Της Δήμητρας Φαντίδου,
Την επαύριον του 2018, αλήθεια τι είναι αυτό που μένει στον κοινό νου και τις πολιτικές συνειδήσεις; Είναι τα λάθη, οι παραλήψεις, τα πισωγυρίσματα, κι εκείνες οι επιλογές που πλήγωσαν τον Ελληνικό λαό ή ναρκοθέτησαν τη Δημοκρατία και τη λαϊκή συμμετοχή.
Και να που η πηγή αυτής της Δημοκρατίας, μια Ελλάδα δυναμικών, μορφωμένων νέων, ο ίδιος ο λαός βρίσκεται ενώπιον ενός διπόλου. Από τη μια πλευρά, ο συντηρητισμός και οι ακροδεξιές κορώνες, που καλύπτονται κάτω από το ισχνό πέπλο του νεοφιλελευθερισμού και της αποσύνθεσης κάθε σπέρματος κοινωνικής πολιτικής. Και από την άλλη όμως τι; Στο όνομα του προοδευτισμού και της λαϊκότητας, που η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη να δεχθεί, να δημιουργήσει από την αρχή, η σύμπραξη με την ακραία Δεξιά και η “κάτω από το τραπέζι” συγκάλυψη της καταστροφικής 2004-2009, καραμανλικής διακυβέρνησης.
Η Ελλάδα, χρόνια πριν, γνώρισε και βίωσε πράγματα και κεκτημένα, που είναι σήμερα αυτονόητα και απειλούμενα ταυτόχρονα.
Παιδεία και υγεία για όλους.
Ισότιμη συμμετοχή των γυναικών.
Ο συνδικαλισμός σε όλα τα επίπεδα να έχει αντίκρισμα και αποτέλεσμα.
Συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Η συντήρηση όμως και η εμπορευματοποίηση της ουσίας της κοινωνίας, η γενέτειρα της καταστροφικής για τη χώρα και τους πολίτες της διακυβέρνησης 2004-2009 είναι καθ’ όλα έτοιμη να περικόψει εκ νέου τις κοινωνικές δαπάνες, χωρίς καμία κοινωνική διάσταση στην επερχόμενη πολιτική της απέναντι σε εργάτες, σε αγρότες, σε μικρομεσαίους. Πιστός στην πελατειακή Ελλάδα της δεξιάς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο βωμό της σύνθεσης του νέου και του φιλελευθερισμού, επιδιώκει -και μέχρι στιγμής επιτυγχάνει- την παλινόρθωση της.
Κι απέναντι; Ένα σύστημα που διαβρώνει τα άλλοτε πολιτικά χρώματα, και εξαλείφει σύνορα και όρια μεταξύ των πολιτικών αυτών δυνάμεων. Τρανταχτό παράδειγμα, η σημερινή συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η τομή αυτή στην οποία συναντήθηκαν στο όνομα της πάταξης του νεοφιλελευθερισμού και της αποσύνθεσης της κοινωνίας. Μα πώς μπορείς να αποτάξεις τη συντήρηση και την οπισθοδρόμηση, όταν συμπορεύεσαι με την πιο ακραία έκφανσή της; Εθνική συνεννόηση δε σημαίνει κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών πολιτικών δυνάμεων που από καταβολής δημιουργίας του είναι εκ διαμέτρου αντίρροπες. Ο εναγκαλισμός με ακροδεξιές δυνάμεις και η υιοθέτηση ενός πολιτικού τακτικισμού (τυχαία αναφορά στη φημολογία περί πιθανής εκλογής του Κ. Καραμανλή στη θέση του ΠτΔ με τη σύμπραξη της κυβέρνησης) ακυρώνει την (προοδευτική) επιδίωξη της ηγεσίας.
