Της Μαρίας Μαλανδράκη,
Κάτω απ’ τον χαμηλό φωτισμό, τα μάτια των αγίων και τη μυρωδιά του λιβανιού ένιωθε επιτέλους να πατάει στα πόδια του. Είχε εγκαταλείψει τους συνήθεις λόγους που πήγαινε στον οίκο του -μοναδικού πλέον, έτσι όπως έχουν έρθει οι καιροί- Κυρίου και τον επισκεπτόταν μονάχα για την ησυχία.
Καλώς ή κακώς, οι εκκλησίες είχαν αδειάσει πλέον από κατίνες, δήθεν μετανιωμένες παλιόγριες και άνδρες που έρχονταν, γιατί τους είχε εμφυτέψει ο πατέρας τους στο κεφάλι την ιδέα, πως με την επίσκεψή τους στην εκκλησία σωζόταν ο πολιτισμός και το έθνος. Με εξαίρεση το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, η εκκλησία ήταν πλέον ένα καλό μέρος να καθίσει κάποιος αγκαλιά με την μοναξιά, τις σκέψεις και την πίστη του. Εάν είχε παιδιά, το πρώτο πράγμα που θα τους μάθαινε, θα ήταν να βρίσκουν μέρη απομόνωσης και εαυτού συγκρότησης. Υπήρχε καλύτερο μέρος από έναν χριστιανικό ναό για αυτή τη διαδικασία; Κατά την γνώμη του, όχι.
Καθισμένος, μπροστά από τον συνονόματο Άγιο Γεώργιο, συλλογιζόταν. Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ομοφυλόφιλοι, ξένοι, φτωχοί, αγράμματοι και άλλοι τόσοι, όλοι τους μπροστάρηδες σε έναν αγώνα αναγνώρισης «δικαιωμάτων» που έπρεπε όλοι οι υπόλοιποι να τους αναγνωρίζουμε. Πλέον, η διαστροφή και η αποτυχία είχαν αναγνωρισμένα δικαιώματα…
Τον συλλογισμό του απέσπασε μια μητέρα με ένα μικρό κοριτσάκι, το οποίο ήταν λογικά 5 με 6 χρονών. Με απόλυτο θράσος, το μικρό αυτό παιδί στρέφει τα μαύρα ζωντανά ματάκια του στην μητέρα του και το ρωτάει «Τι κάνουμε πάλι εδώ; Δεν είπαμε πως θα πάμε στην κούνια; Σου είπα πως η Κατερίνα θα με περιμένει να παίξουμε», η μάνα φανερά εκνευρισμένη του απαντάει «Δώσε μου μισό λεπτό, να ανάψω ένα κερί και θα φύγουμε, Κυριακή είναι σήμερα», η μικρή συνέχισε να ρωτάει και να αντιμιλάει σε κάθε παρατήρηση, μέχρι που η μητέρα της με ένα ξεφύσημα την πήρε από το χέρι και φύγανε.
Άλλο πάλι κι αυτό, συνέχισε να σκέφτεται ο κυρ Γιώργος, πλέον τα παιδιά έχουν άποψη. Μπορεί να μην ξέρουν ούτε την αλφαβήτα, αλλά όλα και όλα, οι γονείς τους οφείλουν να τα ακούνε και να τους απευθύνουν τον λόγο σαν να είναι ενήλικες. Όταν εκείνος ήταν παιδί ντρεπόταν να κοιτάξει τον πατέρα του στα μάτια με τον φόβο μήπως και αυτή του η πράξη ακόμη, στεκόταν αφορμή για να τον αρχίσει πάλι στα χαστούκια. Αλλά από τότε πάνε χρόνια.
Σήκωσε το βλέμμα και κοίταξε πάλι την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, από όλες τις εικόνες -και αυτό το σκεφτόταν με κάποια ενοχή, γιατί δεν ήθελε να είναι ασεβής απέναντι στην θλίψη της Παναγίας- αυτή ήταν η αγαπημένη του. Η γαλήνη στο πρόσωπο του Αγίου, καθώς καρφώνει την λόγχη του στον δράκο, ήταν κάτι που με ένα παράδοξο τρόπο του προκαλούσε ηρεμία.
