Της Πένυς Πανούση,
Κανείς δεν γνωρίζει πότε θα είναι το τελευταίο αντάμωμα. Η τελευταία αγκαλιά, η τελευταία λέξη, η τελευταία ματιά, το τελευταίο φιλί…
Στον άγνωστο δρόμο που επρόκειτο να διασχίσουμε η φωτεινή επιγραφή «έξοδος» είναι άλλοτε πιο φανερή, καθότι αχνοφαίνεται σε μία σχετικά κοντινή απόσταση, κι άλλοτε σχεδόν ανύπαρκτη στον ορίζοντα, αν δεν διασχίσουμε πρώτα πολλά χιλιόμετρα μέχρι να δούμε κάτι να λαμπυρίζει στο τέλος του δρόμου που βαδίζουμε αυτόν τον τόσο πολύ καιρό. Αυτός ο δρόμος, είναι ο χρόνος της ζωής μας. Ένα τούνελ που ξεκινάμε και εξερευνούμε απ’ την πρώτη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας στον φανερό για εμάς κόσμο. Μια διαδρομή αγνώστου προελεύσεως και κατεύθυνσης. Μια διαδρομή εύπλαστη απ’ τον περιπατητή, κι άλλοτε εμπλουτισμένη με προκλήσεις, τέρατα και θεούς της μοίρας, έτοιμους να σημαδέψουν καρμικά και καθοριστικά το μονοπάτι της ζωής του καθενός.
Ανάλογα τις επιλογές μας, συνάμα με τη στάση μας στις προκλήσεις της ζωής, η διαδρομή θα μεταβάλλει συνεχώς τον δρόμο που διασχίζουμε, προς τον τελικό προορισμό. Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, θα έρθουμε και σε επαφή με διάφορα καθοριστικά πρόσωπα, που θα σημαδέψουν όλο τον κύκλο του βίου μας. Δίνουμε πνοή σε νέες ψυχές. Αναθρέφουμε καινούριους εξερευνητές. Εξερευνητές της ζωής. Δημιουργήσαμε μια συνέχεια. Μια συνέχεια που θα μοιραστεί την περιέργειά μας και την ανησυχία μας για το πεπρωμένο της ζωής.
Όσο ο χρόνος κυλά, όσο τα χιλιόμετρα γίνονται όλο και περισσότερα, μεγαλώνουμε. Το αποτύπωμα του χρόνου, οι τριβές απ’ τις δυσκολίες και τα εμπόδια χαράζουν μικρές μικρές γραμμούλες πάνω μας. Η διάθεσή μας για ψυχή, το χαρούμενο νιάτο που δεν μεγάλωσε ποτέ, δεν θα γνωρίσει ποτέ τη μετέπειτα ωρίμανση. Θα γυρίζει από δω κι από κει. Σαν μια μέλισσα που αναζητά συνεχώς πολλά νέκταρ για να τραφεί. Όσο πιο έντονο και φωναχτό είναι το μέσα μας, η διαδρομή όλο και θα επιτείνεται.
Η φωτεινή επιγραφή τώρα φαίνεται όλο και πιο καθαρά. Τα πόδια μας έχουν κουραστεί. Οι αντοχές μας, μάς βαστάνε λίγο ακόμη. Η ψυχή όμως… θέλει να τρέξει πίσω. Δεν νοιώθει ακόμα έτοιμη. Θέλει να ζήσει, να δει και να ακούσει κι άλλα πράγματα. Βίωσε πολλά. Αλλά από πότε ο χρόνος είναι επαρκής για να πεις ότι έζησες; Η ψυχή είναι αδύνατον να κουραστεί. Όσα κι αν έχει πολλά μαζεμένα απ’ τις σφαλιάρες της ζωής, θα αντέχει ακόμα κι άλλες λίγες…
Φτάσαμε σχεδόν στο τέλος της διαδρομής. Δυο βήματα έμειναν μέχρι την οριστική έξοδο. Τότε είναι που αναπολείς. Τη ζεστασιά των ανθρώπων σου. Το στήριγμα. Το χάδι. Τις κουβέντες που έπιανες. Με εκείνους τους αγαπημένους. Δεν τα αναπολείς μόνο εσύ. Τα αναπολούν κι εκείνοι. Η συνήθεια βλέπεις είναι η μεγαλύτερη εξάρτηση. Και πόσο άραγε μεγάλη μπορεί να γίνει η εξάρτηση μέσα απ’ την καθημερινή συνήθεια της ύπαρξης ενός προσώπου στη ζωή μας; Δυστυχώς μεγάλη. Δυστυχώς γιατί κάποια στιγμή θα κληθείς να συνυπάρξεις με μια μεγάλη απουσία. Ευτυχώς γιατί βίωσες μια μεγάλη ευλογία.
Το τελευταίο αντάμωμα δεν το γνωρίζει κανένας. Τουλάχιστον πριν έρθει, φρόντισε να έχεις τη συνείδησή σου διαυγή. Μήτε σκέψεις και μισοειπωμένα λόγια. Ο χρόνος δεν είναι πάντοτε φίλος μας. Είναι και εχθρός μας. Και αν ποτέ σταθεί ως εχθρός, μπορεί να γίνει ένας καθημερινός εφιάλτης…
Γεννημένη στις 16 Ιουνίου του 2000 στην Αθήνα με καταγωγή απ’ την Αρκαδία. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στην Κόρινθο. Στα γενικά ενδιαφέροντά της, συγκαταλέγονται οι προσομοιώσεις συνεδρίων διεθνής κλίμακας, η μελέτη κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων, η ανάγνωση βιβλίων και η φιλοσοφία.