Κι αν είναι έτσι, μήπως ήρθε η στιγμή για έναν προοδευτικό λαϊκισμό, όμορων προοδευτικών δυνάμεων; Αυτών, που δε διστάζουν να αναγνωρίζουν λάθη του παρελθόντος, αλλά και αυτών που δε θυσιάζουν την ανάγκη της λαϊκής κυριαρχίας και της ανανέωσης. Οι προοδευτικοί πολίτες είναι πολλοί. Το μεγάλο των ημερών μας στοίχημα είναι να γίνει η υπόθεση αυτή της προοδευτικής αλλαγής υπόθεση όλων μας. Η αντίσταση στην συντήρηση, στην άνευ όρων παράδοση στα ανεξέλεγκτα χέρια και διαθέσεις της αγοράς, στην επιδιωκόμενη ανάπτυξη για τους ημέτερους, και η πορεία προς ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος δεν είναι υπόθεση ενός μονάχα κόμματος. Ανήκει στους Έλληνες, σε αυτούς που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς, της ανανεωτικής κεντροαριστεράς, κι ενός κέντρου με πρόσωπο και πρόσημο κοινωνικό και προοδευτικό. Κανείς δεν περισσεύει στη μάχη αυτή. Φτάνει όμως τώρα η στιγμή, που εμείς, που αυτοπροσδιοριζόμαστε έτσι, οφείλουμε να οριοθετήσουμε πολιτικά, το πρόσημο αυτού του εγχειρήματος που ευαγγελίζεται την Αλλαγή, συσπειρωμένοι σε μια κοινή, νέα προσπάθεια.
Τα ηττημένα κόμματα και οι πρακτικές τους δεν είναι αυτό που λείπει. Οι ιδέες όμως και η πρακτικές της συντήρησης, είτε εκπορεύονται από την ιδεολογική μήτρα της Δεξιάς παράταξης, είτε όμως εκ των συνδαιτημόνων και κυβερνητικών εταίρων, της κατά τα λοιπά, αριστερής διακυβέρνησης, οφείλουν να ηττηθούν! Μπορούν να ηττηθούν.
Πράγματι, πιστεύω ακράδαντα πως το μέλλον της χώρας βρίσκεται στα χέρια της Κεντροαριστεράς, και των συνιστωσών της. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και ο προοδευτικός δημοκρατικός σοσιαλισμός, που στην Ελλάδα του ‘80 εκφράστηκε ως αναγκαιότητα εθνική, σήμερα αποζητά ένα νέο αφήγημα. Είναι το αφήγημα εκείνο, που θα δημιουργήσει την δυνατότητα σε δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας να απασχοληθούν, να προσφέρουν, να διεκδικήσουν. Είναι ο τρόπος αυτός που θα επιτρέψει σε όλους εμάς, νέους και μεγαλύτερους να εμπιστευτούμε ξανά το πολιτικό σύστημα και την πολιτειακή ηγεσία, τους θεσμούς, τη δημοκρατία και τη συμμετοχή, σε επίπεδο εθνικό. Και είναι ο τρόπος αυτός που θα αποτυπώσει τον πλέον σαφή προοδευτικό προσανατολισμό στα πλαίσια της Ένωσης, έξω από τα με εθνικούς όρους προσδιορισμένα σύνορά μας.
Και τώρα λείπει το όραμα. Το όραμα για την πλήρη πολιτική της ενοποίηση, σπάζοντας τα στενά όρια της νομισματικής ή οικονομικής ενοποίησης, όπως επιβάλλει το νεοφιλελεύθερο δοκούν. Κι αυτό, γιατί η Ευρώπη δεν είναι μόνο θεσμοί και μηχανισμοί, είναι πρωτίστως λαοί. Κι αυτό λείπει. Μια δομική αλλαγή, με πρόσημο και στόχο κοινωνικό!
Φοιτεί στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ, έχοντας παρακολουθήσει και μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης. Τα ακαδημαϊκά της ενδιαφέροντα εντοπίζονται στην Πολιτική Ανάλυση, την Πολιτική Επικοινωνία και τις Ευρωπαϊκές Δημόσιες Πολιτικές. Μιλάει Γερμανικά, Αγγλικά, έχοντας και γνώσεις ιταλικών. Έχει εργαστεί για το Γερμανικό Ινστιτούτο του Μονάχου, και συνεργαστεί σε επίπεδο ερευνών με το Ινστιτούτο Έρευνας και Κατάρτισης Ευρωπαϊκών Θεμάτων. Εκπονεί την πρακτική της άσκηση στο Γραφείο της Προέδρου της ΕΡΤ3.
