Του Αλέξανδρου Ραπακούσιου,
Φάρμακο
Το αποτέλεσμα της συνεδρίασης των Υπουργών Οικονομικών των κρατών της ζώνης του ευρώ ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο. Ως συνήθως, οι αντίπαλες πλευρές συμβιβάστηκαν σε λύση που λίγο πολύ δύναται να επικοινωνηθεί επιτυχώς εξίσου στην ολλανδική και την ιταλική κοινή γνώμη, τον βορρά και τον νότο. Ενσαρκωμένη στο συνολικό πακέτο ύψους μισού τρις ευρώ, η λύση δεν αποτελεί τομή, πόσο μάλλον το επί εβδομάδων αναζητούμενο φάρμακο επούλωσης των νυν κι επερχόμενων πληγών στην οικονομία και την παραγωγή. Για να υπάρξει μία βάση σύγκρισης, η περίπτωση της Γερμανίας είναι χαρακτηριστική· ως χώρα, συγκεντρώνει μέσω αξιοποίησης πόρων και δανεισμού το ίδιο ποσό για τη δική της ανόρθωση. Με αυτό το μέγεθος ενίσχυσης, οι Ευρωπαίοι ηγέτες καλούνται να διαχειριστούν τις οικονομικές και εργασιακές επιπτώσεις όχι ενός, αλλά του συνόλου των κρατών-μελών της Ένωσης.
Λάδια
Τέθηκε και στον προηγούμενο Λίβελο· η διαρκώς μεταβαλλόμενη διελκυστίνδα που υπαγορεύει η παρούσα υγειονομική κρίση, συν ό,τι άλλο συμπαρασύρεται μαζί μ’ αυτήν, αποτελούν ένα γνήσιο κρας τεστ συνοχής. Κατόπιν εορτής, τα συμπεράσματα περί του πόσο προετοιμασμένα απεδείχθησαν τα κράτη της ηπείρου, πληθαίνουν· πως πολλά εξ αυτών πιάστηκαν εξαπίνης χαραμίζοντας τουλάχιστον έναν μήνα έγκαιρης προετοιμασίας, από τη στιγμή που τα προερχόμενα από κατά Κίνα μεριά δεδομένα ζωγράφιζαν το δυστοπικό τοπίο του σήμερα. Η μεμονωμένη λήψη περιοριστικών πολιτικών –κλείσιμο αεροδρομίων κ.λπ.– αντί μιας κοινά συμφωνημένης προσέγγισης, επακόλουθο της οποίας η αποφυγή γενικού αλαλούμ, όπως εν τέλει έγινε. Και τέλος, η αδυναμία των τεχνοκρατικών κλιμακίων που δεν προνόησαν για τον υπολογισμό των πιθανών συνεπειών, εάν και όποτε ο ιός κατέφθανε στη γηραιά ήπειρο – κάτι που ούτως ή άλλως ήταν δεδομένο. Τα παραπάνω δεν αναιρούν τις ευθύνες των κεντρικών κυβερνήσεων στη λογική της απονομής αυτών κατά του απρόσωπου, αποδιοπομπαίου τράγου. Εξάλλου, το οικοδόμημα οφείλει να λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένη μηχανή· κι όταν η μηχανή μαγκώνει, με την ίδια συνέπεια οφείλει να αντικαθιστά έγκαιρα τα παλαιωμένα λάδια της.
