Του Ανδρέα Βλάχου,
Λίγα πράγματα είναι πιο ανατριχιαστικά από ένα ανατριχιαστικό παιχνίδι, ειδικά εκείνο που έχει αυτά τα ψυχρά, ψεύτικα μάτια. Φαίνονται να «κρύβουν» κακή θέληση, ίσως να τα έχει βάλει εκεί κάποιο κακό πρόσωπο ή πνεύμα και μοιάζουν σαν να θέλουν να σας ξεριζώσουν τα σωθικά. Έτσι, κακόβουλες κούκλες παραμονεύουν στους εφιάλτες των σκηνοθετών τρόμου, από τον Chucky μέχρι την Annabelle και την M3gan. Πόσο τυχεροί είμαστε, που μας μεταφέρουν αυτά τα βάσανα;
Λοιπόν, έρχεται άλλη μία. Το απειλητικό παιχνίδι του The Monkey βρίσκεται ακριβώς εκεί στον τίτλο. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για μια μεσαίου μεγέθους μαϊμού του τσίρκου, η οποία, όταν τυλίγεται μέσω ενός κλειδιού στο πίσω μέρος, χτυπάει το μικρό της τύμπανο και κοιτάζει τον τυλιχτήρα αμίλητος. Ως «διασκεδαστική» προσθήκη, όμως, καθώς η μαϊμού παίζει, κάποιος στη γενική περιοχή πεθαίνει φρικιαστικά. Πολύ φρικιαστικά.
Οι θάνατοι είναι τόσο μακάβριοι, ξαφνικοί και παράξενοι που καταλήγουν να είναι ξεκαρδιστικοί, σαν ένα παρανοϊκό συνονθύλευμα των ταινιών Final Destination και Looney Tunes. Πράγματι, το The Monkey είναι μια κωμωδία και πιθανότατα, σατιρική. Τον ομώνυμο δολοφόνο φέρνει στο σπίτι του από κάποια ταξίδια ένας πιλότος ονόματι Petey (Adam Scott), ο οποίος έφυγε από την πόλη λίγο αργότερα, αφήνοντας τους δίδυμους γιους του να τους μεγαλώσει η Lois (Tatiana Maslany), η μητέρα τους. Τα αγόρια, ο Μπιλ και ο Χαλ —και οι δύο υποδύονται από τον Κρίστιαν Κονβέρι—, ανακαλύπτουν τη μαϊμού, ενώ ψάχνουν σε μια ντουλάπα γεμάτη σκουπίδια. Γυρίζουν τη μανιβέλα και έρχεται… ο θάνατος.
Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, ο Hal (Theo James) έχει αποξενωθεί από τον Bill και έχει τον δικό του γιο, τον Petey, αλλά τον βλέπει μόνο μια φορά τον χρόνο. Φοβούμενος ότι όποιος είναι πολύ κοντά του θα γίνει με κάποιο τρόπο θύμα της μαϊμούς, ο Hal ζει μια μοναχική ζωή. Αλλά δεν μπορείς να ξεφύγεις από μια τέτοια κατάρα.
Μεγάλο μέρος του The Monkey εξαρτάται από την ερμηνεία του Τζέιμς στο ρόλο του ηλικιωμένου Χαλ, τον οποίο οι άνθρωποι γύρω του αντιμετωπίζουν ως έναν εντελώς αποτυχημένο, αλλά ο οποίος μάλλον είναι ο μόνος που έχει μυαλό. Πρόκειται για ένα είδος διαρκούς αστείου, το οποίο βοηθείται από το γεγονός ότι ο Τζέιμς μοιάζει με έναν πολύ όμορφο σταρ του κινηματογράφου, ενώ όλοι οι υπόλοιποι σε αυτή την πόλη μοιάζουν να έχουν μείνει στο φούρνο λίγο παραπάνω. Έτσι, ενώ η ερμηνεία του Τζέιμς είναι σχετικά ασήμαντη μέχρι το τέλος, λειτουργεί: Είναι απλά ένας τύπος που προσπαθεί να ζήσει ήσυχα, αλλά η ζωή και ο θάνατος έχουν άλλα σχέδια.
