Της Μαριλίνας Γερασίμου,
Πολλοί στην κυβέρνηση δίνουν την αίσθηση ότι οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας (παραδοσιακοί και νεόκοποι) θα είναι εσαεί ευχαριστημένοι, μόνο και μόνο επειδή έφυγε από το Μέγαρο Μαξίμου ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του. Φαίνεται όμως ότι ξεχνούν ορισμένοι στη σημερινή κυβέρνηση πως βασικό συστατικό στοιχείο της συσπείρωσης των πολιτών γύρω από το λεγόμενο «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο, υπήρξε η προεκλογική δέσμευση του Κυριάκου Μητσοτάκη να «τελειώνουμε με τις μειοψηφίες».
Δε μπορώ παρά να παρατηρήσω το παράδοξο της δήλωσης αυτής αναλογιζόμενη την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Εν μέσω μιας παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, περισσότερο από ποτέ, η χώρα χρειάζεται ένα ενιαίο μέτωπο αντιμετώπισης των όλο και αυξανόμενων κινδύνων και αντ’ αυτού, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα άγεται και φέρεται από διάφορες ομάδες, η καθεμία από τις οποίες στο όνομα της δημοκρατίας παλεύει να εδραιώσει το δικό της συμφέρον, μέσα από τους πιο αντιδημοκρατικούς τρόπους.
Από τη μία έχουμε τις καταλήψεις στα σχολεία της χώρας, οι οποίες φαίνεται να λειτουργούν σαν ντόμινο, καθώς το ένα σχολείο «πέφτει» μετά το άλλο. Και ανεξαρτήτως του εάν οι μαθητές αυτή τη φορά έχουν πραγματικούς λόγους για να διαμαρτυρηθούν (παραδείγματος χάριν για το φιάσκο της διανομής των μασκών ή για την παντελή έλλειψη οργάνωσης των σχολικών μονάδων), διατηρώ επιφυλάξεις ως προς το δημοκρατικό των διαδικασιών μέσω των οποίων πάρθηκαν οι σχετικές αποφάσεις από τις Μαθητικές Συντονιστικές, δεδομένου ότι οι καταλήψεις ξεκίνησαν την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς. Από την άλλη, μια ολόκληρη κοινωνία υπομένει τους αρνητές της μάσκας και της ίδιας της ύπαρξης της πανδημίας, οι οποίοι αψηφώντας οποιαδήποτε οδηγία δίνεται, όχι μόνο από την Κυβέρνηση, αλλά ακόμα κι από τους ειδικούς, θέτουν σε κίνδυνο τους συμπολίτες τους. Νομίζω είναι τόσο εμφανής η αντιδημοκρατικότητα της στάσης αυτής που δε χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω.
Βέβαια, το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στην ύπαρξη αυτών των ομάδων, που ως συνήθως θα εμφανιστούν για να αντιταχθούν στην πολιτική γραμμή, να αρνηθούν τα δεδομένα, να αγωνιστούν και να αντισταθούν, χωρίς να είναι πάντα σαφές το σε ποιον και το γιατί. Η μεγαλύτερη απογοήτευση είναι όταν το ίδιο το πολιτικό σύστημα προωθεί τα συμφέροντα μειοψηφιών στις πλάτες όλων των υπολοίπων. Και δυστυχώς μέσα στην κατάσταση που βιώνουμε, το γεγονός αυτό είναι πιο εμφανές από ποτέ.
Κάθε φορά που ένα νέο μέτρο για τον περιορισμό της πανδημίας ανακοινώνεται ,προβληματίζομαι όλο και περισσότερο σχετικά με το ποιον εξυπηρετεί τελικά. Αφενός οι παρελάσεις ακυρώνονται και τα πανεπιστήμια διατηρούν το καθεστώς των ηλεκτρονικών παραδόσεων, αφετέρου όλα τα μαγαζιά νυχτερινής διασκέδασης ανά την επικράτεια λειτουργούν κανονικά με ανθρώπους να συνωστίζονται σε κλειστούς χώρους και με μοναδικό περιορισμό το να κλείνουν τα μεσάνυχτα. Παράλληλα, ενώ επιβάλλεται το κυλιόμενο ωράριο και η τηλεργασία για το 40% των εργαζομένων σε κάθε επιχείρηση του ιδιωτικού τομέα, δυσχεραίνοντας αισθητά την εκπόνηση οποιασδήποτε εργασίας, οι Δημόσιες υπηρεσίες και γενικώς ολόκληρος ο Δημόσιος Τομέας συνεχίζει κανονικά τη λειτουργία του χωρίς καμία αλλαγή.
Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα πως στην Ελλάδα για να επιτύχεις το σκοπό σου πρέπει να ανήκεις σε μια από τις δύο μειοψηφίες: Η στους αγωνιστές ή στους εξυπηρετούμενους. Η μεγάλη μάζα των Ελλήνων πολιτών, οι μαθητές που περιμένουν να ανοίξουν τα σχολεία, οι φοιτητές που θέλουν να παρακολουθήσουν τα εργαστήρια τους, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι καταστηματάρχες, παραγκωνίζονται από τις φερόμενες ως πολιτικές «μειοψηφίες», οι οποίες όμως έχουν τέτοια ορμή και επιρροή, ώστε τελικά να επιβάλλονται ακόμα και στην ίδια την Κυβέρνηση. Από την πλευρά της, και αυτή η κυβέρνηση ακολουθεί την παλιά, καλή, δοκιμασμένη τακτική της αποχαυνωτικής απραξίας, ποντάροντας αφενός στην κόπωση των επαναστατημένων μειοψηφιών και αφετέρου στην δύναμη της ψήφου αυτών που εξυπηρετούν. Οι υπόλοιποι ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
