Της Ειρήνης Βασιλείας Κουτή,
Μετά από 5,5 χρόνια ακροαματικής διαδικασίας, η καταδίκη της Χ.Α. ως εγκληματικής οργάνωσης είναι γεγονός. Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, στις 7/10/20, αποφάνθηκε και η Δημοκρατία νίκησε.
Τι γίνεται, όμως, τώρα. Μετά τη λαϊκή ανακούφιση και το αίσθημα δικαιοσύνης, που αποδόθηκε, ξεσπάει εντονότατη πολιτική αντιπαράθεση, με αφορμή τον νέο Ποινικό Κώδικα (ν. 4619/2019), σύμφωνα με τον οποίο η παρεπόμενη ποινή της διαρκούς αποστέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων καταργήθηκε, με συνέπεια η εγκληματική οργάνωση να «πέφτει» στα μαλακά.
Πιο συγκεκριμένα, μιλάμε για το άρθρο 59 του Π.Κ., στην προηγούμενη μορφή του οποίου οριζόταν ως παρεπόμενη ποινή της ισόβιας κάθειρξης (με την οποία απειλείται ο δολοφόνος του Φύσσα, Ρουπακιάς) η διαρκής αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων και της κάθειρξης αορίστου διάρκειας, η δεκαετής αποστέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων των καταδικασθέντων (με την οποία απειλούνται τα αρχηγικά στελέχη και οι συμμετέχοντες σε εγκληματική οργάνωση). Μετά τις αλλαγές του Ποινικού Κώδικα, το 2019, ως παρεπόμενη ποινή στο άρθρο 59 ορίζεται η αποστέρηση θέσεων ή αξιωμάτων.
Με απλά λόγια, αυτό συνεπάγεται ότι, για να εφαρμοστεί στην παρούσα το αρ. 59, θα πρέπει ο καταδικασθείς να κατέχει ήδη θέση ή αξίωμα, ώστε να του αποστερηθεί. Εν προκειμένω, ο μοναδικός εκ των καταδικασθέντων της Χ.Α. που κατέχει δημόσιο αξίωμα αυτή τη στιγμή είναι ο Ευρωβουλευτής Γιάννης Λαγός και άρα ο μοναδικός που δύναται να εφαρμοστεί η συγκεκριμένη ποινή και να χάσει τη θέση ευρωβουλευτή, που ήδη κατέχει. Όσον αφορά τους υπολοίπους καταδικασθέντες (είτε για συμμετοχή είτε για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης), η ποινή δεν εφαρμόζεται, καθώς οι ίδιοι δεν κατέχουν πια το βουλευτικό αξίωμα και ως εκ τούτου δεν δύναται να τους αφαιρεθεί.
Όσον αφορά το επίμαχο θέμα των πολιτικών δικαιωμάτων (εκλέγειν και εκλέγεσθαι), αυτά διατηρούνται κανονικά, εφόσον δεν υπάρχει πια η ποινή της αποστέρησης και συνεπεία τούτου οι καταδικασθέντες θα μπορούν μελλοντικά να θέσουν και πάλι υποψηφιότητα, ακόμα και από το κελί της φυλακής. Μοναδική προϋπόθεση είναι να έχει καταστεί αμετάκλητη η δικαστική απόφαση (αμετάκλητη είναι η απόφαση κατά της οποίας δεν επιτρέπεται ένδικο μέσο ή δεν ασκήθηκε μέσα στη νόμιμη προθεσμία το επιτρεπόμενο ένδικο μέσο ή ασκήθηκε εμπρόθεσμα και απορρίφθηκε. Με τον όρο «ένδικο μέσο» εννοούμε τις διαδικασίες εφέσεως και αναιρέσεως- αρ.546 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας).
Προφανώς, το παραπάνω «κενό δικαίου» που παρουσιάζεται στον νέο Π.Κ. και η συνεπεία αυτού, η ευνοϊκότερη μεταχείριση που απολαμβάνουν τα μέλη της Χρυσής Αυγής, οδήγησε σε θύελλα αντιπαραθέσεων μεταξύ των Κοινοβουλευτικών Κομμάτων, καθώς αφήνει ανοιχτό τον δρόμο για μια μελλοντική επανεκλογή των καταδικασμένων μελών της Εγκληματικής Οργάνωσης, καθιστώντας και πάλι διάτρητο το ίδιο το Δημοκρατικό Πολίτευμα.
Απ’ την άλλη, δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα για τους λόγους που δεν προβλέφθηκε ο ανωτέρω κίνδυνος από τη νομοπαρασκευαστική ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τη στιγμή ειδικά που η δίκη της Χ.Α. ήταν ήδη σε εξέλιξη και μια τέτοια αλλαγή ήταν προφανές ότι θα ευνοούσε την εγκληματική οργάνωση. Παράλληλα, όμως, ερωτήματα εγείρονται και γιατί κανείς εκ των ετέρων κομμάτων δεν αντέδρασε (όσο έντονα έπρεπε) επί του παρόντος άρθρου, εφόσον επρόκειτο για τόσο ξεκάθαρη «παράλειψη», ενώ, εδώ και τρεις ημέρες, επιδίδονται σύσσωμοι σε έναν «αντιφασιστικό αγώνα» δρόμου καταθέτοντας πιθανές τροπολογίες επί του Εκλογικού Νόμου, για να μαζευτούν τα ασυμμάζευτα.
Στο καταδικαστικό αποτέλεσμα της 7ης Οκτωβρίου, σαφώς και βλέπουμε μια μεγάλη νίκη για τη Δημοκρατία, αλλά όσο τα Κόμματα του δημοκρατικού τόξου παραμένουν διασπασμένα ακόμα και απέναντι στα ζητήματα που αποτελούν απειλή για το ίδιο το Πολίτευμα, τόσο αυτό θα συνεχίσει να παραμένει εύθραυστο και διάτρητο σε ακραία μορφώματα, που στοχεύουν στην ανατροπή του. Οι ανάγκες των καιρών επιτάσσουν συνεργασία και συμπόρευση απέναντι στον κοινό εχθρό και αυτό, αν το παραβλέψουμε εύκολα, θα οδηγηθούμε στα καταστροφικά λάθη του παρελθόντος.
