Της Ιωάννας Χατζηαντωνίου,
Λατρεύω τα ταξίδια, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο περιπετειώδη σε άλλες χώρες. Οι πτήσεις πάνω από τα σύννεφα με συναρπάζουν, καθώς προσπαθώ να μαντέψω πάνω από ποια χώρα πετάω. Εξαίρεση σε αυτήν τη μικρή μου ευτυχία ήταν η πτήση της 20ης Μαρτίου: Ντίσελντορφ – Θεσσαλονίκη. Άγχος, αγωνία και πολλή θλίψη με βάραιναν· για τον εχθρό που δεν έβλεπα, για όλα όσα δεν πρόλαβα να χαρώ τις τελευταίες μέρες του Erasmus μου, για το ότι δε μπορούσα να αγκαλιάσω τους ανθρώπους μου, να χαρώ το σπίτι μου. 3 ώρες στο αεροπλάνο και άλλη 1 στο αμάξι όδευα εθελούσια στην υποχρεωτική καραντίνα μου για 15 μέρες, αναρωτώμενη συνεχώς το ίδιο πράγμα: «Τι θα κάνω 15 ολόκληρες μέρες μόνη μου σε ένα άδειο σπίτι;».
Την πρώτη μέρα έπιασα δουλειά για να μην σκέφτομαι τόσο την κατάσταση. Η εσπευσμένη λήξη του Erasmus μού είχε αφήσει εργασίες και υποχρεώσεις που έπρεπε να γίνουν, ένα χάος που έπρεπε να μπει σε σειρά. Έστελνα το ένα email μετά το άλλο και σιγά σιγά το «to-do-list» έγινε «finished-list». Η μοναξιά δε με πείραξε, απεναντίας με βοήθησε να συγκεντρωθώ και να δημιουργήσω το τέλειο κλίμα για να γίνω παραγωγική. Η μουσική μου, τα ζεστά ροφήματα, λίγος ήλιος από το παράθυρο και ατελείωτες σελίδες για την ευρωπαϊκή οικονομία που παραδόξως έβγαζαν νόημα και έφευγαν γρήγορα και έτσι κατάφερα να βάλω μια τάξη στην πρώτη μου εργασία. Φυσικά, δεν είναι μόνο μία, αλλά συνειδητοποίησα πως ένα εικοσιτετράωρο μες στο σπίτι μπορεί εύκολα να διαιρεθεί σε όλα όσα πρέπει να κάνω. 
Έπειτα, είχα και το Παρατηρητήριο Αμερικανικών Εκλογών του site μας για το οποίο έπρεπε, με καραντίνα ή χωρίς, να διαβάσω, να προγραμματίσω και να μάθω πώς να λειτουργώ σε κάτι καινούργιο. Skype calls, άρθρα και διάβασμα σε δύο γλώσσες, προγράμματα, brainstorming και λίγο άγχος για να τα καταφέρω. Συνειδητοποίησα πως πολλές φορές απορροφάς καλύτερα γνώση όταν διαβάζεις και ερευνάς μόνος σου, όταν μαθαίνεις πώς να μαθαίνεις από το να παρακολουθείς μια διάλεξη χωρίς ερεθίσματα. Η καραντίνα των 15 ημερών ήταν η ευκαιρία μου σε γενικότερες γραμμές να μάθω ακόμη καλύτερα από ιστορία και θεσμικό πλαίσιο του Αμερικανικού Πολιτικού Συστήματος μέχρι το πώς επεξεργάζεσαι ένα άρθρο και πώς αξιολογείς τις πηγές του, να κάνω κάτι καινούργιο και παράλληλα να αναπτύξω νέες δεξιότητες.