Μαγιά
Στα της Ελλάδος, το γεγονός πως το εγχώριο πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε τη βόμβα της περασμένης δεκαετίας βρίσκεται, ως έναν βαθμό κι ενόψει ύφεσης, ξανά στα κυβερνητικά έδρανα δεν ακούγεται αισιόδοξο. Το κύριο ζήτημα της στιγμής είναι το ποια μαγιά θα χρησιμοποιηθεί ως προς την εκπόνηση του σχεδίου κατανομής των επερχόμενων βαρών. Με απλά λόγια, ποιοι ενισχύονται και ποιοι αποδυναμώνονται. Τα vouchers των εξακοσίων ευρώ, εκείνα δηλαδή που (δε) θα λάβουν απόφοιτοι κορυφαίων πολυτεχνείων και ευυπόληπτων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων για να «τηλεκαταρτιστούν» από τα Π.Β.Κ.Κ. (Πέρα Βρέχει Κέντρα Κατάρτισης), η αδυναμία προστασίας της πρώτης κατοικίας υπό συνθήκες πανδημίας και η συγκριτικά με άλλες χώρες ανεπαρκής κάλυψη μισθών του ιδιωτικού τομέα, δημιουργούν ένα πρώτο κλίμα. Η προσέγγιση κατανομής των βαρών, διαχρονικό ζήτημα ιδεολογικά χρωματισμένο, είναι εκείνη που δειλά δειλά θα καταλαμβάνει χώρο στη δημόσια συζήτηση, εφόσον βέβαια η φάση του ιού ολοκληρώσει τον –έστω και πρώτο– κύκλο της.
Αναδίπλωση
Κυβιστήσεων συνέχεια στο προσφυγικό – μεταναστευτικό. Με αφορμή τον Έβρο, η ελληνική κυβέρνηση είχε αρχικώς νομοθετήσει τη μη ένταξη στις διαδικασίες παροχής ασύλου όσων εισήλθαν στην επικράτεια από 1η Μαρτίου κι έπειτα. Τη στροφή των 180 μοιρών αποκάλυψε η αρμόδια Ευρωπαία επίτροπος πριν δέκα ημέρες: «Χαιρετίζω θερμά την ανακοίνωση της ελληνικής κυβέρνησης, σύμφωνα με την οποία οι νέες αφίξεις κατά τη διάρκεια του Μαρτίου θα έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν άσυλο» (Ίλβα Γιόχανσον, 02.04). Από πλευράς κυβέρνησης, η παραδοχή της κυβίστησης άργησε περίπου πέντε ημέρες και σαφώς δεν έλαβε την ανάλογη επικοινωνιακή κάλυψη εν συγκρίσει με τη νομοθετική πράξη «πυγμής» (sic) στις αρχές Μαρτίου, σύμφωνα με την οποία οι κάθε είδους νεοαφιχθέντες τσουβαλιάζονταν ενώπιον του νόμου, αποκλειόμενοι κατ’ αυτόν τον τρόπο από τα διεθνώς κατοχυρωμένα δικαιώματά τους. Στο ίδιο τέμπο, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα λόγω κορωνοϊού έκρινε επιτακτική την επαναφορά προσωρινού ΑΜΚΑ στους αιτούντες άσυλο, παροχή που είχε ανακληθεί το προηγούμενο καλοκαίρι αφήνοντας χιλιάδες ανθρώπους εκτός ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης – με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για τη δημόσια υγεία. Εννέα μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της, η ελληνική ηγεσία εξακολουθεί να κινείται στη λογική της αναδίπλωσης· τελευταία περίπτωση, τα δήθεν «κλειστά κέντρα» στις Σέρρες και τη Μαλακάσα, τα οποία καθίστανται και με τη βούλα πλέον ανοικτές δομές φιλοξενίας, προκειμένου να τηρούν τις προϋποθέσεις ένταξής τους στο χρηματοδοτικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πορτραίτο
