Της Ρένας Δανατζή,
Υπάρχει κάποιος από μας, που δεν έχει ακούσει έστω μία φορά στη ζωή του τη φράση: «Ναι, αλλά τι θα πει ο κόσμος;». Λειτουργούμε, σκεφτόμαστε και επιλέγουμε τα βήματά μας έχοντας, σχεδόν πάντα, στο υποσυνείδητό μας το αν οι αποφάσεις μας συνάδουν με τη γνώμη του κόσμου. Κομπλάρουμε να εκφράσουμε αυτό που είμαστε, επειδή ο κόσμος, θα πει κάτι.
Η αλήθεια βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, είναι πως όντως, κάποιες φορές ο κόσμος μας κρίνει σκληρά. Πληρώνουμε δηλαδή, το θάρρος μας να μιλήσουμε και να πράξουμε ελεύθερα αυτό που πραγματικά θέλουμε. Κάπως έτσι, ξεκινάει το bullying, η λεκτική και σωματική βία και εν τέλει ο κοινωνικός αποκλεισμός. Το πεδίο της κατάκρισης ευρύ… Ξεκινάει από τα πιο απλά και καθημερινά πράγματα (όπως είναι για παράδειγμα οι εμφανισιακές μας αλλαγές) και καταλήγει στα πιο ευαίσθητα προσωπικά ζητήματα. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός, ο ερωτικός μας σύντροφος, ακόμα και οι πολιτικές μας πεποιθήσεις, σύμφωνα με όσα «προστάζει» η κοινωνία, είναι ζητήματα που «καλό θα ήταν να μην τα πολυσυζητάς επειδή ο κόσμος είναι κακός και μιλάει».
Μπορεί το πολίτευμα και το κράτος, φαινομενικά να προστατεύουν την ελευθερία μας, καθώς, κανείς δεν θα κατέληγε στην φυλακή επειδή είναι gay για παράδειγμα. Όμως πόσοι είναι οι gay, που δεν έχουν κάνει coming out, επειδή φοβούνται την κοινωνική κατακραυγή; Και θεωρώ πως το πρόβλημα παραμένει άλυτο για έναν και μόνο λόγο. Επειδή προτρέπουμε όσους «διαφέρουν» να κρατούν ένα πιο χαμηλό προφίλ, αντί να πολεμήσουμε την αυθάδεια των υπολοίπων.
Γιατί κρίνουμε τους άλλους; Για ποιο λόγο εισβάλλουμε στην ζωή τους και προσπαθούμε να τους επιβάλλουμε τη δική μας οπτική; Πού είναι το παράξενο αν κάποιος ζει με έναν διαφορετικό τρόπο από ότι εμείς; Και εν τέλει, ποιος είναι αυτός που ορίζει το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι; Ο κάθε άνθρωπος, ζει, σκέφτεται, εκφράζεται και λειτουργεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Μία δύναμη που πηγάζει από μέσα μας, μας υποκινεί να μας αρέσουν κάποια πράγματα περισσότερο από κάποια άλλα και να αντιλαμβανόμαστε την ηθική με κάποιο τρόπο. Εικάζω, πως αυτή η δύναμη, είναι στην ουσία η προσωπικότητά μας, η οποία σμιλεύεται από τα εκατομμύρια ερεθίσματα, που δεχόμαστε καθημερινά.
Καλό θα ήταν λοιπόν να σταματήσουμε να βιάζουμε την προσωπική ελευθερία του κάθε ατόμου γύρω μας και να στραφούμε, επιτέλους, στην δική μας ζωή, όπου σίγουρα τα πράγματα δεν είναι τέλεια. Ο κόσμος, μπορεί να αλλάξει εντελώς, εάν πολύ απλά, σταματήσουμε να κρίνουμε τους άλλους!
