Του Παναγιώτη Πλουμή,
Είναι Κυριακή 23 Δεκεμβρίου και η ώρα πλησιάζει τις επτά το απόγευμα. Από το πρωί προσπαθώ να γράψω ένα άρθρο σχετικό με τα Χριστούγεννα όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να κάνω, χωρίς ωστόσο να έχω καταφέρει τίποτε ακόμα. Οι ώρες περνούν, το deadline πλησιάζει αλλά οι σκέψεις που κάνω για τα Χριστούγεννα παραμένουν ανερμάτιστες και αντιφατικές, γεγονός που με δυσκολεύει «να τις αποτυπώσω στο χαρτί».
Από την μια όλα μοιάζουν μαγικά. Με το που μπαίνει ο Δεκέμβριος οι γκρίζοι δρόμοι γίνονται κατάφωτοι και γιορτινοί, τα σπίτια μας στολίζονται και εμείς ανυπομονούμε να βιώσουμε και πάλι αυτές τις ζεστές οικογενειακές στιγμές που η ρουτίνα της καθημερινότητας μας στερεί. Το κλίμα και η γενικότερη εθιμοτυπία των Χριστουγέννων εξάλλου, όχι μόνο φαντάζουν αλλά και αποδεδειγμένα είναι μια πολύ καλή αφορμή για τον σύγχρονο άνθρωπο να αφήσει πίσω του την τριβή, που προκαλούν οι εξαντλητικοί ρυθμοί ζωής , και να περάσει ποιοτικό χρόνο και χαλαρές στιγμές με τους αγαπημένους του. Οικογενειακά τραπέζια, βόλτες στα στολισμένα μαγαζιά της πόλης του, αλλά και εκδρομές συνθέτουν ένα φωτεινό διάλειμμα χαράς, το οποίο ο καθένας από εμάς προσμένει κάθε χρόνο να ξαναζήσει.
Από την άλλη όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι για όλους. Δεν είναι λίγοι οι συνάνθρωποι μας οι οποίοι δεν έχουν τίποτε από τα παραπάνω να προσμένουν. Άστεγοι που δεν μένουν σε στολισμένα σπίτια αλλά σε κρύα σκαλοπάτια και παγκάκια, χρήστες ναρκωτικών οι οποίοι δεν θα κάνουν ρεβεγιόν με τους δικούς τους αλλά με την «παραμύθα», μετρώντας αντίστροφα για να ξανακυλήσουν στο σκοτάδι, αλλά και πρόσφυγες που ζουν στοιβαγμένοι σε hotspots , έχοντας χάσει στην δίνη του πολέμου τις οικογένειες και όλα τα υπάρχοντα τους, είναι οι πρώτοι από αυτούς που μας έρχονται στο μυαλό.
Αν μάλιστα ξεφύγουμε από τα τετριμμένα και η σκέψη μας τρέξει και σε όλους εκείνους τους «κανονικούς ανθρώπους» οι οποίοι, είτε από επιλογή, είτε από κάποιο «παιχνίδισμα» της ζωής είναι ολομόναχοι στον κόσμο, χωρίς οικογένεια και φίλους να μοιραστούν την χαρά τους, τότε εύκολα συνειδητοποιούμε ένα και μόνο πράγμα: για πολλούς τελικά τα Χριστούγεννα δεν είναι ένα φωτεινό διάλειμμα χαράς… Αντίθετα είναι μια μάλλον δύσκολη περίοδος που ανυπομονούν να περάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται, ώστε να πάψει επιτέλους να τους θυμίζει τις λανθασμένες επιλογές τους ή απλώς την ατυχία τους.
Αναλογιζόμενος λοιπόν όλα τα παραπάνω καταλήγω σε δύο σκέψεις. Η πρώτη νομίζω είναι και η προφανέστερη, καθώς δεν συνίσταται σε τίποτε άλλο από το να βοηθήσουμε –και εννοείται να συνεχίσουμε να βοηθάμε και μετά τις γιορτές- με όποιον τρόπο μπορούμε αυτούς τους συνανθρώπους μας. Λίγα χρήματα, ένα πιάτο φαγητό, ένα ζευγάρι καθαρά και ζεστά ρούχα ακόμη και ένα χαμόγελο ή ένα χτύπημα στην πλάτη, μπορεί να αξίζουν πολύ περισσότερο απ όσο φανταζόμαστε. Φυσικά και όχι επειδή θα λύσουν τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων, αλλά επειδή θα τους δείξουν πως υπάρχει μια κοινωνία που τους νοιάζεται και τους συμπονά.
Η δεύτερη σκέψη με την οποία επέλεξα και να κλείσω αυτό το κείμενο, δεν έχει τόσο γενικό περιεχόμενο όσο η πρώτη, αλλά επιστρέφει στο αμιγώς χριστουγεννιάτικο ύφος, και είναι η εξής: Δεν είναι ούτε τα δώρα, ούτε τα ταξίδια, ούτε οι υλικές απολαύσεις, αλλά είναι οι άνθρωποι μας, αυτοί που σαν αστέρια μας δίνουν την λάμψη και την ζεστασιά τους τις ημέρες των γιορτών. Γι αυτό και τα φετινά Χριστούγεννα, ας μην παρασυρθούμε από ανούσιες ασχολίες και ας προσπαθήσουμε με πράξεις αγάπης και πραγματικού ενδιαφέροντος να τους δείξουμε ότι δεν τους θεωρούμε δεδομένους, γιατί όπως όλοι ξέρουμε ,τίποτα στην ζωή δεν είναι σίγουρο.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1998 και κατάγεται από την Κρήτη. Σπουδάζει στο τμήμα Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Όταν είναι ελεύθερος από τις φοιτητικές του υποχρεώσεις του αρέσει να ταξιδεύει, γιατί όπως λέει "η ζωή είναι πολύ μικρή και ο κόσμος πολύ μεγάλος". Διετέλεσε πρώτος αρχισυντάκτης στην κατηγορία των Κοινωνικών για την ιστοσελίδα του OffLine Post, σε ένα διάστημα όπου κατάφερε να αναδείξει ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα.
