Της Ειρήνης Λάττα,
Είχα ακούσει για αυτή την ταινία. Μάλιστα είχα ακούσει πως από τα πρώτα λεπτά σε καθηλώνει και σε γεμίζει δάκρυα, γι’ αυτό και δίσταζα να την παρακολουθήσω. Τελικά, όμως, την είδα και τόσο το μυαλό όσο και η καρδιά μου γέμισε με προβληματισμούς και πανανθρώπινες αξίες. Η ταινία ξεκίνησε με την Ova, μια γυναίκα έτοιμη να παντρευτεί, η οποία άκουσε για την απαγόρευση της θανατικής ποινής στην Τουρκία. Αμέσως ξεκίνησε μια αναδρομή στα παιδικά της χρόνια, κατά την οποία μάς παρουσιάστηκε και ο πατέρας της, ένας άντρας με νοητική υστέρηση, κι όμως γεμάτος ενθουσιασμό, χαμόγελο και άνευ όρων αγάπη για τη μικρή του Ova. Μπορεί η μικρή να μην καταλαβαίνει ακριβώς τι έχει ο πατέρας της και γιατί πολλοί μιλάνε άσχημα για αυτόν, όμως η γιαγιά με την οποία έμεναν, την είχε διαβεβαιώσει για το πόσο πολύ την αγαπάει, αλλά και πως το μυαλό του μοιάζει με το δικό της, κάτι που τη συνάρπασε, μιας και μπορούσαν να συνεννοηθούν και να επικοινωνήσουν με έναν τρόπο μοναδικό.
Καθώς η μικρή Ova (Nisa Aksongur) χαιρόταν κάθε στιγμή με τον πατέρα της, Memo (Aras Bulut İynemli) στους δρόμους της Τουρκίας, ήθελε πολύ να αγοράσει μια τσάντα, για την οποία μάζευαν μαζί με τον πατέρα της χρήματα, όμως τελικά έπεσε στα χέρια της κόρης ενός τοπικού αστυνομικού. Λίγο αργότερα, βλέπουμε το ίδιο κοριτσάκι να δείχνει την τσάντα στον Memo με περιπαιχτική διάθεση, προκαλώντας τον να την κυνηγήσει. Το παιχνίδι αυτό, δυστυχώς είχε τραγικό τέλος για τη μικρή, και ο Memo πάρα τις προσπάθειές του δεν κατάφερε να τη σώσει. Αντίθετα, βρέθηκε, όπως όλοι περιμέναμε, κατηγορούμενος για τον θάνατό της. Χωρίς κανένας να γνωρίζει για τη νοητική του κατάσταση, η άφιξη στις φυλακές χαρακτηρίστηκε δύσκολη για τον Memo, μιας και οι συγκρατούμενοί του προχώρησαν σε έντονο ξυλοδαρμό, δημιουργώντας μας ανατριχιαστικές και φορτισμένες σκηνές, τις οποίες προσωπικά απέφυγα να παρακολουθήσω.
Ταυτόχρονα με την άφιξη του Memo στη φυλακή, η μικρή Ova βρήκε τον έναν και μοναδικό μάρτυρα του σκηνικού, για τον οποίο την προειδοποίησε ο πατέρας της, μάταια όμως, μιας και ο ίδιος ήταν λιποτάκτης και δε μπορούσε να έρθει σε επαφή με τον τουρκικό στρατό. Λίγες σκηνές αργότερα, φάνηκε η αλήθεια του Memo στους συγκρατούμενούς του, η παιδικότητα και η αυτοθυσία του, αφού έδωσε τον αρχηγό του κελιού, τον Ασκορόζλου. Όλοι οι κρατούμενοι του κελιού ήταν σύμφωνοι πως αυτός ο άντρας δεν έπρεπε να καταδικαστεί, πόσο μάλλον να σκοτωθεί, όπως είχε διατάξει ο στρατιώτης – πατέρας του αδικοχαμένου κοριτσιού. Μάλιστα σχεδίασαν να έρθει και η ίδια η Ova στη φυλακή, για να δώσει κουράγιο στον πατέρα της, ο οποίος την είχε τόσο πολύ ανάγκη. Όσο και να προσπάθησαν οι κρατούμενοι να σώσουν τον Memo, ο θάνατός του ήταν μονόδρομος. Το μόνο που είχε απομείνει ήταν… ένα θαύμα. Άραγε ποιο ήταν αυτό;
Δυστυχώς δε μπορώ να πω περισσότερα, μιας και αξίζει να ζήσετε την εμπειρία της ταινίας αυτής. Προσωπικά αν και ήταν αρκετά βαριά για τα δεδομένα μου, τουλάχιστον στην αρχή, και ενώ θυμίζει σε αρκετά σημεία παρεμφερείς ταινίες με άδικες κατηγορίες και φυλακές, είχε κάτι πολύ ιδιαίτερο. Η ανιδιοτελής αγάπη πατέρας κόρης, η παιδικότητα στο μυαλό του πρωταγωνιστή και η τόσο μεγάλη καρδιά που τους χωράει όλους, ακόμα και αυτούς που τον κακοποίησαν, η κατανόηση και η συμπαράσταση των συγκρατούμενών του είναι μόνο λίγα από όσα θεωρώ πραγματικά μαγικά παραδείγματα και διδάγματα της ταινίας αυτής.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Yedinci Kogustaki Mucize, imdb.com, διαθέσιμο εδώ
