Της Τερψιχόρης Κουδούνα,
Στα τέλη του Ιουνίου, ο αμερικανικός κολοσσός Calvin Klein λάνσαρε μία νεοσύστατη, πολυσυζητημένη καμπάνια με εσώρουχα, για την οποία ως μοντέλο επέλεξε την Jari Jones. Η προαναφερθείσα επαγγέλλεται μοντέλο κατηγορίας plus size, είναι ακτιβίστρια και transgender. Η φιγούρα της παρουσιάστηκε σε έναν υπερμεγέθη διαφημιστικό πίνακα στο Μανχάταν και βρέθηκε να πρεσβεύει με φυσικότητα και αυτοκυριαρχία ένα κομμάτι της φετινής καμπάνιας #PROUDINMYCALVINS.
Στον προσωπικό λογαριασμό της στο δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης – Instagram, κατέθεσε τις σκέψεις της, την ιδεολογική πορεία της αλλά και το πώς αντιμετωπίστηκε στο παρελθόν από άλλους, αναφορικά με τις επιφυλάξεις του περίγυρου, καταδεικνύοντας το αποτέλεσμα: Nα βρίσκεται χαρούμενη, με αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια και να υποστηρίζει το «είναι» της. Ταυτοχρόνως, προασπίζει το δικαίωμα αφενός της ελεύθερης επιλογής της, αλλά και του κόσμου που δεν έχει φωνή, δύναμη και βιώνει επάλξεις από το περιβάλλον του, να ακολουθήσει τον προσανατολισμό που επιθυμεί. Αφετέρου δε, στηρίζει τα άτομα, τις ομάδες, τους οργανισμούς που προάγουν τη διαφορετικότητα, που τη στυλώνουν και αγωνίζονται για την καθολική και μακροπρόθεσμη αποδοχή της, μέσα από καμπάνιες ενημερώσεις, διαμαρτυρίες κλπ. Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα στο να αναγνωρίζεται για αυτό που είναι και να εντάσσεται κοινωνικά στο πλαίσιο της βιομέριμνας, δίχως φόβο, μισαλλοδοξία και υποτίμηση, που συνήθως είναι απότοκο της έλλειψης παιδείας και (κοινωνικής) μόρφωσης.
Κομβικό σημείο της περιγραφής της (22/06/2020) αποτελούν όσα είπε παρακάτω: «Παρουσιάζω αυτή τη φωτογραφία, εμένα, και όλα όσα αντιπροσωπεύει το σώμα μου για την κοινωνία και την επιλεγμένη οικογένεια, πιστεύοντας ότι αυτοί θα δουν τον εαυτό τους πιο καθαρά από ποτέ και περαιτέρω θα αντιληφθούν ότι αξίζουν τον εορτασμό, τη συμπόνια, την αγάπη και την ευγνωμοσύνη».
Αναμφίβολα, πέραν της δυναμικής και της αν μη τι άλλο φυσικής παρουσίας του μοντέλου, που είναι σε θέση να επηρεάσει θετικά και να αφυπνίσει συνειδήσεις, ουσιώδης τροφή για σκέψη προσφέρεται και από την διεθνώς διαδεδομένη εταιρεία Calvin Klein. Η πασίγνωστη εταιρεία απέδειξε με τον πλέον ηχηρό και ευγενή τρόπο την αποδοχή της στην κατηγορία ΛΟΑΤ (LGBT), ήγειρε το ενδιαφέρον των καταναλωτών σχετικά με την αντιμετώπισή τους ως άτομα με κοινά κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, αντίστοιχες υποχρεώσεις, τα οποία αξιώνουν ίση και σεβάσμια αντιμετώπιση. Είναι θεμελιώδες ότι κολοσσοί, εταιρείες, οργανισμοί με διεθνές κύρος, ισχύ και – κατά περίπτωση – κατανάλωση, να είναι σε θέση να βαδίζουν με τα δεδομένα της σύγχρονης πραγματικότητας, να προωθούν την έννοια του σεβασμού, της ανθρωπιάς και της προόδου, στοχεύοντας στη βελτίωση της καθημερινότητας και της παγκόσμιας σταδιακής ανέλιξης.
Το «προβάδισμα» της Βορείου Αμερικής στη σφαίρα της υποχρέωσης αποδοχής της διαφορετικότητας, δεν δείχνει να εντοπίζεται και στο πλαίσιο των φυλετικών διακρίσεων, με βάση τις τρέχουσες εξελίξεις. Η Αμερική, συγκεκριμένα, ως παγκόσμια υπερδύναμη, από άποψη οικονομικών και επαγγελματικών δραστηριοτήτων, πληθώρας αγαθών και υπηρεσιών, με αναγνωρισμένο κύρος και στρατιωτική δύναμη – ικανή να αποκρούσει κατά μόνας μια πιθανή εξέγερση Αρειανών, αν αυτό καταστεί ποτέ δυνατόν – παρατηρείται και αποδεικνύεται περίτρανα ότι, εν έτει 2020 στέκεται αμέτοχη στη συντήρηση βίας και νιχιλισμού της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι Αφροαμερικανοί κατέχουν το 13% του πληθυσμού των ΗΠΑ και έως και σήμερα η αστυνομία εξακολουθεί να τους σταματά για έλεγχο, ενώ παράλληλα με δυσκολία ιδιοκατοικούν. Στην πανδημία του covid-19 η θνησιμότητα τους ήταν δυόμισι φορές περισσότερη από των λευκών, με την ανεργία να καλπάζει. Εν ψυχρώ ανθρωποκτονίες λευκών σε βάρος εγχρώμων συνανθρώπων και συντοπιτών τους, άρρηκτα συνδεδεμένων με προκαταλήψεις καθιστούν μεγαλοπρεπείς τους χρόνιους αγώνες για ομότιμη με τους λευκούς αντιμετώπιση, μα η σκυτάλη θα ήταν καίριο να μην πάψει να παραδίδεται.
