Του Ανδρέα Βλάχου,
Το Wolf Man, η κινηματογραφική συνέχεια του Λι Γουάνελ στο εξαιρετικό θρίλερ του 2020, The Invisible Man, είναι ένα παράξενο θηρίο. Περισσότερο συγκινητική παρά τρομακτική, η ταινία χτυπάει με τον απόηχο του προκάτοχού της. Και οι δύο έχουν μια ηρωίδα, η οποία απειλείται από ένα ριζικά αλλαγμένο ερωτικό σύντροφο —και οι δύο πρωταγωνιστούν ισχυρές γυναίκες ηθοποιοί (πρώτα η Ελίζαμπεθ Μος, τώρα η Τζούλια Γκάρνερ)— και οι δύο κατασκευάζουν τη βία τους πάνω σ’ ένα πλαίσιο ανεπίλυτου ψυχολογικού τραύματος.
Για τον Μπλέικ (Κρίστοφερ Άμποτ), η συναισθηματική δυσφορία εδραιώθηκε κατά τη διάρκεια μιας αγροτικής παιδικής ηλικίας που επισκιάστηκε από δύο, σχεδόν εξίσου τρομακτικές απειλές: τους άγριους ήχους ενός αόρατου ζώου, που συντρίβεται στο δάσος και τις εκρήξεις οργής, που εξαπολύει ο υπερβολικά προστατευτικός πατέρας του (Σαμ Τζέγκερ). Τώρα, άνεργος συγγραφέας στα 30 του και ζώντας στο Σαν Φρανσίσκο, ο Μπλέικ παρουσιάζει παρόμοιες εκρήξεις θυμού κάθε φορά που η μικρή του κόρη, η Τζίντζερ (Ματίλντα Φερθ), δεν είναι αρκετά προσεκτική. Ο γάμος του με τη Σάρλοτ (Γκάρνερ), μια σκληρά εργαζόμενη δημοσιογράφο, είναι τεταμένος και οι δυο τους δύσκολα επικοινωνούν. Είναι σαφές ότι ο Μπλέικ πρέπει να αλλάξει, αν και ίσως όχι τόσο αηδιαστικά όσο έχουν στο μυαλό τους οι σεναριογράφοι.
Όπως όλοι γνωρίζουν, η καλύτερη στρατηγική για τη θεραπεία μιας σχέσης είναι να σύρεις την οικογένειά σου στα δάση του Όρεγκον και στο κληρονομημένο πατρικό σπίτι που έχεις να επισκεφτείς δεκαετίες. Μπορεί να είναι μια σκονισμένη χωματερή χωρίς σύγχρονες ανέσεις, αλλά εξακολουθεί να διαθέτει το δολοφονικό υπερφυσικό πλάσμα, το οποίο στοίχειωσε τα τρυφερά σας χρόνια και συνεχίζει να μυρίζει και να μυρίζει στη βλάστηση… Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, όταν ένας παιδικός φίλος εμφανίζεται για αρκετή ώρα για να προειδοποιήσει, κάπως άσκοπα, για την επικίνδυνη τοπική άγρια φύση, πριν μια σοκαριστική επίθεση τον αδρανοποιήσει. Αφήνει, επίσης, τον Μπλέικ άσχημα δαγκωμένο και τη Σάρλοτ να αναρωτιέται μάλλον για τις επιλογές της ζωής της.
