Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Αναμφίβολα, η μεγάλη κερδισμένη των δημοσκοπήσεων του τελευταίου διμήνου είναι η Πλεύση Ελευθερίας, της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Όσο, όμως, μεγαλώνει η χρονική απόσταση από τα συλλαλητήρια για την τραγωδία των Τεμπών και όσο τα νέα στοιχεία αδυνατίζουν το αφήγημά της για την υπόθεση, καθίσταται σαφές ότι η μονοθεματική αντιπολίτευση έχει «ταβάνι». Μάλιστα, ενισχύει, τελικά, αυτόν που θέλει να ρίξει…
Η δημοσκοπική έκρηξη της Πλεύσης Ελευθερίας οφείλεται, κυρίως, σε δύο παράγοντες: Αφενός, στην οργή που επικρατεί στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας για το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα, η οποία υποδαυλίζεται κι από την αίσθηση ότι επιχειρείται συγκάλυψη ευθυνών, εκ μέρους της κυβέρνησης. Μια τέτοια τραγωδία, εθνικών διαστάσεων, αγγίζει όμως, όχι μόνο τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά και όλα τα κόμματα που έχουν ασκήσει κυβερνητική εξουσία. Είναι, άλλωστε, πασίδηλο ότι οι υποδομές της χώρας και δη οι σιδηροδρομικές πάσχουν διαχρονικά. Έτσι, λοιπόν, το κλίμα αποστροφής για την κυβέρνηση της Ν.Δ., δεν μπορούν να το καρπωθούν ούτε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ούτε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Το θυμικό σημαντικής μερίδας της κοινής γνώμης την κατευθύνει προς αυτό που φαντάζει στα μάτια της «αντισυστημικό», έστω κι αν ουδόλως είναι τέτοιο. Κι από τους δήθεν αντισυστημικούς θα επωφεληθεί ο πιο φασαριόζος, εν προκειμένω το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Αφετέρου, το κλίμα γενικότερης απόρριψης των κομμάτων εξουσίας επέτειναν και τα συνεχόμενα λάθη του ΠΑ.ΣΟ.Κ., κατά την περίοδο αυτή. Λάθη που αφορούν, τόσο την πολιτική διαχείριση της συγκεκριμένης υπόθεσης, όσο και τη γενικότερη παρουσία του κόμματος. Η αρχική αδυναμία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καρπωθεί την κυβερνητική φθορά, στον βαθμό που φιλοδοξούσε, κάτι που έφερε και την αναπόφευκτη εσωτερική γκρίνια, οδήγησε την ηγεσία της σε σπασμωδικές κινήσεις. Η απόπειρα προσεταιρισμού της «πλατείας», με τους όρους της Κωνσταντοπούλου λειτούργησε αναπόφευκτα υπέρ της τελευταίας. Η αυθεντική και μονολιθική τοξικότητα της Πλεύσης ήταν λογικό να θέλξει περισσότερο από τον υβριδισμό του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που μπερδεύτηκε και μπέρδεψε μεταξύ θεσμικής παρουσίας και προγραμματικής αντιπολίτευσης και ευκαιριακής σύμπραξης με θιασώτες της θεσμικής εργαλειοποίησης και του εν γένει μπάχαλου. Κι ως γνωστόν, στην πολιτική, χειρότερο από το να διαφωνούν μαζί σου είναι το να μη σε καταλαβαίνουν…
Είναι, λοιπόν, δεύτερη, στις μετρήσεις, η Πλεύση Ελευθερίας, αλλά το θέμα είναι αν διαθέτει προοπτική παγίωσης στη θέση αυτή κι αν τα περιθώρια ανόδου της είναι ευρύτερα. Υπάρχουν δύο σημαντικοί παράγοντες που είναι πιθανόν να λειτουργήσουν στην κατεύθυνση ανάσχεσης της δυναμικής της. Πρώτον, η πολιτική ατζέντα φαίνεται να διαφοροποιείται και στο ζήτημα των Τεμπών. Οι τελευταίες εξελίξεις δεν ενισχύουν το αφήγημα περί της υπάρξεως παρανόμου φορτίου στην εμπορική αμαξοστοιχία, κάτι που έχουν κάνει «σημαία» τους οι πιο ακραίοι κύκλοι των συγγενών των θυμάτων και οι υποστηρικτές τους.
