Του Κυριάκου Αθανασιάδη,
Σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι έχουν μεγάλο πάθος και αγάπη για τον αθλητισμό και κυρίως για την παρακολούθηση των αθλητικών δρώμενων. Από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το NBA, μέχρι την Ελλάδα και το πρωτάθλημα της Superleague κάθε ομάδα και αθλητής έχει πιστούς οπαδούς και κόσμο που η βδομάδα τους εξαρτάται από ένα ματς. Ο αθλητισμός τις τελευταίες δεκαετίες δεν είναι μόνο ένας τρόπος εκγύμνασης και ευεξίας, ούτε ένα απλό ευχάριστο δίωρο στην τηλεόραση. Αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και οι πολεμικές τέχνες αποτελούν έναν από τους πιο κερδοφόρους χώρους. Τα έσοδα από εισιτήρια, στοιχήματα και τηλεθέαση αγγίζουν τα πολλά δισεκατομμύρια και τα συμβόλαια των παικτών έχουν όλο και περισσότερα μηδενικά στο τέλος. Πλέον, δεν υπάρχει η περίπτωση της μικρής ομάδας που διεκδικεί τίτλο κόντρα στα μεγαθήρια του πρωταθλήματος, μιας και τα νούμερα στον οικονομικό σχεδιασμό των μεγάλων ομάδων δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για κάτι τέτοιο.
Όσον αφορά το παράδειγμα της Ελλάδας, από την δεκαετία του 1950, το πρωτάθλημα έγινε κι επισήμως επαγγελματικό. Ξαφνικά οι ομάδες δεν ήταν αθλητικοί σύλλογοι, αλλά ανώνυμες εταιρείες οι οποίες δεν ανταγωνίζονται δίκαια για το ποιος παίζει καλύτερο ποδόσφαιρο, αλλά για το ποιος μπορεί να αποφέρει τα μεγαλύτερα έσοδα στα στοιχήματα. Το παράδειγμα αυτό εμφανίζεται σε όλα σχεδόν τα μεγάλα αθλήματα με αποτέλεσμα η αγάπη των φιλάθλων για την ομάδα τους να αποτελεί ένα αναλώσιμο εμπόρευμα, το οποίο γεμίζει τις τσέπες λίγων εκατομμυριούχων. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι τα στημένα παιχνίδια, οι εξαγοράσιμοι παίκτες που είναι απλώς υπάλληλοι μιας επιχείρησης και «περαστικοί» από αυτήν, αλλά και η δημιουργία οργανωμένων στρατών από οπαδούς με σκοπό να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ιδιοκτητών.
Όταν γίνεται λόγος για την βία στα γήπεδα, ειδικότερα μετά τις δολοφονίες του Άλκη Καμπανού και του Μιχάλη Κατσούρη, συχνά η κοινή γνώμη εστιάζει στο πώς θα σταματήσει αυτό το φαινόμενο, αλλά κανένας δεν ρωτάει ποιοι είναι αυτοί που φανατίζουν και οπλίζουν τους “Hooligans” μιας ομάδας. Οπότε, ένα σημαντικό πρόβλημα της εμπορευματοποίησης του αθλητισμού είναι και η οπαδική βία. Επίσης, οι νέες ανάγκες των ομάδων που πηγάζουν από το υψηλό επίπεδο των πρωταθλημάτων έχουν ως επόμενο την χρήση αναβολικών ή άλλων ουσιών από τους αθλητές, προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις προσδοκίες. Από τους παίκτες στο πρωτάθλημα της Premier League μέχρι και τους παίκτες στο UFC, υπάρχουν άτομα τα οποία παίρνουν αναβολικά για να μην χάσουν τις επιδώσεις τους και πέσει η αξία του συμβολαίου τους.
Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα ο χώρος των αθλημάτων να είναι απλώς μια κερδοφόρα «μπίζνα» με νικητές τους ιδιοκτήτες παικτών, ομάδων και λοιπά, και ηττημένους τους απλούς φιλάθλους που νιώθουν αγάπη για το άθλημα. Στο παράδειγμα του ποδοσφαίρου η μεγάλη διαφορά μεταξύ επαγγελματικού και ερασιτεχνικού πρωταθλήματος στην Ελλάδα μπορεί να αποδοθεί σε μία φράση του Βαγγέλη Συρόπουλου, παλαίμαχου ποδοσφαιριστή του Άρη Θεσσαλονίκης, ο οποίος είπε σε συνέντευξή του ότι «τότε παίζαμε για τον κόσμο και για την φανέλα». Πλέον αυτές οι εποχές δεν υπάρχουν και τα αθλήματα είναι επιχειρήσεις με σκοπό το κέρδος. Δυστυχώς, αυτή η κατάσταση δεν φαίνεται να μπορεί να αλλάξει, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα δισεκατομμύρια κέρδη που προσφέρουν τα στοιχήματα και η τηλεθέαση.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Βαγγέλης Συρόπουλος ο θρυλικός “Τάπας”, oiassoitouareos.gr, διαθέσιμο εδώ