Στην αρχή, το σενάριο σπαταλάει τις δυνατότητες φόβου ενός ντόπιου τύπου, που συναντούν στο δάσος, τον οποίο υποδύεται ο Μπένεντικτ Χάρντι, ισχυριζόμενος ότι θυμάται τον Μπλέικ όταν ήταν παιδί. Σίγουρα ο χαρακτήρας του θα εξελιχθεί με ενδιαφέρον και ανησυχητικό τρόπο; Όχι. Απλώς βυθιζόμαστε σ’ έναν τρομακτικό κόσμο με όλη την πραγματικότητα ενός βιντεοπαιχνιδιού, στον οποίο υπάρχει ένας λυκάνθρωπος εκεί έξω, αλλά και η πιθανότητα να μολυνθείς σαν ζόμπι, μέσω ενός δαγκώματος ή μιας γρατζουνιάς —αυτό θα δημιουργούσε έναν άλλο λυκάνθρωπο και επομένως, μια αυτοαναιρούμενη κατάσταση λυκάνθρωπος εναντίον λυκάνθρωπου, αλλά χωρίς κανένας από τους δύο λυκάνθρωπους να είναι συναρπαστικά κακός ή συναρπαστικά καλός.
Οι σκηνές μεταμόρφωσης είναι υποφερτές —συμπεριλαμβανομένων των καθιερωμένων από το χρόνο στιγμών αποκόλλησης των νυχιών—, αλλά πολύ κατώτερες από ανάλογες σκηνές, τις οποίες επινόησαν προ πολλού ο Τζον Λάντις ή ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Αυτοί οι αξιόλογοι ερμηνευτές Γκάρνερ και Άμποτ φαίνονται εκτεθειμένοι από ένα κινηματογραφικό έργο, το οποίο απλά μοιάζει βιαστικό και μη αναπτυγμένο.
Κατά μία έννοια, ο Wolf Man είναι μια γενική και όχι ιδιαίτερα τρομακτική ταινία τρόμου για την καλύβα στο δάσος, η οποία στηρίζεται πολύ συχνά στον έντονο φωτισμό και στα ηχητικά εφέ που σπαράζουν τα αυτιά. Παρά τις μερικές φρικιαστικές στιγμές, η ταινία δεν έχει τον καταιγιστικό ρυθμό και την ψυχολογική διαστροφή, που έκαναν τον «Αόρατο Άνθρωπο» τόσο συναρπαστικό. Περισσότερο υποφέρει η Γκάρνερ, της οποίας η Σάρλοτ —μια γυναίκα που αντιμετωπίζει τον τρόμο και στις δύο πλευρές της εξώπορτας της— είναι τόσο πρόχειρα γραμμένη, η οποία περνάει μεγάλο μέρος της ταινίας, κοιτάζοντας άναυδη το ζυγωματικό τερατούργημα που σταδιακά γίνεται ο σύζυγός της.
Ωστόσο, το ακραίο πάθος της κατάστασης του Μπλέικ είναι αισθητό και ο Γουάνελ είναι αποφασισμένος να μας κάνει να το νιώσουμε. Για το σκοπό αυτό, το πιο έξυπνο κόλπο του είναι να χρησιμοποιεί την οπτική γωνία του Μπλέικ για να τονίσει τη σύγχυση και την αγωνία του. Καθώς ο Μπλέικ μεταμορφώνεται σ’ έναν πρησμένο, βρωμερό άθλιο που ροκανίζει μανιωδώς τις ίδιες του τις πληγές, η οικογένειά του εμφανίζεται ως εξωγήινοι με λαμπερά μάτια, με τα λόγια τους να είναι ένα συνονθύλευμα από ακατανόητους ήχους.
Η δουλειά του μακιγιέρ Ρικ Μπέικερ στο Ένας Αμερικανός Λυκάνθρωπος στο Λονδίνο (1981) παραμένει το χρυσό πρότυπο των σκηνών μεταμόρφωσης, ενώ οι επίπονες προσπάθειες της ομάδας πρακτικών εφέ του Γουάνελ είναι αξιέπαινα γλοιώδεις. Ένας νεφελώδης υπαινιγμός κακοποίησης, λοιπόν, —που αντιμετωπίστηκε απροκάλυπτα στο The Invisible Man— πλανάται πάνω από το Wolf Man, πιο ξεκάθαρα στην υπόθεσή του ότι η κακή ιδιοσυγκρασία μπορεί να μεταβιβαστεί σαν οικογενειακό κειμήλιο.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Wolf Man, imdb.com, διαθέσιμο εδώ
