Της Νάσιας Τάσσου
Φασαρία, ήχοι αυτοκινήτων, φωνές, κόσμος να περπατάει προς κάθε κατεύθυνση, συνωστισμός στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Εικόνα που μοιάζει όχι και τόσο δελεαστική. Κι όμως είναι μια πραγματική απεικόνιση του τοπίου του σύγχρονου κόσμου. Μία καθημερινότητα. Το άγχος, για να πραγματοποιηθούν όλες οι υποχρεώσεις εντός της ημέρας, είναι κυρίαρχο. Οι συζητήσεις για την επικαιρότητα μόνιμο χαρακτηριστικό στις ανθρώπινες επαφές, τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε απογοήτευση. Όλη αυτή η περιγραφή δημιουργεί ένα κλίμα αποπνικτικό. Είναι όμως η πραγματικότητα τόσο γκρι όσο φαίνεται; Πόσο ελεύθεροι είμαστε να την αντιμετωπίζουμε με διαφορετικό τρόπο; Τελικά τι ακριβώς είναι η ελευθερία; Σκοπός του άρθρου αυτού είναι να προσεγγίσει την ελευθερία από μια άλλη οπτική και όχι από την καθολικά δοσμένη της ερμηνεία.
Σε έναν γκρίζο κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που λάμπουν. Η λάμψη τους δε σχετίζεται ούτε με επιστημονικές γνώσεις, ούτε με σπουδές και βραβεία. Αλλά έχει να κάνει με την απόλαυση της ζωής, μαζί με τις όποιες δυσκολίες αυτή συνυπάρχει. Οι άνθρωποι αυτοί είναι εκείνοι που προσαρμόζουν την ζωή στις δικές τους συνθήκες και διαστάσεις και δεν προσαρμόζονται εκείνοι μέσα στη ζωή. Είναι ελεύθεροι να ζουν. Όλοι είμαστε, απλά το ξεχνάμε, και η ζωή δεν μας ρωτάει απλά προχωράει.
Υπάρχει η κλισέ φράση «τα μικρά πράγματα φέρνουν την ευτυχία», όμως είναι πολύ αληθινή. Τα μικρά αυτά πράγματα είναι τα πιο αληθινά, κι όμως δυσκολευόμαστε να τα εντοπίσουμε, γιατί δεν έχουμε μάθει να εστιάζουμε σε αυτά. Όπως επίσης δεν είναι για όλους δεδομένα γι’ αυτό χρήζουν και παραπάνω εκτίμησης. Η υγεία, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα τοπίο, ένα αντικείμενο, μια ευγενική κουβέντα είναι πράγματα μικρά με μεγάλη σημασία. Όλοι είμαστε ελεύθεροι, διαθέτουμε τα προσόντα και τις ικανότητες να τα δούμε και να τα πράξουμε κατά την διάρκεια της καθημερινότητας μας. Αντιθέτως, όμως, συμπεριφερόμαστε σαν να μην διαθέτουμε αυτή την ελευθέρια.
Ένα ακόμη καθημερινό αντικείμενο, το οποίο ενισχύει τα δεσμά των ανθρώπων σήμερα, είναι το κινητό τηλέφωνο. Είναι δεδομένο ότι είναι πολύ χρήσιμο, λειτουργικό και πολλές φορές απαραίτητο. Όμως, καθίσταται πλέον για μεγάλο ποσοστό ανθρώπων το μόνιμο μέσο κοινωνικοποίησης, ψυχαγωγίας και επικοινωνίας. Μέσω αυτού, μπορούμε να βρισκόμαστε σε πολλά μέρη ταυτόχρονα και να συμμετέχουμε σε διάφορα πράγματα χωρίς φυσική παρουσία. Παράλληλα, μέσω των κοινωνικών δικτύων βλέπουμε εικόνες, παρακολουθούμε βίντεο και τις ζωές των άλλων, με αποτέλεσμα πολλές φορές να ξεχνάμε την δική μας ζωή. Όντας στραμμένοι στην οθόνη του κινητού μας, κάθε μέρα προσπερνάμε ανθρώπους, όμορφες εικόνες ή και άσχημες, που ίσως μπορούν να μας αφυπνίσουν. Χάνουμε ευκαιρίες να δούμε κάτι πραγματικό μέσα στην ημέρα μας, είτε αυτό είναι ευχάριστο είτε όχι. Ωστόσο, κανείς δεν μας αναγκάζει να ζούμε με αυτόν τον τρόπο, μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός δεν μας αφήνει ελεύθερους.
Παρόλα αυτά, η κοινωνία δεν είναι τόσο άσχημη. Σε διάφορες γωνιές υπάρχει η ελπίδα, όσο υπάρχουν άνθρωποι που ζουν πραγματικά ελεύθεροι και ονειρεύονται μέσα στην πραγματικότητα, όσο υπάρχουν εκείνοι που μπορούν να βρουν την ισορροπία και εκείνοι που δεν τρέφουν φόβο για την ζωή. Κατά βάθος, όλοι κάνουμε όνειρα. Το ερώτημα είναι για ποιον, πού και πότε; Μήπως ονειρευόμαστε μόνο μέσα στο μυαλό μας; Ένα διάλειμμα για συλλογισμό και αποτίμηση των πεπραγμένων μας, συνιστάται σε όλους μας για μια καλύτερη από ανθρώπους πλαισιωμένη κοινωνία.
