Της Δήμητρας Χαρέλη,
Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα χτίστηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον και τον θαυμασμό της κοινής γνώμης γύρω από οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί κερδοφόρο. Η τιμή του καθενός, τελικά, είναι αυτή που εξασφαλίζει και τον ανάλογο σεβασμό στο πρόσωπο του από την κοινωνία. Αυτό το απογοητευτικό συμπέρασμα κρύβει πίσω του την ελληνική πραγματικότητα και την τεράστια πορεία που έχει ακόμα να διασχίσει προκειμένου να αγγίξει τα δεδομένα του εξωτερικού. Ο Έλληνας εκπαιδευτικός στο υποσυνείδητο της κοινής γνώμης διαχωρίζεται από την εκπαιδευτική ομάδα της Ευρώπης και τελικά αποκλείεται του κύρους της και του σεβασμού της. Αυτή η άποψη καλλιεργείται καθημερινά σε συζητήσεις πάνω ή κάτω από το τραπέζι.
Η κυριότερη ευθύνη δικαιωματικά καταλογίζεται στο κράτος, το οποίο ακολουθώντας πιστά μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική ετών παρέχει πλήρως απαξιωτικούς μισθούς στους εκπαιδευτικούς. Ο σύγχρονος εκπαιδευτικός, δεδομένης της ανεργίας και της πολιτικής κατάστασης γενικότερα που επικρατεί κυρίως στα δημόσια σχολεία, επιλέγει να ακολουθήσει ένα ψυχοφθόρο κυνηγητό προσόντων και μια ψυχοφθόρα διαδικασία, χωρίς τελικά να αναγνωρίζεται στο τέλος το γνωστικό του επίπεδο. Οι άνθρωποι που έχουν αναλάβει ένα τόσο σημαντικό έργο, όπως είναι αυτό της μόρφωσης, αλλά και της πνευματικής καλλιέργειας των νέων μέσα σε μια ηθικώς κατεστραμμένη κοινωνία αξίζουν μια δικαιότερη αντιμετώπιση. Το κομμάτι της μισθοδοσίας ίσως προσπεραστεί από πολλούς δεδομένης της οικονομικής κρίσης, η οποία έχει βλάψει όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, το κομμάτι των διορισμών, όμως, εξακολουθεί να είναι απροσπέλαστο και να αποτελεί πληγή. Αυτή η άνιση μάχη με την αδιάκοπη μετακίνηση από το ένα άκρο της χώρας στο άλλο και τον υπολογισμό μορίων, είναι αδύνατον να παραλειφθεί. Η νέα τρίμηνη σύμβαση αναπληρωτών λόγω πανδημίας ήρθε να κάνει ακόμα πιο έντονη την απαξίωση στο πρόσωπο του εκπαιδευτικού.
Αλίμονο σε όποιον προσδοκά δικαιοσύνη στην εποχής της διαφθοράς, αλίμονο σε αυτόν που περιμένει την πλήρη αναγνώριση της κατάρτισής του από το κράτος. Δυστυχώς, όμως, και η κοινή γνώμη για τον τίτλο του εκπαιδευτικού βάζει το λιθαράκι της στην πλήρη απαξίωση του. Στο υποσυνείδητο όλων έχει χαραχτεί μια λανθασμένη αντίληψη ετών για τον φόρτο εργασίας, τις άδειες Χριστουγέννων και καλοκαιριού. Όχι, το επάγγελμα του εκπαιδευτικού δεν είναι μια ξεκούραστη εργασία, όταν η δουλειά συνεχίζεται και εκτός σχολείου. Ούτε οι δεκαπέντε μέρες διακοπών είναι αρκετές μπροστά στο διάβασμα και τη προσωπική προετοιμασία του καθενός από το σπίτι. Φυσικά, όλα αυτά παραλείπονται και αγνοείται μεταξύ άλλων, ιερότερη αποστολή του εκπαιδευτικού, η οποία σε χαλεπούς καιρούς κρίνεται αναγκαία.
Απαρχαιωμένες αντιλήψεις για το επάγγελμα διατηρούν και τα Μ.Μ.Ε, και κυρίως η τηλεόραση, κάνοντας αναφορές σε βάρος των εκπαιδευτικών. Ωστόσο, μήπως οφείλει να αναλάβει την ουσιαστική καλλιέργεια του κοινού της -από το οποίο μεγάλο μέρος είναι νεαρής ηλικίας- με την προβολή εκπαιδευτικών προγραμμάτων και να αποβάλει τον ρόλο του κριτή; Τα σύγχρονα μέσα ας σταθούν σύμμαχοι των εκπαιδευτικών και όχι άσπονδος εχθρός, καθώς το έργο και των δύο έχει κοινό σημείο την ορθή διαπαιδαγώγηση των νέων. Μετά την οικογένεια, το σχολείο είναι ο αμέσως επόμενος υπεύθυνος για τον χαρακτήρα και την ηθική συμπεριφορά του μαθητή. Πολλά είναι τα παραδείγματα, όπου ο εκπαιδευτικός πέρασε στην πρώτη γραμμή και εκτέλεσε την αποστολή του γονέα όπου εκείνος απουσίαζε δίνοντας παράδειγμα με την στάση ζωής του, τη στήριξη και την έμπνευση σε άτομα που το είχαν πραγματικά ανάγκη. Ωστόσο, δεν ακούστηκαν ποτέ. Παράδειγμα που έκαναν κάποια αντίστοιχη κίνηση τα Μέσα; Κανένα.
Τέτοια φαινόμενα ανιχνεύονται μόνο στα ελληνικά δεδομένα, καθώς οι εκπαιδευτικοί του εξωτερικού έχουν διαφορετική αντιμετώπιση από την κοινωνία. Υπάρχει αρκετά μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο Ελληνικό προφίλ εκπαίδευσης και στο Ευρωπαϊκό. Είναι αδύνατον να μην παρατηρηθεί το φαινόμενο απαξίωσης της εκπαίδευσης, όταν κυριαρχεί η απαξίωση του εκπαιδευτικού ως επιστήμων. Και όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την διαμαρτυρία. Οι απεργίες είναι η φωνή της αγανάκτησης και όχι μια αφορμή για χαμένες ώρες μαθημάτων. Μισθολογικά ποτέ δεν θα αναγνωριστεί ο εκπαιδευτικός όπως πραγματικά του αξίζει. Ας αναγνωριστεί ηθικά το έργο του και η καθημερινή κατάθεση της ψυχής του μέσα στις σχολικές αίθουσες, κάτω από χειρουργικές μάσκες, που είναι και σημαντικότερο.
