Του Θάνου Κουλουβάκη,
Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο από ένα ειλικρινές συγγνώμη· είτε αυτό το ζητάμε εμείς, είτε το ζητά από εμάς κάποιος άλλος άνθρωπος. Κι ας λένε ανοησίες σχετικά με τη συγχώρεση και το φιλότιμο (φαντάζομαι γνωρίζετε όλοι και όλες το κλασσικό ρητό), προσωπικά πιστεύω ότι η συγχώρεση αποτελεί ενδεχομένως τη μεγαλύτερη λύτρωση που μπορεί να αισθανθεί ο άνθρωπος.
Είμαι βέβαιος ότι όποιος και οποία έχει νιώσει αυτό το συναίσθημα που περιγράφω, τη λύτρωση δηλαδή που φέρνει η συγχώρεση, γνωρίζει πολύ καλά για ποιο λόγο αξίζει να αφιερώσουμε –όχι μονάχα ένα άρθρο– αλλά ώρες συζήτησης πάνω στο εν λόγω θέμα. Επειδή, ωστόσο, εδώ η επικοινωνία μας υφίσταται μέσω του γραπτού λόγου, θα συνεχίσω να γράφω γι’ αυτό και ευελπιστώ να σας καλύψουν τα όσα ειπώνονται.
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί για ποιο λόγο ορισμένοι άνθρωποι δε ζητούν ποτέ συγγνώμη. Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι –σίγουρα έχετε γνωρίσει τουλάχιστον έναν άνθρωπο από αυτούς που περιγράφω– και πραγματικά απορώ πώς αντέχουν να μην γεύονται τη μαγεία της συγχώρεσης· την απελευθέρωση που σου παρέχει, όταν πραγματικά την έχεις ανάγκη. Δεν τους ζηλεύω – γι’ αυτό είμαι σίγουρος. Διότι αυτοί οι άνθρωποι, που φαίνονται διαρκώς δυνατοί και σκληροί, δεν επιτρέπουν στους εαυτούς τους να αισθανθούν πτυχές της ζωής μας και χάνονται μέσα σε πολύ συγκεκριμένα συναισθήματα.
Είναι πολύ σημαντικό να αφήνουμε τους εαυτούς μας να βιώνουν οτιδήποτε μας παρέχει η ζωή· να έχουμε νιώσει όλους τους πιθανούς συνδυασμούς συναισθημάτων που μπορεί να υπάρχουν. Εν τέλει αυτό που έχει σημασία –κατά τη γνώμη μου– είναι να απελευθερωθούμε γνωρίζοντας ότι μία όμορφη ζωή δεν είναι –εκ των πραγμάτων– διαρκώς γεμάτη χαρές, αλλά γεμάτη με μεταβαλλόμενα συναισθήματα. Με άλλα λόγια, αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι σπουδαίο να καταφέρνουμε να ξεπερνάμε συγκεκριμένα συναισθήματα ή καταστάσεις που μας πιέζουν και μας πνίγουν· όσο πιο σύντομα κατορθώσουμε να ξεπερνάμε τα παραπάνω, τόσο πιο άμεσα ανακουφιζόμαστε και μπορούμε να συνεχίσουμε ήρεμοι τη ζωή μας.
Συνεπώς, δεν υπάρχει λόγος να κρύβουμε τη θλίψη μας, να μη ζητάμε συγγνώμη, να μην λέμε ότι λυπούμαστε πραγματικά. Ουσιαστικά, δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε να εκθέσουμε τα συναισθήματα μας εν γένει. Κανένας δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί την ειλικρίνεια, αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια. Κανένας δε μπορεί να μας χειραγωγήσει επειδή είμαστε ευθείς και εκφράζουμε ακριβώς ό,τι αισθανόμαστε. Κανένας δεν μπορεί να μας πληγώσει περισσότερο, να μας χρησιμοποιήσει, αν εμείς δεν αφήσουμε τα περιθώρια να το κάνει. Κι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα συναισθήματα μας.
Οπότε, την επόμενη φορά που νιώθετε ότι πληγώσατε έναν άνθρωπο, μη σκεφτείτε ότι η κατάσταση δεν διορθώνεται κι ότι καλύτερα είναι να απέχετε. Δώστε θάρρος στον εαυτό σας και ζητήστε ένα ειλικρινές συγγνώμη. Πιστέψτε με, θα ανακουφίσει και το συνάνθρωπο σας, αλλά και εσάς τους ίδιους. Δεν έχετε να χάσετε κάτι· επομένως, απλώς δοκιμάστε το.
Επίσης, ξεκινήστε να μοιράζεστε τα συναισθήματα σας. Δεν είναι τα συναισθήματα για να μένουν μέσα μας· είναι για να τα μοιραζόμαστε με ανθρώπους που νοιάζονται γι’ αυτά. Απελευθερωθείτε από το φόβος της απόρριψης· σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που θα δεχθούν και εσάς και τη συγγνώμη σας και τα συναισθήματα σας.
Γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία – τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των εκδόσεων και δύο βιβλία του έχουν εκδοθεί.
