Του Στάθη Αποστόλου,
«Υπάρχει μια καλύτερη Ελλάδα, την θέλουμε, την αξίζουμε και μπορούμε να την έχουμε». Η κατεξοχήν κεντροδεξιά παράταξη της Ελλάδας, η Νέα Δημοκρατία, με αρχηγό τον Κυριάκο Μητσοτάκη κέρδισε τις εκλογές και ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας και του ταλαιπωρημένου ελληνικού λαού με αυτό το σύνθημα ενάντια στις δυνάμεις του λαϊκισμού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Σε όλο το διάστημα των εννέα πρώτων μηνών διακυβέρνησης, η Νέα Δημοκρατία κατέδειξε και καταδεικνύει την παντελή απουσία αντιπολίτευσης από το προσκήνιο και ιδιαιτέρως αυτή της μείζονος αντιπολίτευσης.
Κατά γενική ομολογία πλέον είναι γεγονός πως η ουσιαστική αντιπολίτευση απουσιάζει από τον πολιτικό διάλογο. Αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε σύγχυση και αντιμετωπίζει δυσκολίες στο να βρει το βηματισμό του -και ως απόρροια αυτού- δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει –πόσω μάλλον να διορθώσει- τα κακώς κείμενα που τον οδήγησαν στη δεύτερη θέση του βάθρου των περσινών εθνικών εκλογών.
Διαχρονικά, έχει αποδειχθεί πως η απουσία της μείζονος αντιπολίτευσης επιτρέπει στην εκάστοτε κυβέρνηση να δρα ανενόχλητη και να εφαρμόζει το δικό της πρόγραμμα, χωρίς δυστυχώς να υπόκειται σε ενδελεχή και αναλυτικό κοινοβουλευτικό έλεγχο. Ως φυσικό επακόλουθο, η χώρα στερείται γόνιμο και παραγωγικό διάλογο. Αξίζει να σημειωθεί σαν γενική παρατήρηση, ότι σε περιόδους ειρηνικές, υπό την απουσία κρίσεων, η αντιπαράθεση αποτελεί θετικό στοιχείο για την πολιτική σκηνή, διότι αποτελεί στοιχείο προόδου. Ο πρώην πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, όχι μόνο δεν επενδύει στο ρόλο της αντιπολίτευσης, αλλά σε περίοδο ιδιαίτερης κρίσης για τη χώρα, έχει επιδοθεί σε ένα κυνήγι μαγισσών άνευ όρων και δεν εστιάζει στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.
Οι μέρες που ζούμε χρειάζονται χειρισμούς με ψυχραιμία, υπευθυνότητα και νηφαλιότητα. Οφείλουμε, όμως, να αποδώσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» για να είμαστε σωστοί απέναντι στην ιστορία και στους εαυτός μας. Η μεν κυβέρνηση και αρκετοί όψιμοι πατριώτες που ανήκουν σε αυτήν, βγαίνουν να σπείρουν και να επαυξήσουν τα επιτεύγματα της στην κοινωνία. Ξεχνούν όμως ηθελημένα να τονίσουν πως για παράδειγμα οι περίφημες 2.000 προσλήψεις των γιατρών, οι οποίες αποτέλεσαν πρόσφατα πεδίο αντιπαράθεσης των κομμάτων, είναι πλασματικές καθότι είχε υπογραφεί η απόλυση/διαθεσιμότητα 1.500 γιατρών. Αυτό συνεπάγεται πως στην πραγματικότητα κανονικές προσλήψεις έγιναν μόνο 500 και όχι 2.000. Από αυτές τις θέσεις, οι 1.500 αποτελούν συμβάσεις των γιατρών που έφυγαν και που και η προηγούμενη κυβέρνηση απέφυγε να επαναφέρει. Δυστυχώς, το πρόβλημα που προκύπτει είναι πιο βαθύ από όσα προαναφέραμε. Ουσιαστικά οι πολιτικοί φορείς της χώρας μας δεν τοποθετούνται για το γεγονός πως για χρόνια το εθνικό σύστημα υγείας (όπως και η εθνική και εδαφική ακεραιότητα με την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» και τη μείωση των δαπανών) υπονομεύθηκε, μέσω των περικοπών.
Με επιχειρήματα τύπου «τον ιό στην Ελλάδα τον έφεραν εκείνοι που πήγαν στο Μιλάνο» και αλλά τέτοιου είδους σχόλια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιδοθεί σε πολιτικό «ρουκετοπόλεμο».
Σε σημαντικές στιγμές που δοκιμάζονται τα όρια και οι αντοχές του ελληνικού λαού και του κράτους, κοινοβουλευτικά καλλιστεία και παντελής έλλειψη επίγνωσης μιας κατάστασης δεν δείχνει ανθρώπους και παρατάξεις που μπορούν να πάρουν στα χέρια τους την τύχη ενός έθνους, πολλώ δε μάλλον να κουνούν το δάχτυλο σε ανθρώπους που ειδικεύονται στον τομέα τους. Όλα αυτά δείχνουν αμετροέπεια, οίηση, και υποτίμηση στο πρόσωπο ενός λαού.