Φυσικά, μετά από ένα σημείο το κεφάλι σου δεν αντέχει άλλη πληροφορία, είναι λες και παραμελείς την καρδιά σου λίγο, το να νιώσεις κάτι, να ευχαριστηθείς με κάτι. Ο καθένας έχει ένα δικό του καταφύγιο πιστεύω, ένα μέρος που πηγαίνει ή κάτι που κάνει για να ηρεμήσει, να αποσυμπιέσει τον εαυτό του από τα άγχη, τη ρουτίνα και ένα παραπάνω τώρα, τον φόβο. Εγώ το βρίσκω στα βιβλία και τις λέξεις, να διαβάζω και να γράφω, να ακούω τραγούδια που μου θυμίζουν ποιήματα και να γράφω τα δικά μου. Υπό άλλες συνθήκες, ξεκλέβω –όσο προλαβαίνω– στιγμές έμπνευσης, στιγμές για τις δικές μου σκέψεις. Οι 15 μέρες μοναξιάς σε ένα σπίτι μου επιτρέπουν να ακούω τις σκέψεις μου λίγο πιο καθαρά και να αφιερώνω λίγο παραπάνω χρόνο στο να τις καταγράφω και να τις επεξεργάζομαι. 
Αν και αναφέρθηκα σε «μέρες μοναξιάς», αυτή δεν είναι παρά μόνο φυσική, η απουσία ανθρώπων στο δίπλα δωμάτιο ή τη δίπλα καρέκλα. Οι οθόνες των υπολογιστών μας πλέον μπορούν να γίνουν ένα τραπέζι στο οποίο κάθονται δυο, τρεις, δέκα άνθρωποι και παρά τη γεωγραφική απόσταση ανάμεσά τους διατηρούν τις σχέσεις τους, σαν να μην άλλαξε τίποτα. Διαδικτυακά παιχνίδια μπορούν να δώσουν και μια αίσθηση «διασκέδασης», μια αίσθηση ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό και δε θα μας αλλάξει. Διαδικτυακές διαλέξεις με τη μαμά για το πώς να κάνεις τον τέλειο ελληνικό καφέ ή γεμιστά ή για να μιλήσω με τους υπόλοιπους της οικογενείας που έχω να δω τόσους μήνες. Είμαστε τυχεροί, γιατί έχουμε τόσες δυνατότητες να είμαστε μαζί, αν όχι κυριολεκτικά, τουλάχιστον… διαδικτυακά!
Εν κατακλείδι, για μένα η υποχρεωτική και πλήρης καραντίνα είναι μια ευκαιρία για λίγο παραπάνω χρόνο. Χρόνο να διαβάσω, χρόνο να ασχοληθώ με κάτι καινούργιο, χρόνο να έρθω σε επαφή με κόσμο, χρόνο για μένα… Για τον καθένα από εμάς είναι χρόνος που δε χρειάζεται να «σπαταλάμε» στο να γκρινιάζουμε ή να ανησυχούμε και να φοβόμαστε. Δεν έλεγες πως δεν έχεις χρόνο για γυμναστική, να μάθεις μια νέα γλώσσα, να ασχοληθείς με κάτι που σε ενδιαφέρει πραγματικά; Σου λείπουν οι φίλοι και οι γνωστοί σου; Ευκαιρία να βρεις δημιουργικά παιχνίδια σε διάφορες πλατφόρμες στο διαδίκτυο!
Η ρουτίνα που είχες πόσο λίγο χρόνο σου άφηνε για την οικογένειά σου και για σένα τον ίδιο;
Μήπως ήρθε η ώρα να τον αναπληρώσεις;
Γεννημένη στη συμπρωτεύουσα Θεσσαλονίκη το 1999, μετακόμισε στην πρωτεύουσα για σπουδές στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά. Όνειρο της είναι να αλλάξει κάτι μικρό στον κόσμο δίνοντας το παρόν όπου και όπως μπορεί. Κυνηγάει τα ταξίδια γιατί πιστεύει πως πρέπει να δεις τον κόσμο και μάλιστα με πολλά διαφορετικά μάτια. Λατρεύει την ποίηση, τα βιβλία και έχει πίστη στη δύναμη των λέξεων σε όποια γλώσσα και αν είναι αυτές, εξ ου και η εκμάθηση ξένων γλωσσών ως χόμπι.
