Της Ευθυμίας Γκαμπέση,
Άνθρωποι εδώ, άνθρωποι εκεί, άνθρωποι πάρα πέρα. Ο κόσμος, τόσο διαφορετικός και τόσο ίδιος παράλληλα, προσπαθεί ένα πράγμα εδώ και χρόνια, όσο κι αν είναι δύσκολο: να βρει την ταυτότητά του. Πράγμα σχεδόν ακατόρθωτο σε μια εποχή και πολύ περισσότερο σε μια κοινωνία, στην οποία τα δεδομένα είναι τόσο ρευστά και «εύθραυστα» στο διάβα του χρόνου.
Το ίδιο εύθραυστοι είναι και οι χαρακτήρες, οι οποίοι παρουσιάζονται στο εξαιρετικά ενδιαφέρον και άκρως ρεαλιστικό βιβλίο του Βαγγέλη Σέρφα, Όχι, μην μπαίνετε στον κόπο, το οποίο μπορείτε να βρείτε διαθέσιμο από τις Εκδόσεις Πατάκη. Ο συγγραφέας του σημερινού βιβλίου, Βαγγέλης Σέρφας, έχει γεννηθεί το 1983 στη Σαλαμίνα, όπου και μεγάλωσε. Ακόμα, σπούδασε κινηματογράφο, ενώ αυτή τη στιγμή διαμένει στην Αθήνα, στην οποία και εργάζεται. Παρά την επιτυχημένη του συλλογή διηγημάτων, Όχι, μην μπαίνετε στον κόπο (Εκδόσεις Πατάκη, 2024), ο Βαγγέλης Σέρφας δεν έχει κάποιο συγγραφικό ιστορικό, καθώς η συλλογή αυτή αποτελεί το πρώτο του βιβλίο! Πρόκειται, ωστόσο, για έναν αρκετά υποσχόμενο «καλλιτέχνη».
Αφού γνωρίσαμε το συγγραφέα, ήρθε η ώρα να ανακαλύψουμε το περιεχόμενο του βιβλίου με τον τόσο πιασάρικο τίτλο. Ο τόπος κάθε φορά διαφέρει, μπορεί να είναι η Σαλαμίνα, ο Ασπρόπυργος, η Ελευσίνα, το Μενίδι ή κάποιο νεκροταφείο. Αυτό που παρατηρείται σ’ αυτές τις γειτονιές και τις περιοχές που δεν έχουν την καλύτερη φήμη και οικονομική ανάπτυξη, είναι ότι διαμένουν άνθρωποι απλοί και καθημερινοί, οι οποίοι προσπαθούν με το δικό τους τρόπο να τα βγάλουν πέρα και να διατηρούν μια αξιοπρεπή ζωή και καθημερινότητα.
«Όλα μέσα στη ζωή είναι» που λέει το ρητό και επίσης, στη ζωή είναι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι «ξεχασμένοι» και περιθωριοποιημένοι από τους υπόλοιπους, αναρριχώνται σε μία ιδιόμορφη κλίμακα αξιών μέσα από τα μάτια του αμιγώς ευαισθητοποιημένου συγγραφέα. Πολλές φορές κρίνουμε τους ανθρώπους με βάση τις συνήθειες και τις πράξεις τους, αψηφώντας τους λόγους, τις αιτίες και κυρίως τις συνθήκες, οι οποίες τους οδήγησαν σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής. Για παράδειγμα, ο δεκατριάχρονος Αλέκος, που γνωρίζει υπερβολικά πολλά πράγματα για το τζόγο και τη ζωή της νύχτας, δεν το επέλεξε και η νεαρή Τασία που για τόσα λίγα, απαραίτητα όμως, χρήματα μπορεί να πουλήσει το κορμί της, μαθαίνουν να επιβιώνουν σ’ αυτή την προβληματική βιόσφαιρα. Μ’ έναν περίτεχνο και λεπτεπίλεπτα αφοπλιστικό τρόπο, οι περιγραφές των προσώπων και των ιστοριών τους μας εισάγουν σ’ αυτόν το μικρόκοσμο των συγκεκριμένων χαρακτήρων που, τελικά, δεν είναι και τόσο μακριά μας όσο νομίζουμε. Όλοι τους, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου ενδίδουν σ’ ένα ξέφρενο παιχνίδι, προσπαθώντας να συμφιλιωθούν με τις αναμνήσεις τους, το παρόν τους, τον εαυτό τους.
«Πλάνητες, παιδιά, γυναίκες και άνδρες των παθών, που αρνούνται τη λήθη, γιατί αν ξεχάσουν, θα εξαϋλωθούν. Χαρακτήρες δέσμιοι της μοίρας που τους ορίζει ψάχνουν για μια ταυτότητα σε έναν διαλυμένο τόπο»
Καταληκτικά, η συγκεκριμένη πεζογραφία, η οποία αποτελείται από δεκατρείς ιστορίες, έχει ως στόχο —και ως ένα βαθμό καταφέρνει— να αποκαλύψει, να αναδείξει και να προβληματίσει τον αναγνώστη, όσο προστατευμένος κι αν είναι από κοινωνικές συγκινήσεις, σχετικά με μια μερίδα της κοινωνίας, η οποία επιβάλλεται να έρθει στο φως. Μπείτε, λοιπόν, στον κόπο και αναλογιστείτε με ενδελέχεια την πραγματικότητα, την οποία βιώνουμε..