Διασκευασμένο από ένα διήγημα του Stephen King, το The Monkey είναι σκηνοθετημένο από τον Osgood Perkins, του οποίου η πιο πρόσφατη ταινία ήταν η περσινή ενοχλητική, δονητική επιτυχία τρόμου Longlegs. Δεν γέλασα πολύ κατά τη διάρκεια εκείνης της εμπειρίας θέασης, αλλά το The Monkey λειτουργεί σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο, αν και μοιάζει να γυρίζει τους τροχούς του στη δεύτερη πράξη, η οποία είναι ως επί το πλείστον στήσιμο για την τρίτη. Το τεκμήριο της ταινίας είναι ότι όσο πιο εφευρετικά είναι τα μέσα θανάτου —και όσο πιο γρήγορα αυτά τα μέσα επισκέπτονται το θύμα— τόσο περισσότερο θα προκαλούν σοκαρισμένο γέλιο στο κοινό. Στη δική μου προβολή, τουλάχιστον, αυτό ήταν αλήθεια.
Οι ξεκαρδιστικά γελοίοι θάνατοι, που μοιράζονται τυχαία, έχουν σκοπό να εξισορροπήσουν τα πιο σκοτεινά θέματα της ταινίας. Υπάρχουν δύο ιδέες που τριγυρνούν στο The Monkey. Πρόκειται για μια παραβολή των απόντων πατέρων και των αποξενωμένων γιων τους. Πιο συγκεκριμένα, των γιων που ανακαλύπτουν ότι οι πατέρες τους τους εγκατέλειψαν όχι από έλλειψη αγάπης, αλλά από την επιθυμία τους να τους προστατεύσουν από τους δικούς τους δαίμονες. Η μεταφορά γίνεται εδώ μάλλον κυριολεκτικά.
Το άλλο θέμα, ίσως το πιο οικουμενικό θέμα, που μπορεί να φανταστεί κανείς, είναι το εξής: Όλοι πεθαίνουν. Ο θάνατος είναι τυχαίος. Ούτε μπορείτε να θελήσετε να χτυπήσει ο θάνατος κάποιον, αν δεν έχετε αποφασίσει να τον σκοτώσετε εσείς. Ο θάνατος απλά συμβαίνει —είναι παράλογο, και ο παραλογισμός το κάνει αστείο. «Τίποτα δεν έχει σημασία», λέει η Λόις στα αγόρια στον τάφο ενός συγγενή, «αλλιώς όλα έχουν σημασία».
Αυτή η διαπίστωση είναι ένα είδος μηδενισμού και ένα εύχρηστο, αν και κάπως αξιωματικό, μάντρα για να περιηγηθείς στην ανοησία της καθημερινής ζωής. Αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να την πάρουμε με τόση ειλικρίνεια. Υπάρχει ένα φαρσικό στοιχείο στο The Monkey, το οποίο περιστασιακά διακωμωδεί το είδος του. Δεν γίνεται καμία προσπάθεια, για παράδειγμα, να εξηγηθεί κάποια σκιώδης προέλευση αυτής της μαϊμούς, ούτε καν να δοθεί μια αόριστη αίσθηση του τι κάνει εδώ, ή γιατί, ή πώς επιστρέφει συνέχεια. Οι επιτυχημένες ταινίες τρόμου δίνουν συχνά το δρόμο σε franchises —βλέπε, πάλι, Chucky και Annabelle, ακόμα και M3gan, του οποίου το “sequel” αναμένεται τον Ιούνιο—, αυτή εδώ κλείνει σχεδόν επιθετικά αυτή τη δυνατότητα.
Από την άλλη, η φάρσα στηρίζει τον μηδενισμό και δίνει στο The Monkey ένα παράξενα ελπιδοφόρο ρεφρέν. Ο Χαλ έμαθε από τη μητέρα του τι πρέπει να κάνεις μπροστά σ’ ένα άδολο, δολοφονικό σύμπαν: Να αναστενάζεις, να σηκώνεσαι και να αρχίζεις να χορεύεις. Αν ο θάνατος είναι το μόνο που υπάρχει στη ζωή, τι άλλο να κάνεις;
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- The Monkey, imdb.com, διαθέσιμο εδώ
