Της Αμαλίας Θεοχαρίδου,
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια οξύμωρη κατάσταση. Από τη μία, έχουμε την κατάσταση της αποδοχής. Πλέον, θεωρείται μόνο φυσιολογικό τα άτομα να βγαίνουν μπροστά, να κατονομάζουν ψυχικές ή σωματικές τους ταλαιπωρίες, να μοιράζονται εμπειρίες και ιστορίες τους, σε αντίθεση με το παρελθόν, που κάτι τέτοιο φυλασσόταν ως επτασφράγιστο μυστικό.
Έτσι και με ένα από τα κλασσικότερα προβλήματα, αυτό των κιλών, έχει πλέον γίνει πολύ πιο αποδεκτό όχι μόνο το να γίνεται μια ξεκάθαρη κατηγορία έναντι στο “body shaming” αλλά και το να έχει κάποιος ένα σώμα που δεν ανταποκρίνεται ξεκάθαρα στα κοινωνικώς επιβεβλημένα πρότυπα.
Από την άλλη, όμως, έχουμε την κατάκριση. Παρά την όλη καμπάνια υπέρ της διαφορετικότητας, της αποδοχής και της συμπερίληψης, ο κόσμος θα συνεχίσει να κρίνει. Κάτι το οποίο μας έχει οδηγήσει στο λεγόμενο skinny shaming, το bullying που ασκεί κάποιος στα αδύνατα άτομα, γιατί για τα μάτια της κοινωνίας δε θα είναι ποτέ κανείς τέλειος.
Το φαινόμενο παρατηρείται κυρίως σε αδύνατες γυναίκες, όπου κατακρίνονται κυρίως στα social media, ως «καχεκτικές», «άρρωστες», με σχόλια του τύπου «τρώει μια φορά την ημέρα». Η κατάκριση στις μέρες μας έχει εξελιχθεί τόσο, που ο καθένας νιώθει ότι έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στη ζωή του άλλου, λέγοντας τις χαρακτηριστικές φράσεις, «δώστε της κάτι να φάει», «ένα βήμα πριν την ανορεξία». Και ναι, αυτά είναι πραγματικά σχόλια από πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης που έχω συναντήσει.
Όπως ακριβώς και το fat shaming, το skinny shaming προέρχεται εξίσου από διατροφικές διαταραχές, όπως ανορεξία, και γενικά έχει ως στόχο άτομα που είτε βρίσκονται σε διαδικασία θεραπείας είτε παλεύουν με αυτό καθημερινά, προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσουν με τη φωνή που τους παρέχεται από τα μέσα. «Κοίτα, είναι μόνο δέρμα και κόκκαλα», αναφέρει η συγγραφέας Emma Woolf, ως ένα έντονο σχόλιο skinny shaming που είχε δεχθεί από γυναίκα συνάδελφό της, στον χώρο εργασίας.
«Κανένας δεν έδωσε σημασία στο γεγονός ότι ήμουν ανορεξική, κι εκείνη ευτραφής. Τραβούσε την προσοχή στα κιλά μου, με έναν τρόπο που θα ήταν απαράδεκτος αν το έκανα εγώ σε εκείνη», εξιστορεί η συγγραφέας, που στο βιβλίο της, “The Ministry of Thin”, θίγει ακριβώς το ζήτημα του skinny shaming, και του πώς κάποιοι όροι που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν σώματα γυναικών σαν κι εκείνη είναι προσβλητικοί (όπως «σκελετωμένος», «κοκαλιάρης»).
Μπορεί κανείς εύκολα να μαντέψει τις αντιδράσεις σε ένα βιβλίο που αναφέρεται στις δυσκολίες του να είσαι λεπτός. Ακόμα και η ίδια η συγγραφέας ανέφερε το πόσο εξεπλάγην από την επιθετικότητα που διαπίστωσε. Αυτό συμβαίνει για τον απλούστατο λόγο ότι ο καθένας επιζητά αυτό που του λείπει και το βρίσκει στον άλλον.
Ένα ευτραφές άτομο ζητά να είναι λεπτό, γι’ αυτό και εκνευρίζεται όταν βλέπει ένα λεπτό άτομο να παραπονιέται γι’ αυτό. Ένα λεπτό άτομο θα ήθελε να έχει ένα σώμα με περισσότερες καμπύλες και πιο υγιές, γι’ αυτό δε μπορεί να ταυτιστεί με τα παράπονα του πιο ευτραφούς ατόμου. Βέβαια, η επιθετικότητα αυτή έχει να κάνει και με την κοινωνία μας, η οποία ήταν ανέκαθεν πιο ανεκτική και ανοιχτή σε άτομα με λιγότερα κιλά. Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει με τίποτα να υποτιμάται και να υποβαθμίζεται ο κοινωνικός εκφοβισμός που υφίστανται λιποβαρή άτομα στις μέρες μας, όπου η συμπερίληψη τόσα πια σημαίνει για ‘μας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- I’ve experienced both skinny-shaming and fat-shaming… I know which hurts the most, glamourmagazine.co.uk,διαθέσιμο εδώ
- Why is skinny-shaming OK, if fat-shaming is not? The Guardian, διαθέσιμο εδώ
