κάποιου κουραστικού τύπου που θα νομίζει ότι μπορεί να ελέγχει τη ζωή της και με τον οποίο σίγουρα κάποια στιγμή θα χωρίσει. Μπορεί για τη κοινωνία αυτή τα παιδιά αυτά να είναι τα στιγματισμένα, να είναι νόθα όπως τα αποκαλούν, για τις μαμάδες τους όμως είναι τα παιδιά τους, τα οποία εις γνώση τους έφεραν στο κόσμο και είχαν τα κότσια να τα μεγάλωσαν μόνες, αξιοπρεπέστατα, σπάζοντας τους στερεοτυπικούς κανόνες και δίνοντάς τους όλη τους την αγάπη. Μπορεί η κοινωνία να θεωρεί ότι τα παιδιά μεγαλώνουν σωστά και με τους δύο γονείς, αλλά έχει δει προς έκπληξή της να μεγαλώνουν παιδιά εξαιρετικά καλά μόνο με τη μητέρα τους. Δεν υπάρχουν «φυσιολογικές» οικογένειες, υπάρχουν γυναίκες δυναμικές, που δεν καλουπώνονται, υπάρχουν ευτυχισμένα παιδιά.