Η δε συνεχόμενη εκδήλωση ακραίων συμπεριφορών από τη μεριά τους προκαλεί απογοήτευση και τελικά, αποστροφή σε σημαντική μερίδα ανθρώπων που ναι μεν είναι συγκλονισμένη από την τραγική απώλεια τόσων ανθρωπίνων ζωών και ζητούν την απόδοση δικαιοσύνης, αλλά δεν συμφωνούν με αντιδημοκρατικές εκτροπές και διάχυση τοξικότητας. Από πλευράς κυβερνήσεως, επίσης, έχει πλέον εγκαταλειφτεί η αμυντική στάση που όταν δεν άφηνε αναπάντητη περίπου δικαιολογούσε την οποιαδήποτε κατηγορία εις βάρος της. Πλέον έχουμε η δυναμική απάντηση που, μοιραία, θα περιορίσει το πεδίο δράσης της Κωνσταντοπούλου που μέχρι πρότινος φάνταζε ανεξέλεγκτο.
Επίσης, η ίδια η ταυτότητα της Πλεύσης Ελευθερίας περιορίζει τη δυναμική της. Πρόκειται για ένα κόμμα ακραία προσωποπαγές. Πολλοί εξ όσων δηλώνουν ότι θα την ψήφιζαν αν είχαμε εκλογές την επομένη Κυριακή, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν γνωρίζουν άλλο στέλεχος του κόμματος πλην της Προέδρου, του συντρόφου της και του κολλητού της, Σπύρου Μπιμπίλα. Με τον δεύτερο να έχει τον ρόλο του «Πρώτου Κυρίου» άνευ οιασδήποτε διακριτής πολιτικής παρουσίας. Με τον τρίτο της παρέας να αναλώνεται σε ξεκατινιάσματα στην trαsh τηλεόραση. Δεν υπάρχει, όμως, κόμμα, σε συνθήκες δημοκρατίας, που να είναι σε απόλυτο βαθμό Ιδιωτικής Χρήσεως. Λειτουργικά, παραγωγικά κι επικοινωνιακά το μοντέλο αυτό στερείται μακροπρόθεσμης προοπτικής.
Συνεπεία των ανωτέρω, είναι και η μονοθεματική ατζέντα του. Πλην της τραγωδίας των Τεμπών, ουδείς γνωρίζει τις θέσεις της Πλεύσης για την παιδεία, την υγεία, την οικονομία, την άμυνα, τη δημόσια τάξη, το περιβάλλον κ.λπ. Η «δημιουργική ασάφεια», όμως, χρεοκόπησε μαζί με την κυβέρνηση Τσίπρα με Υπουργό Οικονομικών τον Βαρουφάκη. Κι όταν καταλαγιάσει ο θυμός, ή έστω, εξορθολογιστεί ως ένα βαθμό, η προγραμματική γύμνια θα φανεί και το τοξικό πρόσωπο θα γίνει πιο τρομακτικό, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί τελικά, εξ αντανακλάσεως ο Μητσοτάκης, εμφανιζόμενος ως η λιγότερο κακή επιλογή, ειδικά αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν κατορθώσει να μπει σε μια τροχιά ανάταξης. Διόλου τυχαίο ότι το Μέγαρο Μαξίμου επιλέγει ξεκάθαρα γι’ αντίπαλο την Κωνσταντοπούλου και ταυτίζει με αυτήν όποιον επιθυμεί να απαξιώσει.
Όσο κι αν φαντασιώνονται διάφοροι την επιστροφή στα πρώτα «μνημονιακά» χρόνια, με πλατείες «Αγανακτισμένων» και τα υπόλοιπα τραγελαφικά που έζησε η χώρα, η αλήθεια είναι ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Η μονοθεματική αντιπολίτευση της καταγγελίας, της αγανάκτησης και της τοξικότητας μπορεί να οδηγήσει συγκυριακά σε υψηλές επιδόσεις, αλλά όχι σε πολιτική κυριαρχία, πολλώ δε μάλλον στην κυβερνητική εξουσία. Οι εξελίξεις θα έχουν, σίγουρα, ενδιαφέρον…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Δημοσκόπηση MRB: Επιμένουν για «συγκάλυψη» στα Τέμπη οι πολίτες – Προβάδισμα ΝΔ, δεύτερη η «Πλεύση», cnn.gr, διαθέσιμο εδώ
