Της Μαριλίνας Αντωνοπούλου,
Στόχος της κάθε πολιτικής ηγεσίας πρέπει να αποτελεί η προάσπιση του εθνικού συμφέροντος, η προστασία και η βελτίωση της ζωής των πολιτών. Ένας βαθύτερος, ανομολόγητος στόχος -των συστημικών κομμάτων- είναι η διατήρηση της “καρέκλας” μέσω της άγρας ψήφων. Ο σοφός λαός λέει πως “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” και η ρήση αυτή επαληθεύεται και σε αυτήν την περίπτωση.
Ένας πολιτικός δεν χαρακτηρίζεται πάντα από την εμπειρία και τις ακαδημαϊκές του γνώσεις. Πιο ρομαντικά, αυτό που τον αναδεικνύει στα μάτια των πολιτών, είναι η αγάπη, η φροντίδα για το “καλό του τόπου” και οι προσπάθειες-τα έργα-που καταβάλλει προς υπεράσπιση αυτού. Έτσι, δεν είναι παράδοξο, ούτε ασυνήθιστο να κατεβαίνουν στον πολιτικό στίβο, άτομα, τα οποία ουδεμία σχέση και επαφή είχαν με το αντικείμενο. Και μιλάμε -πολλές φορές- και για άτομα από τον καλλιτεχνικό και αθλητικό χώρο.
Για να μην παρεξηγηθούμε όμως, θα ξεκαθαρίσουμε πρώτα ένα πράγμα. Θα αναρωτηθεί κάποιος: ”Και λοιπόν; Είναι μεμπτό να πολιτεύονται και να εκφράζουν τη γνώμη τους άτομα των συγκεκριμένων χώρων”. Φυσικά και όχι. Αντιθέτως, οφείλουν και πρέπει να έχουν πολιτική-και όχι μόνο- άποψη, όπως έχουμε όλοι οι πολίτες ενός δημοκρατικού καθεστώτος.
Όταν μάλιστα τα άτομα αυτά παίρνουν στα σοβαρά το ρόλο και το αξίωμα τους, ενεργώντας με γνώμονα το κοινό συμφέρον, τότε άξια βρίσκονται στη θέση αυτή. Δεν πρέπει να λησμονούμε την αείμνηστο Μελίνα Μερκούρη, η οποία επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, διετέλεσε Υπουργός Πολιτισμού, επιτελώντας σπουδαίο έργο, με κορωνίδα την προσπάθειά της να επιστραφούν τα μάρμαρα της Ακρόπολης, ενώ ανέπτυξε μεγάλη αντιδικτατορική δράση κατά την περίοδο της Χούντας.
Ωστόσο, υπάρχει ένα πολύ λεπτό όριο, το οποίο καλό θα ήταν να μην ξεπερνιέται. Σε πολλές περιπτώσεις παρατηρούμε ότι διάσημες “προσωπικότητες¨, χάρη στη φήμη και τη λάμψη που εκπέμπουν στα μάτια πολλών, γίνονται ηθελημένα έρμαιο πολιτικών σκοπιμοτήτων από κόμματα και ηγεσίες που καπηλεύονται τα προαναφερθέντα “προσόντα” με στόχο την προσέλκυση και διατήρηση ψήφων.
Υπάρχουν ποικίλα παραδείγματα που στοιχειοθετούν την παρατήρηση αυτή. Φυσικά, και σε άλλα μέρη του κόσμου -όπως στην Αμερική-είθισται, προσωπικότητες υψηλού…καλλιτεχνικού κύρους να λαμβάνουν πολιτικά αξιώματα ή να συμμετέχουν σε προεκλογικές καμπάνιες, λειτουργώντας ως δόλωμα για προσέλκυση ψηφοφόρων. Τρανό παράδειγμα αποτέλεσε το πλήθος διάσημων τραγουδιστών και ηθοποιών που τάχθηκε υπέρ της Χίλαρι Κλίντον στη διάρκεια της προεκλογικής της αναμέτρησης με τον Ντόναλντ Τράμπ.
Στην Ελλάδα, έχουμε γίνει μάρτυρες των πολιτικών σταδιοδρομιών, διάσημων αθλητών που έφτασαν ακόμη και στο Ευρωκοινοβούλιο, και ηθοποιών ή προσωπικοτήτων -τύπου τηλεπερσόνα- που διατηρούν το αξίωμα του Δημάρχου, έχοντας βλέψεις και φιλοδοξίες και για το κάτι παραπάνω.
Αναντίρρητα, οι ελπίδες τους γι’ αυτό, ”τρέφονται” από την υπέρμετρη και άνευ όρων υποστήριξη του κόσμου, ο οποίος συχνά-πυκνά συγχέει στο μυαλό του την τηλεοπτική αίγλη που αποπνέει η κάθε προσωπικότητα ,με τις δυνατότητές της για επιτέλεση εποικοδομητικού έργου στην περιοχή που ορίζει το αξίωμά της.
Ίσως την περίοδο που διανύουμε, με τις τηλεοπτικές εκπομπές, τα πάνελ και τα gossip της κάθε-γνωστής εντός δέκα λεπτών-παίκτριας ριάλιτι που κοσμούν τις στήλες των πιο ενδιαφερουσών επιλογών της αναζήτησης στο Google,να μας κατακλύζουν, θα ήταν πολύ ρομαντικό-έως ουτοπικό να αναφέρουμε πως ο γνώμονας που πρέπει να καθοδηγεί τα κριτήρια επιλογής του κάθε πολίτη είναι η κρίση του, η άποψή του για τα τεκταινόμενα που διαδραματίζονται στον τόπο και για τα τεκταινόμενα του καθενός.
Για να μην τα παρουσιάζουμε όμως κι όλα μαύρα, ας κρατηθούμε από την ελπίδα ότι η κάθε προσωπικότητα που μας προσφέρει στιγμές διασκέδασης-όχι ψυχαγωγίας-μπροστά από τη την τηλεόραση, και αποφασίζει να πολιτευτεί, νοιάζεται για τους πολίτες και δεν υπηρετεί μικροπολιτικά συμφέροντα.
Διαφορετικά, ίσως θα ήταν σοφότερο να τηρηθεί η ρήση “έκαστος στο είδος του”.
