Της Κλειούς Κατσιμίχα,
Ένα διαχρονικό ζήτημα που απασχολεί κάθε πολιτικά ενεργό μέλος μιας κοινωνίας είναι το εξής: ποια χαρακτηριστικά συνθέτουν έναν καλό πολιτικό. Ενώ όμως υπάρχουν αρκετές διαφορετικές απαντήσεις στο ερώτημα αυτό, ανάλογα με την χώρα -ή με τον ερωτηθέντα-, σίγουρα η συνέπεια λόγων και έργων είναι κάτι που πρέπει κάθε ηγέτης να ακολουθεί. Ο εκλεγμένος πρόεδρος των Φιλιππίνων από το 2016, Ροντρίγκο Ντουτέρτε πληροί την παραπάνω προϋπόθεση καθώς μέσα στην διετή θητεία του κατάφερε να «κερδίσει» τον πόλεμο εναντίον των ναρκωτικών, που μάστιζε 3 εκατομμύρια κατοίκων, σύμφωνα με στοιχεία του ίδιου του Ντουτέρτε. Ο τρόπος του επονομαζόμενου «Τιμωρού» για να επιτύχει αυτή του τη «νίκη» ήταν απλός, με την αστυνομία να εκτελεί κόσμο εν ψυχρώ στους δρόμους της χώρας και να φυλακίζει όποιον θεωρεί ύποπτο.
Με το πρόβλημα της διακίνησης και εκτεταμένης χρήσης ναρκωτικών να αποτελεί καθημερινότητα στην Ασιατική χώρα, όταν ο Ντουτέρτε ήταν ακόμα δήμαρχος της πόλης Νταβάο κατάφερε με τον ανορθόδοξο και άκρως παράνομο τρόπο που ακολούθησε και αργότερα, να εξοντώσει πολυάριθμους κακοποιούς και να την κάνει ελάχιστα ασφαλέστερη πόλη σε σχέση με το παρελθόν. Οι εκλογείς, βλέποντας αυτή του την επιτυχία, και έχοντας του εμπιστοσύνη πως θα τηρήσει την προεκλογική του υπόσχεση, πως θα κάνει τις Φιλιππίνες μια πιο ασφαλή χώρα, τον ανέδειξαν πρόεδρο της χώρας το 2016. Ο Ντουτέρτε, χωρίς ποτέ να προσποιηθεί ή να δείξει ασυνέπεια, δε δίστασε ποτέ να δηλώσει πως θα σκοτώσει διακινητές και χρήστες ναρκωτικών. Η πραγματικότητα όμως ξεπέρασε κάθε φαντασία. Επίσημα στοιχεία της αστυνομίας αναφέρουν πως οι επίσημες αστυνομικές αρχές της χώρας έχουν σκοτώσει πάνω από 5000 ανθρώπους με το πρόσχημα της άμυνας σε επιχειρήσεις εξόντωσης κυκλωμάτων διακίνησης ναρκωτικών ενώ δεκάδες χιλιάδες υποτιθέμενοι διακινητές έχουν φυλακιστεί. Μία παραδοσιακή πλέον τεχνική της αστυνομίας είναι μετά τις εκτελέσεις να «φυτεύει» ενοχοποιητικά στοιχεία, όπως ναρκωτικά και όπλα, στα αθώα θύματα της, ώστε να δικαιολογείται η παράνομη δράση της. 
Στην πραγματικότητα, τόσο οργανώσεις για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσο και ενώσεις για τους φόνους στις Φιλιππίνες υποστηρίζουν πως οι νεκροί ανέρχονται συνολικά στους 10 με 12 χιλιάδες. Φυσικά ο πρόεδρος της χώρας απαντά σε οργανώσεις, όπως στην Διεθνή Αμνηστία, πως «εάν όντως σταματήσει τις δολοφονίες, οι αριθμοί των ναρκομανών θα πολλαπλασιαστούν και θα πρέπει να σκοτώσει και τα μέλη των εν λόγω οργανώσεων, καθώς εκείνοι επέτρεψαν να πολλαπλασιαστούν τα θύματα των ναρκωτικών». Η ακραία αυτή πολιτική δεν έχει σταματήσει ούτε στα σχολεία με την αστυνομία να διενεργεί ελέγχους σε καθηγητές αλλά και σε σχολικές τσάντες παιδιών! Βέβαια ούτε τα τελευταία δεν έμειναν ανεπηρέαστα από τις θηριωδίες των αρχών της χώρας, καθώς υπολογίζεται πως πάνω από 50 παιδιά έχουν βρει τον θάνατο στους δρόμους του κράτους.
Ο Ντουτέρτε, χωρίς να είναι φειδωλός στα λόγια ή στα έργα, έχει χαράξει την παραπάνω επίσημη πολιτική της χώρας του, μία πολιτική που έχει ξεπεράσει τα όρια της παρανομίας. Πώς αντιδρά όμως η διεθνής κοινότητα για όλα τα παραπάνω; Όπως είναι φυσικό η παγκόσμια κατακραυγή είναι υπαρκτή, χωρίς όμως να έχει τις διαστάσεις που αναλογούν σε μία τέτοια ακραία πολιτική η οποία περιστρέφεται γύρω από τις εν ψυχρώ εκτελέσεις των πολιτών. Ενώ οι ΗΠΑ του Τραμπ δεν διστάζουν να δώσουν συγχαρητήρια στον Ντουτέρτε για την πρόοδο του, τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και 38 κράτη- μέλη των Ηνωμένων Εθνών που συμμετέχουν στο Συμβούλιο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατακρίνουν δριμύτατα την κατάσταση στην Ασιατική χώρα. Παράλληλα, εισαγγελείς του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου έχουν ξεκινήσει προκαταρκτική έρευνα για τα μέτρα καταστολής που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση Ντουτέρτε, με τον τελευταίο να απειλεί με σύλληψη εισαγγελείς του δικαστηρίου. 
Ενώ οι δρόμοι της Μανίλα γεμίζουν νεκρούς από αστυνομικά πυρά και ο πρόεδρος της χώρας δηλώνει πως ο νοσηρός του πόλεμος του θα γίνει ακόμη πιο τρομακτικός και αμείλικτος, εξακολουθεί να βρίσκει αρκετούς υποστηρικτές στο εσωτερικό των Φιλιππίνων, οι οποίοι θαυμάζουν την συνέπεια του. Μεταξύ των δύο ειδών βίας που επικρατούν στην ασιατική χώρα, αυτή των παράνομων ναρκομανών και της νόμιμης κυβέρνησης, αρκετοί είναι αυτοί που προτιμούν από επιλογή ή από φόβο την δεύτερη. Κάτω από όλες αυτές τις συνθήκες εντούτοις είναι αυταπόδεικτο το γεγονός πως μόνο μέσω άσκησης διεθνούς πίεσης μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση. Με τις οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους Φιλιππινέζους να είναι πρακτικά φιμωμένοι, υπό το κράτος ανοιχτών απειλών απέναντι στη ζωή και την ελευθερία τους, η διεθνής κοινότητα δυστυχώς είναι πρακτικά απούσα, προσφέροντας πολύ λίγα και πολύ αργά. Συνοψίζοντας και για να απαντήσουμε στο αρχικό ερώτημα, αν πρέπει να βρούμε κάποιο βασικό χαρακτηριστικού ενός σωστού ηγέτη αυτό είναι ένα. Να μην είναι δολοφόνος.
