Του Φωκίωνα Δανιηλίδη,
Μόλις, οι Οθωμανοί σταμάτησαν να διεξάγουν πολέμους στα Βαλκάνια, ο Ιωάννης Ουνυάδης ξεκίνησε τις προετοιμασίες για μία νέα σταυροφορία εναντίον τους. Ωστόσο, αυτή τη φορά, η Δύση φέρεται να ήταν σημαντικά πιο διστακτική να τον υποστηρίξει στις προσπάθειές του. Η Βενετία, για παράδειγμα, αν και είχε ενισχύσει τους Ούγγρους στην τελευταία τους σταυροφορία το 1444, αρνήθηκε να στείλει τον στόλο της, καθώς ο Δόγης της είχε υπογράψει μία ειρήνη με τους Οθωμανούς. Οι διαπραγματεύσεις του Ούγγρου βασιλιά με την Νάπολη, επίσης, δεν απέδωσαν καρπούς, όμως ο Πάπας της Ρώμης αποφάσισε να εγκρίνει έγγραφα την Σταυροφορία το Απρίλιο του 1448.
Αφού είχε κατά την διάρκεια του καλοκαιριού του ίδιου έτους, συγκεντρώσει έναν υπολογίσιμο αριθμό στρατιωτών, ο Ουνυάδης διαπέρασε τον Δούναβη μερικούς μήνες αργότερα. Υπολόγιζε, ωστόσο, να συγχωνεύσει τον στρατό του με εκείνον των Αλβανών, υπό την ηγεσία του Γεώργιου Καστριώτη, προτού συνεχίσει την πορεία του προς την Θεσσαλονίκη και, ύστερα, βαθύτερα στην οθωμανική επικράτεια. Ο Δούκας της Σερβίας, ο Γεώργιος Μπράνκοβιτς, είχε επίσης κληθεί να συμμετέχει στην Σταυροφορία, ωστόσο, εκείνος αρνήθηκε, διότι η συνθήκη που υπέγραψε με τον Οθωμανό Σουλτάνο, Μουράτ Β’, ήταν συμφέρουσα και δεν ήθελε να δοθεί η αφορμή αυτή να καταρριφθεί.
Εξαιτίας της ανυποταγής του, ο Ουνυάδης έδωσε εντολή να λεηλατηθεί η σερβική γη, όσο ο στρατός του διαπερνούσε την επικράτεια του Δούκα, σε μία προσπάθεια να εξασφαλίσει την υποστήριξή του. Ο Μπράνκοβιτς, ωστόσο, αποφάσισε να παραμείνει στο πλευρό των Οθωμανών και μάλιστα λέγεται πως από εκείνο το σημείο και έπειτα, ξεκίνησε να προδίδει τους Χριστιανούς, δίνοντας πληροφορίες στον Σουλτάνο για την αποστολή των Ούγγρων. Επιπλέον, το μεγαλύτερο πλήγμα για τον Ουνυάδη και την εκστρατεία του, αποτέλεσε το γεγονός πως ο Δούκας της Σερβίας εμπόδισε τον Καστριώτη από το να ξεκινήσει την πορεία του προς την Σταυροφορία, τοποθετώντας τα στρατεύματά του στα σύνορά του με την Αλβανία. Είναι αδιαμφισβήτητο πως η συμβολή των Αλβανών στην μάχη θα καθιστούσε την νίκη των Χριστιανών δεδομένη, καθώς ο Σκεντερμπέης είχε αποδείξει πως γνώριζε εις βάθος τα τεχνάσματα των Οθωμανών και είχε καταφέρει να τους παραπλανήσει σε πολλές περιπτώσεις στο πεδίο της μάχης. Ωστόσο, πλέον, ο Ουνυάδης ήταν αναγκασμένος να αντιμετωπίσει τον Μουράτ χωρίς αυτόν.
Σύντομα, ο Ουνυάδης κατέκτησε το οχυρό της Νις, στην οποία είχε αποσπάσει σημαντικές νίκες κατά των Οθωμανών στο παρελθόν και το χρησιμοποίησε ως στρατιωτική του βάση. Αδυνατούσε, ωστόσο να γνωρίζει την τοποθεσία του αντίπαλου στρατού και, αν και υπέθεσε πως ο Σουλτάνος βρισκόταν στην Βουλγαρία, στην πραγματικότητα, ο Μουράτ είχε ήδη ξεκινήσει τις διαδικασίες για να αντιμετωπίσει τους Ούγγρους. Αφού εγκατέλειψαν την Αλβανία, οι Οθωμανοί επανέφεραν την Βλαχία υπό τον έλεγχό τους, εξαναγκάζοντας τον Κόμη της, τον Βλαντ, να παραμείνει αδρανής για ένα χρονικό διάστημα. Πλέον, αφού δεν διέτρεχε κανέναν κίνδυνο εχθρικής εισβολής, ο Μουράτ ξεκίνησε να ακολουθεί τον στρατό του Ουνυάδη, ο οποίος κατέληξε να βρεθεί στο Κόσοβο, όπου μισό αιώνα νωρίτερα, ένας άλλος ισχυρός χριστιανικός συνασπισμός ηττήθηκε από τους Οθωμανούς.
Σε μία τραγική επανάληψη της ιστορίας, οι δύο στρατοί τελικά, συναντήθηκαν στην ίδια περιοχή. Ο Ουνυάδης, όπως άλλωστε ίσχυε και για το μεγαλύτερο μέρος του χριστιανικού κόσμου, γνώριζε για την μάχη που έλαβε χώρα στο Κόσοβο, στην οποία ο Δούκας της Σερβίας και ο Οθωμανός Σουλτάνος έπεσαν νεκροί, ενώ χιλιάδες από τα στρατεύματά τους σκοτώθηκαν σε αυτή. Δεν μπορούσε να περιμένει, ωστόσο, να εμφανιστεί σε αυτόν ο νέος Σουλτάνος των Οθωμανών, έτοιμος να τον αντιμετωπίσει. Οι σταυροφόροι, αρχικά, σχεδίασαν να κατευθυνθούν νοτιότερα, με σκοπό να συγχωνευτούν με τα στρατεύματα του Καστριώτη, όμως, πλέον, μία τέτοια απόφαση ήταν ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη, καθώς, με αυτόν τον τρόπο, θα απομακρύνονταν πολύ από την Ουγγαρία και θα έχαναν την δυνατότητα να υποχωρήσουν με ασφάλεια σε αυτή. Επομένως, η σύρραξη ήταν αναπόφευκτη.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Finkel C. (2007), Οθωμανική Ιστορία (1300-1923), Αθήνα: εκδ. Διόπτρα
- Antoche E.C (2017), Hunyadi’s Campaign of 1448 and the Second Battle of Kosovo Polje (October 17-20), in N. Housley (ed.), Reconfiguring the Fifteenth-Century Crusade, Palgrave Macmilan, London
- Anon (1991), Hunyadi Janos, Oxford Dictionary of Byzantium, vol. 2. New York: Oxford University Press
- Anon (1991), Skanderberg, Oxford Dictionary of Byzantium vol. 3. New York: Oxford University Press
- Setton K.M. (1984), The Papacy and the Levant, Philadelphia: The American Philosophical Society
- Whelan M. (2016), Pasquale de Sorgo and the Second Battle of Kosovo (1448): A Translation, Slavonic and East European Review, vol. 94, no. 1