Μπορούσε να φανταστεί στην θέση του δράκου να είναι όλα όσα μισεί, αν και τα τελευταία χρόνια, όσα του προκαλούσαν αποστροφή είχαν πολλαπλασιαστεί σε τέτοιο βαθμό που αμφέβαλλε για την αγνότητα ψυχής και της πίστης του. Για εκείνον, ο ναός της ορθόδοξης και ανιδιοτελούς αγάπης είχε μετατραπεί σε ναό ορθόδοξου και ανιδιοτελούς μίσους. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί, αλλά κάθε άλλο παρά ηρεμία του προκαλούσαν αυτές οι Κυριακάτικες επισκέψεις. Δεν προλάβαινε να καθίσει μπροστά από την αγαπημένη του εικόνα και το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν οι ειδήσεις των τελευταίων ημερών: προβλήματα με τις μάσκες, με τον Ερντογάν, με τους πρόσφυγες, με εκείνους που υποστηρίζουν τους πρόσφυγες, με τους άλλους που δεν τους θέλουν στην χώρα, στο κέντρο διαδηλώσεις για το άνοιγμα των σχολείων, για το περιβάλλον, για το υπουργείο παιδείας και άλλα τόσα. Στο μυαλό του όλα συμπιέζονταν, γίνονταν μια άμορφη μάζα και κάτω από την λόγχη του Αγίου έπαιρναν την θέση και την επίλυση που τους άξιζαν.
Το μίσος δεν ήταν η λύση και το γνώριζε καλά αυτό. Το ένιωθε σαν βάρος στο στήθος, κάθε φορά που οι σκέψεις του συσσωρεύονταν και έπαιρναν την μορφή φορτίου που δεν μπορούσε να αποχωριστεί. Το μίσος δεν ήταν η λύση, αλλά δεν μπορούσε να δει τίποτα πιο άμεσο, πιο εύκολο και πιο αποτελεσματικό, γιατί ήταν πλέον τόσα πολλά αυτά που έπρεπε να χωνέψει, που προτιμούσε να τα ξεράσει, και ας ήταν έπειτα καταδικασμένος να περιφέρεται νηστικός και πασαλειμμένος με τους εμετούς του. Του έλειπαν οι καιροί που τα πράγματα είχαν όρια, και ας ήταν τα ίδια όρια που κάποτε του τσάκισαν το βήμα και δεν τον άφησαν να φτάσει εκεί που ήθελε. Ο μικρός λάκκος, στον οποίο πέρασε τις υπόλοιπες μέρες του, είχε με τα χρόνια μετατραπεί σε ένα μικρό παλάτι, μια επιλογή που όλοι άξιζε να κάνουν, να πέσουν όλοι μέσα, να δουν πόση ασφάλεια σιγουριά χωράει ένας τόσο στενός χώρος. Ένα μικρό παράδοξο θαύμα.
Ευχήθηκε όλοι να ήταν σαν εκείνον, ο κόσμος όλος να ήταν σαν την αυλή του σπιτιού του, τα πρόσωπα ίδια με το δικό του, οι φωνές και οι μυρωδιές επίσης. Καμία τριβή, κανένα πρόβλημα, καμία αλλαγή, να έμεναν όλα ίδια αιώνες μετά τον θάνατό του. Και όσο τα σκεφτόταν αυτά οι παλμοί του ανέβαιναν, η γροθιά του έσφιγγε το μπαστούνι του όλο και περισσότερο, το στόμα του στέγνωσε και τα ρούχα του άρχισαν να φαίνονται ασφυκτικά στενά. Άρχισε να αναπνέει με δυσκολία μα σαν πήγε να σηκωθεί για να βγει έξω, έπεσε απότομα στο έδαφος και έπειτα αισθάνθηκε έναν πόνο στο στήθος να τον σκίζει στα δύο. Εκεί, κάτω από την εικόνα του αγαπημένου του Αγίου να τον κοιτάει κατάματα, άφησε τη τελευταία του ανάσα.
Λίγο πιο πέρα μια γυναίκα παγιδευμένη για αιώνες σε μια εικόνα, αισθάνθηκε θλίψη. Τόσα χείλη που την ασπάστηκαν, τη φώναξαν, της μίλησαν, την έβρισαν, τη θαύμασαν και τη μίσησαν μονάχα για να την λατρέψουν ξανά, μετά από χρόνια. Το βάρος του μελλοθάνατου βρέφους στην αγκαλιά της, μια θυσία που δεν εκτιμήθηκε ποτέ, τόσους αιώνες μέσα στην εικόνα να κοιτάζει, να υπομένει. Υπήρχε τελικά νόημα ή μήπως αυτή είναι η τιμωρίας της;
