Της Μαρίας Κοζανίτη,
Το κλείσιμο των σχολείων και το lockdown είχε ως αποτέλεσμα να βρεθεί κάποια λύση για τη συνέχιση των μαθημάτων και την ολοκλήρωση της ύλης. Η λύση αναγκαία θα ήταν εξ αποστάσεως, επομένως η διδασκαλία αποφασίστηκε να γίνει μέσω e-mail με παροχή υλικού. Όταν μιλάμε όμως για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, πόσο εύκολο είναι να έρθει εις πέρας κάτι τέτοιο;
Το 41% των εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι πάνω από 51 χρόνων. Σαφώς, πρόκειται για μία γενιά που δεν έχει καμία εξοικείωση με την τεχνολογία, αλλά κλήθηκε να διδάξει μόνο μέσω αυτής. Με ποιο τρόπο μπορεί να γίνει αυτό; Από τη μία κλήθηκαν εφτάχρονα παιδάκια να δουλέψουν σαν φοιτητές και από την άλλη πενηνταπεντάχρονοι να δουλέψουν σαν εικοσιπεντάρηδες. Όταν οι θέσεις στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ξεκινούν από 50 χρονών και άνω με τους νεότερους εκπαιδευτικούς να είναι στην καλύτερη περίπτωση 40 χρόνων, με ποιο τρόπο η εξ αποστάσεως διδασκαλία με τη χρήση της τεχνολογίας είναι εξίσου αποδοτική; Και από την άλλη, πόσα σημαντικά πράγματα χάνονται;
Η ανατροφοδότηση, η οποία αποτελεί το κύριο μέρος της διδασκαλίας, είναι ανύπαρκτη. Πώς θα βελτιωθεί ένας μαθητής χωρίς να μάθει τα λάθη του; Καθίσταται δεδομένο ότι κάθε σπίτι έχει γονείς εξοικειωμένους με την τεχνολογία ή μεγαλύτερα αδέρφια που θα μπορούν να βοηθήσουν; Ή ακόμα θεωρείται και αυτό δεδομένο, ότι όλοι οι γονείς έχουν την ανάλογη εκπαίδευση ώστε να μπορούν να διορθώσουν τα μαθήματα των παιδιών τους;
Επίσης, πόσο υπεύθυνα μπορούν να σταθούν τα παιδιά στο να συνεχίζουν τα μαθήματα τους χωρίς να μπαίνουν στη λογική του ότι «αφού δεν πάμε σχολείο, ποιος θα τα ελέγξει;». Για άλλη μία φορά φαίνεται πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των γονέων στο να μάθουν στα παιδιά τους την έννοια της ατομικής ευθύνης.
Όταν σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν υποδομές, με ποιο τρόπο να λειτουργήσει το σχολείο, με τον τρόπο που λειτουργούσε πριν; Πώς είναι δυνατόν να συνυπάρξουν 25 παιδάκια μέσα στην τάξη και να κρατάνε αποστάσεις δύο μέτρων μεταξύ τους; Πώς είναι δυνατόν η καθαριότητα των σχολείων να βρίσκεται πάντα σε τελευταία μοίρα και να γίνεται μόνο ελάχιστες ώρες, μετά το τέλος των μαθημάτων;
Χάνεται η ουσία της εκπαίδευσης. Χάνεται η επικοινωνία και η αλληλεπίδραση μεταξύ των παιδιών. Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί έναν από τους πρώτους φορείς κοινωνικοποίησης. Η εξ αποστάσεως διδασκαλία ακυρώνει όλη αυτή τη διεργασία. Το σχολείο είναι βασικός πυλώνας διαμόρφωσης της προσωπικότητας ενός παιδιού. Το σχολείο είναι χώρος αναγκαίος. Η επαφή με το βιβλίο είναι αναγκαία. Χρειαζόμαστε ένα ασφαλές σχολείο. Δεν χρειαζόμαστε ένα σχολείο μιας μαύρης οθόνης.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κατερίνη. Είναι 21 ετών, φοιτήτρια του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μιλάει ακατάπαυστα, θέλει να είναι ενήμερη για τα πάντα και στον ελεύθερο της χρόνο κάνει εθελοντικά διαδικτυακή ραδιοφωνική εκπομπή και διαβάζει βιβλία ψυχολογίας. Λατρεύει τα ταξίδια και ευελπιστεί μέσα από τη δημοσιογραφία να αλλάξει τον κόσμο.
