Της Γεωργίας Κακή,
Έχει επικρατήσει η άποψη πως, όλα τα καλά και ωραία κάποτε τελειώνουν. Ότι δηλαδή, όταν κάτι όμορφο και ευτυχές σου συμβεί δεν θα κρατήσει για πολύ. Εγώ δεν συμφωνώ απόλυτα. Όπως ακριβώς έχω δει συμφορές και καταστροφές να μην έχουν τελειωμό, έχω δει την ευτυχία και την ευημερία να υφίστανται, εις το διηνεκές. Συνεπώς θεωρώ πως δεν υπάρχει κανένας κανόνας. Η ζωή ρέει ασταμάτητα και πλάι σ’ αυτήν είναι ρευστά τα δεδομένα και οι καταστάσεις της.
Είμαι πεπεισμένη πως κάθε τι καλό, για να έχει διάρκεια, πρέπει να παλέψουμε κι εμείς γι’ αυτό. Για να το κρατήσουμε, να το συνεχίσουμε, να το διατηρήσουμε, να το βελτιώσουμε, για να το ανταποδώσουμε, για να μην τελειώσει. Όπως ακριβώς πιστεύω πως και κάθε τι δυσάρεστο δεν πρέπει να το υπομείνουμε, αλλά να έχουμε το θάρρος να το τερματίσουμε εμείς οι ίδιοι.
Πολλές φορές δυστυχώς, αλλά ακόμα περισσότερες ευτυχώς, το τέλος έρχεται. Είτε γιατί το επιδιώξαμε, είτε γιατί δεν το παλέψαμε αρκετά, είτε γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, ορισμένες καταστάσεις τελειώνουν οριστικά. Κι όχι μόνον καταστάσεις. Κάθε μέρα λήγουν σχέσεις, φιλίες, συνεργασίες, καριέρες, γάμοι, κύκλοι ζωής… Και όντως, αν το εξετάσουμε από αυτήν την σκοπιά, το «οριστικό» του θέματος υφίσταται, και λίγο έως πολύ όλοι το βιώνουμε. Γιατί όμως να μην το εξετάσουμε απ’ την άλλη οπτική; Αυτή των αρχαίων Ελλήνων, για τους οποίους «τέλος» σήμαινε σκοπός. Ως τέλος λοιπόν δεν ορίζεται μόνον το σημείο πέραν του οποίου δεν συνεχίζεται μία ενέργεια. Ορίζεται και το σημείο εκείνο, στο οποίο ο σκοπός μας επετεύχθη. Εξ’ ου και ο τέλε-ιος. Εκείνος που άγγιξε το τέλος –το σκοπό– την τελειότητα. Και κατ’ εμέ, αυτός είναι και ο ορθότερος ορισμός.
Κάθε τέλος λοιπόν, οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε ως έναν σκοπό που επετεύχθη. Γιατί όντως έτσι είναι. Ως έναν κύκλο που έκλεισε, γιατί το μολύβι του διαβήτη συνάντησε ξανά το σημείο απ’ το οποίο ξεκίνησε. Να κάνουμε μία αναδρομή στη διαδρομή του κύκλου που διανύσαμε και να αναλογιστούμε ποιες ενέργειές μας, μας οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα. Τα λάθη και τα σωστά, τα δικά μας και των άλλων, που μας οδήγησαν στο τέλος. Στον σκοπό μας. Να διδαχθούμε από αυτόν τον κύκλο, να επιβραβεύσουμε τον εαυτό μας που τον «τελείωσε» και να ανοίξουμε τον επόμενο. Γιατί, όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο στιχουργός του τραγουδιού: «Όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη πάντα ανοίγει !». Διάπλατα !
Την λένε Γεωργία Κακή, αλλά είναι πολύ καλή! Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ιστορική Τρίπολη, σπούδασε και εργάζεται στην πολυπολιτισμική Κομοτηνή. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και ασκούμενη δικηγόρος. Μιλάει αγγλικά και γαλλικά. Διαβάζει οτιδήποτε και ταξιδεύει οπουδήποτε. Τραγουδά από μικρή. Αγαπά τη μόδα ως τέχνη. Αν μια φράση τη χαρακτηρίζει αυτή είναι: «Ζήσε το Σήμερα!»
