Της Αλεξάνδρας Αναστασοπούλου,
Είναι γεγονός ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει οδηγήσει στην ανάπτυξη μέσων δικτύωσης και επικοινωνίας και έχει επηρεάσει σημαντικά τη ζωή των ανθρώπων. Ενώ, όμως, τα ψηφιακά αγαθά και οι υπηρεσίες προσφέρουν αμέτρητες δυνατότητες, δεν είναι όλοι ικανοί να τις αξιοποιήσουν. Αυτό αναπόφευκτα έχει οδηγήσει στη δημιουργία νέων κοινωνικών ανισοτήτων, καθώς υπάρχει η διάκριση ανάμεσα σε αυτούς που είναι καλοί χρήστες της τεχνολογίας και απολαμβάνουν τα αγαθά της και σε αυτούς που χαρακτηρίζονται ως ψηφιακά αναλφάβητοι.
Αυτή η ψαλίδα της ανισότητας υπάρχει μεταξύ αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών, λόγω διαφοράς στο οικονομικό και επιστημονικό επίπεδό τους, αλλά είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο, ακόμα και στα όρια μιας αναπτυγμένης χώρας. Το χάσμα βρίσκεται μεταξύ των νεότερων και παλαιότερων γενεών. Οι νέοι, που αγαπούν τις αλλαγές και την τεχνολογία, έχουν εξοικειωθεί με τη χρήση της και την έχουν ενσωματώσει στην καθημερινότητά τους, ενώ αντιθέτως οι μεγαλύτερες γενιές αδυνατούν να συμβαδίσουν με τις εξελίξεις και έτσι δεν προσαρμόζονται στην ψηφιακή πραγματικότητα.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό. Οι μεγαλύτεροι δε διαθέτουν καμία προηγούμενη εμπειρία με τον ψηφιακό κόσμο και δυσκολεύονται ακόμα και να κατανοήσουν τα βασικά που απαιτούνται για την χρήση των ψηφιακών εργαλείων. Επίσης, πολλές φορές δεν υπάρχει κάποιος για να τους βοηθήσει να εξοικειωθούν με αυτό και έτσι μόνοι τους εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Αυτό φυσικά ισχύει, όταν είναι πρόθυμοι να ασχοληθούν με κάτι καινούργιο. Συνήθως, ιδίως οι ηλικιωμένοι δεν βλέπουν με καλό μάτι τις αλλαγές και υποτιμούν τη σημασία τους.
Εκτός από την περίπτωση των ηλικιωμένων, υπάρχει και η περίπτωση που κάποιος δεν μπορεί να αποκτήσει τα τεχνολογικά αγαθά, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Οι κοινωνικές τάξεις με χαμηλό βιοτικό επίπεδο, για παράδειγμα οι οικονομικοί μετανάστες, είναι αποκομμένοι από τις νέες τεχνολογίες. Το σχολείο, επίσης, αδυνατεί να ισοσταθμίσει το ψηφιακό χάσμα, καθώς είναι πολλές φορές ανίκανο να βοηθήσει τα παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε ηλεκτρονικά μέσα.
Αυτό όμως δυσχεραίνει την προσπάθεια που καταβάλουν αυτές οι μειονότητες για ενσωμάτωση στην ελληνική κοινωνία. Αφού δεν έχουν τα ίδια μέσα ούτε τις ίδιες ευκαιρίες, πώς θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανήκουν στην χώρα και ότι έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους; Ερωτήματα τα οποία δύσκολα απαντώνται.
Η τεχνολογία, λοιπόν, εκτός από τα πολλά οφέλη που προσφέρει στην επικοινωνία, στην πληροφόρηση, στην εκπαίδευση και την ψυχαγωγία, είναι αιτία για νέες κοινωνικές ανισότητες και αδικίες. Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε την εξέλιξή της, αλλά θα έπρεπε να εξασφαλιστεί η χρήση της από όλες τις μερίδες του πληθυσμού, έτσι ώστε να μην αποτελεί προνόμιο αλλά καθολικό εργαλείο που διευκολύνει την καθημερινότητα.
