Της Ειρήνης Λάττα,
Όλοι οι άνθρωποι, νομίζω, μεγαλώνοντας ακούγαμε συχνά, πως, επειδή είμαστε ακόμα μικροί, δεν δικαιούμαστε να έχουμε άποψη πάνω σε κάτι που δε γνωρίζουμε ή δε μας αφορά. Φυσικά, αυτό ακούμε και τώρα που είμαστε σαφώς μεγαλύτεροι, κυρίως επειδή η άποψή μας δεν συμφέρει τους συνομιλητές μας. Και γιατί το λέω αυτό;
Τις τελευταίες μέρες με έχει βάλει σε σκέψεις η επικαιρότητα και άνθρωποι που έχουν πέσει να «φάνε» άλλους ανθρώπους —ακόμα και κυριολεκτικά— αν τους δινόταν η ευκαιρία, επειδή απάντησαν σε ερώτηση σχετικά με την άποψή τους για ένα θέμα. Δεν έχω καταλάβει, πότε δεχόμαστε την άποψη κάποιου; Πότε την εκθειάζουμε, κάνουμε τον άνθρωπο που την εκφέρει ήρωα και οι συζητήσεις μας τον ανεβάζουν στην κορυφή, και πότε τον χαρακτηρίζουμε με χίλιους δυο τρόπους, επαναλαμβάνοντας στα πρωινά πάνελ φράσεις όπως «Τι ακούσαμε μόλις;», «Τι ζούμε;» και πολλά πολλά άλλα.
Γνωρίζουμε όλοι ότι αναφέρομαι, μεταξύ άλλων, στην ερώτηση που έκαναν δημοσιογράφοι ένα βράδυ μετά την παράσταση ενός καλλιτέχνη για τη γνώμη του σχετικά με τις αμβλώσεις. Και φυσικά, η ερώτηση δεν έγινε μόνο στον συγκεκριμένο, αλλά και σε άλλες διάσημες προσωπικότητες που ξαφνικά ενόχλησαν τόσο πολύ τους παρουσιαστές των «πρωινάδικων» και όχι μόνο, επειδή —ξαναλέω— είπαν την άποψη τους. Μια άποψη που δεν αφορά καμία γυναίκα και καμία μήτρα, όπως περίτρανα λέγεται, αλλά των παιδιών που δεν μπορούν να υποστηρίξουν και να διεκδικήσουν από μόνα τους το δικαίωμα τους στη ζωή.
Προφανώς και όσοι είπαν την άποψή τους και έγιναν αντικείμενο αισχρού σχολιασμού, αναφέρονται στην πλειοψηφία γυναικών που προχωρούν σε άμβλωση λόγω ανικανότητας να μεγαλώσουν το μωρό, για το οποίο έπρεπε να είχαν μεριμνήσει λίγο νωρίτερα, γνωρίζοντας τις συνέπειες των πράξεών τους.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε ακούσει ανθρώπους τόσο γνωστούς για τα κατορθώματα τους, που διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στην αναγέννηση του έθνους μας, να είναι παιδιά που παραλίγο να μη γεννηθούν, εξαιτίας προβληματικής κύησης. Κι όμως, γεννήθηκαν υγιέστατοι. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τη ζωή κανενός ανθρώπου, ούτε σε αυτή τη ζωή μπορούμε να πάρουμε τέτοιο βαρύ ρόλο για να καταδικάσουμε κάποιον και σε καμία περίπτωση δεν κρίνω αρνητικά τις μητέρες που, για πολλούς λόγους, νιώθουν την εγκυμοσύνη τους ανεπιθύμητη. Ο καθένας είναι αρμόδιος και υπεύθυνος για τις δικές του πράξεις, αλλά γιατί τόση ανθρωποφαγία βρε παιδιά;
Γιατί όταν παλεύουμε για άλλου είδους δικαιώματα που δεν αφορούν εμάς, βγαίνουμε εκεί έξω, κάνουμε πορείες, ξεφτιλίζοντας τα ιδανικά και τις αξίες πολλών ανθρώπων, παίρνουμε τον χαρακτηρισμό του σωστού και προοδευτικού Έλληνα και πολίτη, αλλά όταν το κάνουμε για άλλον λόγο που δεν συμφωνεί η πλειοψηφία, γινόμαστε αναχρονιστικοί, παλιομοδίτικοι και θρησκόληπτοι ή άνθρωποι με παρωπίδες;
Πώς γίνεται «εν έτει 2025» που το ακούμε και το ξανακούμε, να παλεύουμε για να έχουμε άποψη και να ξεσηκωνόμαστε, και ταυτόχρονα να καταδικάζουμε τους ανθρώπους που έχουν διαφορετική άποψη από εμάς;
Μήπως, είμαστε λίγο εγωιστές; Μήπως, σκεφτόμαστε την πάρτη μας; Γιατί ναι, επαναστατούμε για τις μειοψηφίες του κράτους μας, που τείνουν να γίνουν πλειοψηφίες, αλλά εδώ που τα λέμε, υπάρχουν μειοψηφίες, οι οποίες νιώθουν εγκλωβισμένοι στη φούσκα του αναχρονισμού που έχουν βάλει οι παρουσιαστές «πρωινάδικων» και οι άνθρωποι που παλεύουν για ελευθερία άποψης, αρκεί να μην ενοχλεί τη δικιά τους. Αυτή την ελευθερία θέλετε και για αυτή είστε έτοιμοι, οπότε είναι λογικό να μην έρχεται ακόμα.
Όταν θα υπάρξει αμφίδρομος σεβασμός στη διαφορετικότητα και τη διαφορετική άποψη, όχι μόνο εκεί που μας συμφέρει κι όταν δεν πέφτουμε να φάμε κάποιον άλλον άνθρωπο που βράδυ μετά την εργασία του ετοιμαζόταν να γυρίσει σπίτι του, τότε ναι, ίσως έρθει η πραγματική ελευθερία, που για τον καθένα από εμάς θα έχει διαφορετική σημασία.