Αξιοσημείωτη η εμπειρία του λευκού Γκρίφιν, όπως αυτή καταγράφεται στο βιβλίο του “Black like me”. Θέλοντας να αλλάξει τα κακώς κείμενα βίωσε τη ζωή ενός εγχρώμου μεταμφιεσμένος, με σκοπό να αισθανθεί τον ρατσισμό στον παλμό που πραγματωνόταν (1951). Λαμβάνοντας υπόψη τα ιστορικά συγκείμενα και, ξεκινώντας από την ομιλία της Σόζουρνερ Τρουθ (1883), το υστερότερο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα της Ρόζα Πάρκερ (1950-1960) φτάνοντας έπειτα στην ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στην πλατεία της Ουάσινγκτον (1963), την οικουμενική διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (άρθρο 7, 1948), το Άπαρχαιντ (1991), την πρωτοπορία του πρώτου Αφροαμερικανού πολιτικού ηγέτη Νέλσον Μαντέλα (1918-2013), αξίζει να σημειωθεί ότι μόνο έως σήμερα είναι πλέον εδραιωμένη η κατάργηση της δουλείας. Το δικαίωμα τη ζωής των Αφροαμερικανών παραπαίει από τη βούληση οποιουδήποτε τους θεωρήσει ενόχους με έκβαση τη βιαιοπραγία ή συχνά με τη μη αναστρέψιμη ποινή της αφαίρεσης της ζωής, δίχως φυσικό αίτιο.
Το πρόσφατο συμβάν του αδικοχαμένου Τζορτζ Φλόιντ, του οποίου η ζωή αφαιρέθηκε από αστυνομικό σε μόλις οκτώ λεπτά και λίγα δευτερόλεπτα, διαδόθηκε ευρέως. Προηγουμένως (13 Μαρτίου), η εικοσιεξάχρονη τραυματιοφορέας Breonna Taylor θανατώθηκε στο Λούιβιλ της Αμερικής. Οι αστυνομικοί με ένταλμα έρευνας εισήχθησαν στο σπίτι της, ενώ ο ύποπτος είχε ήδη βρεθεί, σύμφωνα με τον δικηγόρο της εκλιπούσας και η «κατηγορούμενη» βρέθηκε εν τέλει με οκτώ σφαίρες. Ο σύντροφός, έχοντας άδεια οπλοκατοχής και με σκοπό να αμυνθεί, αντέδρασε με πυρ εναντίον των αστυνομικών και συνελήφθη για απόπειρα δολοφονίας δυνάμεων την τάξης.
Έως και σήμερα, οι διαχωρισμοί δεν εκλείπουν, ενώ οι ανισότητες, τα συμφέροντα και οι «εύκολοι» στόχοι δεσπόζουν, με αποτέλεσμα η ευρυμάθεια να καθίσταται πλέον απαραίτητη. Η ανθρωπότητα προχωρά και τόσο το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, όσο και αυτό της ζωής ας κινούνται παράλληλα. Καθώς το πρώτο επαινείται, ας στοχεύσουμε και στο να ριζώσει στις συνειδήσεις και το δεύτερο, ως δεδομένο. Ερευνώντας το ζήτημα περισσότερο, περίπου 3.000 ανθρωπολόγοι καταλήγουν στο ότι ο φυλετικός διαχωρισμός δομήθηκε πάνω σε γλωσσικές και πολιτιστικές διαφορές παρά βιολογικές. Η κλιμακωτής σημασίας ισοπέδωση της ανθρώπινης ύπαρξης, η απουσία εφαρμογής ηθικού κώδικα και ο παραγκωνισμός των παγιωμένων, απαρασάλευτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτά καταγράφηκαν από Συντάγματα και νόμους, οδηγούν στην απώλεια του νοήματος της αλληλεγγύης, αλλά και της αντίληψης του «συνανήκειν». Το χειρότερο θηρίο που μπορεί κάνεις να μετατραπεί, εξακολουθεί να είναι ο άνθρωπος…
Είναι δεκαεννέα ετών και πρωτοετής φοιτήτρια στο τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών του Πάντειου Πανεπιστημίου. Ασχολείται με την εκμάθηση γλωσσών που προάγουν την επικοινωνία, με τις πολεμικές τέχνες, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον της δημιουργούν το θέατρο, η ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων και τα ταξίδια.