Αρκετά για τα σοβαρά και τα μεγάλα, ώρα για ολίγον γραφικό κομπογιαννιτισμό. «Κι εγώ σας λέω ότι με έναν μαγικό τρόπο στέλνουμε στο σπίτι κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδας 5.000 ευρώ, τι θα τα κάνει; Ταξίδια δε μπορεί να κάνει, σε εστιατόρια δε μπορεί να πάει, τι να την κάνει τη ρευστότητα; […] Πόσο θα φάει πια, 300 κιλά θα γίνει;» (Αδ. Γεωργιάδης, 11.04). Καταρχάς, θετικό το ενδιαφέρον της παρακμιακής αρσενικής εκδοχής της Μαρίας Αντουανέτας για την υγεία των πολιτών. Κατά δεύτερον, δε μένει παρά να ακολουθήσουμε τις προτροπές του· μένουμε σπίτι, δεν τρώμε πολύ και ελέω άπλετου χρόνου, εγγράφουμε τους μικρούς μας φίλους –κόστος πέντε ευρώ– στα διαδικτυακά μαθήματα αρχαίων ελληνικών της σχολής του κ. Γεωργιάδη. Απόδειξη πως σε κάθε κρίση, υγειονομικού μανδύα ή μη, κάποιοι κερδίζουν και κάποιοι χάνουν. Ο υπουργός παλεύει για το πρώτο. Η διαφήμιση, όμως, των επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων –και μάλιστα κεκαλυμμένη με τα του θεσμικού του ρόλου–, καθώς και η συμπερίληψή της στα καθημερινά υπουργικά του καθήκοντα έχει άλλο χαρακτήρα. Σε περίπτωση που αφορούσε ατόπημα πρωτάρη, θα ήταν απλά μια κακή και άτυχη στιγμή. Για τον μετρ του είδους κ. Γεωργιάδη, απλά προσθέτει μια έξτρα πινελιά στο υπό δημιουργία πολυετές πορτραίτο του καραγκιόζ μπερντέ.
Μονόδρομος
«Όταν θα ‘ισοφαρίσουμε’ τους νεκρούς (σ.σ. Μάτι–Μάνδρα) εγώ θα αρχίσω να μετράω πτώματα και να ζητάω ευθύνες ποινικές» έγραψε –και μετέπειτα διέγραψε– η κα. Βουνάτσου, μέλος της τοπικής οργάνωσης Μυτιλήνης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μοιραία τη φαντάζομαι καθισμένη στον καναπέ του σπιτιού της με τον υπολογιστή ανοικτό στην ιστοσελίδα του ΕΟΔΥ, να πατά το κουμπί του refresh ανά λεπτό και να γεννά ιδέες περί καταγγελτικών δημοσιεύσεων, αναλόγως του αριθμού των νεκρών. Η περίπτωσή της αποτελεί ακόμη έναν κρίκο στην αλυσίδα άσκησης πολιτικής βάσει θυμάτων. Η πρακτική αυτή χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον το προηγούμενο διάστημα από τα τότε αντιπολιτευόμενα στελέχη στις περιπτώσεις των φυσικών καταστροφών και της εποχικής γρίπης· πλέον, η κακοψυχία –στη θέση του «κακό» ταιριάζει κι άλλη λέξη– βρίσκει εκφραστές κι αλλού. Έπειτα από τις αντιδράσεις, η αποχώρησή της από την τοπική κομματική οργάνωση έγινε οικειοθελώς. Σε παρόμοιες περιπτώσεις, όμως, οι κεντρικές ηγεσίες δεν πρέπει να κωφεύουν· οι παρεμβάσεις τους αποτελούν μονόδρομο. Διαφορετικά, το «οικειοθελώς» λειτουργεί μονάχα ως σουρωτήρι άτσαλης επικοινωνιακής διευθέτησης και εσωκομματικής φοβίας.
Είναι τεταρτοετής φοιτητής του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς. Έχει συμμετάσχει σε εγχώρια και ευρωπαϊκά μοντέλα προσομοίωσης, ενώ το ενδιαφέρον του εντοπίζεται, εκτός των διεθνών σχέσεων, στην πολιτική επικοινωνία και τη δημοσιογραφία. Μεγάλο κεφάλαιο αποτέλεσε η διετής συμμετοχή του στο Διοικητικό Συμβούλιο της SAFIA, από όπου και αποκόμισε πολύτιμες εμπειρίες και φιλίες. Μέσω του OffLine Post, αρθρογραφεί κυρίως για την εγχώρια πολιτική σκηνή.
