Της Πένυς Πανούση,
Ο ήλιος ξύπνησε και μαζί του ξύπνησε κι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Το άλλο, το μεγαλύτερο, καθότι άυπνο απ’ όλη την παρελθούσα δύσκολη νύχτα, παρέμεινε πεισματικά στα χέρια της άνετης κλίνης, έχοντας μηδαμινή όρεξη να σηκωθεί, να τεντωθεί και να περιλουστεί με τις χρυσές, αστραφτερές ηλιαχτίδες. Δικαιολογημένη όμως η άρνησή του να «αντιμετωπίσει» την δύναμη του φωτός, όταν αδυνατεί να συμφιλιωθεί με την ελευθερία της υποχθόνιας νύχτας.
Η νύχτα, αν και ρομαντική, φυσώντας παράλληλα, έναν ήπιο αέρα νοσταλγίας, έχει την ιδιότητα απ’ την μία να σε βοηθάει να χαλαρώσεις εσύ και το είναι σου κι απ’ την άλλη, να σε «χτυπάει» πισώπλατα και απανωτά με την υπενθύμιση των έως τώρα καλά απωθημένων συναισθημάτων, αγωνίας για το αύριο, σύγχυσης για παρελθοντικά λάθη και αρκετές υπαρξιακές ανησυχίες. Τόσο ήσυχη, τόσο όμορφη εκείνη και η χαλαρωτική μελωδία της, έτοιμη να σε πλανέψει, να σου ζητήσει το χέρι για ένα αισθηματικό τανγκό κάτω απ’ το σεληνόφως κι εσύ να τρέχεις με χαρά να χορέψεις με μια τόσο ιδιαίτερη ντάμα.
Παρασυρμένος απ’ τον χορό και την μέθη, δεν παρατηρείς πως εκεί που φύσαγε ένας ήπιος άνεμος, τώρα έχει γίνει πιο δυνατός και κρύος. Δεν λογάριασες πως το φεγγάρι επισκιάστηκε από ένα βαθύ σκούρο σύννεφο και το έρεβος απλώθηκε παντού. Ξαφνικά και η ντάμα αρχίζει να χάνεται στην ρουφήχτρα του απείρου και το ροζ σύννεφο στο οποίο χόρευες μαζί της, μονομιάς διαλύεται και εσύ πέφτεις στο απόλυτο κενό. Βλέπεις, αυτό είναι το παιχνίδι της. Σου δίνει την μαγεία της στιγμής και αν θελήσει, μπορεί αυτομάτως να στην ξεκλέψει. Δεν την ενδιαφέρει το πως θα αισθανθείς. Το πόσο χαμένος και αβοήθητος θα νιώθεις κάτω από μία στέγη, πάνω σ’ ένα κρεβάτι κουλουριασμένος και απομονωμένος απ’ την πραγματικότητα. Το μόνο μου μπορείς να κάνεις, είναι να περιμένεις την ανατολή και τότε όλα θα μοιάζουν σαν ένα όνειρο. Μέχρι να σε επισκεφθεί η επόμενη νύχτα και να σου χτυπήσει την πίσω πόρτα. Αναγκαστικά, θα της ανοίξεις και θα δεχθείς την συντροφιά της. Μπορεί αυτή την φορά, να έχει κάτι καλό να σου προσφέρει· αν και πάει καιρός από τότε που προσέφερε ήρεμες και ξεκούραστες νύχτες.
Την καλοδέχθηκες λοιπόν όχι μόνο επειδή ευελπιστείς να αλλάξει η τύχη σου αυτή την φορά και ποντάρεις στην κρυμμένη καλά καλοσύνη της αλλά επειδή είσαι εθισμένος από εκείνη. Είσαι εθισμένος απ’ τις λίγες στιγμές γαλήνης που σου έδωσε. Ήταν μοναδικές. Μοναδικές νύχτες. Άλλοτε ευεξίας και ησυχίας, άλλοτε γέλιων, άλλοτε πάθους. Έχεις κρατήσει ωραίες αναμνήσεις. Σε άφησε να περάσεις ωραία με όσους διάλεξες να περάσεις την νύχτα σου. Σου άφησε χαραγμένες αναμνήσεις και προσμένεις να σου δώσει ένα δείγμα αυτών. Έχεις ανάγκη να θυμηθείς το τότε, γιατί το παρόν μόνο σε πονάει.
Αινιγματική γυναίκα. Δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβεις τί θέλει από σένα. Ένα χαμόγελο ρίχνει και σε έχει κάνει δούλο της ομορφιάς της. Κάνει το τσιγάρο της, το σβήνει και σου ρίχνει ένα καθηλωτικό βλέμμα όλο υπονοούμενο και διαβαίνει τον δρόμο της εξόδου. Ίσως να θέλει να παίξει μαζί σου. Ίσως απλώς να θέλει να σε δοκιμάσει. Να τεστάρει τί αντοχές έχεις. Γιατί όμως να το κάνει αυτό; Σε τι αποσκοπεί;
Μην συγκρίνεις ποτέ τη μέρα με τη νύχτα. Η ημέρα είναι το πιστό κορίτσι που θα σε περιμένει με το χαμόγελο έξω απ’ την πόρτα να σε προϋπαντήσει ενώ η νύχτα το βαθύ χρόνιο απωθημένο σου. Μία γυναίκα με κλειστά τα χαρτιά της και τα συναισθήματά της μακριά απ’ την καρδιά της.
Γεννημένη στις 16 Ιουνίου του 2000 στην Αθήνα με καταγωγή απ’ την Αρκαδία. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στην Κόρινθο. Στα γενικά ενδιαφέροντά της, συγκαταλέγονται οι προσομοιώσεις συνεδρίων διεθνής κλίμακας, η μελέτη κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων, η ανάγνωση βιβλίων και η φιλοσοφία.
