Της Ρένας Δανατζή,
Ήμουν στον παιδικό σταθμό. Από τότε θυμάμαι τον Πετράκη, που πηγαίναμε μαζί στο σχολείο. Ήταν ψηλός – πολύ πιο ψηλός από τα υπόλοιπα παιδιά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι στα μάτια μου φαινόταν τεράστιος. Ήταν, όμως, πολύ χαμογελαστός και πολύ ιδιαίτερος. Έκανε τόσο έντονες εκφράσεις, που ήταν σχεδόν αδύνατο να μη σου τραβήξει την προσοχή. Αυτό που θυμάμαι, βέβαια πιο χαρακτηριστικά από όλα τα άλλα, ήταν το ότι δεν μπορούσε να μιλήσει καλά.
Η ομιλία του θύμιζε μωρό. Συλλάβιζε κάποιες λεξούλες και αυτό μου φαινόταν τόσο, μα τόσο παράξενο. Πώς ήταν άραγε δυνατόν, ένα τόσο μεγαλόσωμο παιδάκι, να μην μπορεί να μιλήσει; Πηγαίναμε κάθε μέρα μαζί στο σχολείο, που βρισκόταν στο διπλανό χωριό. Πότε μας πήγαινε η μαμά μου, πότε ο μπαμπάς του, πότε οι γονείς των άλλων παιδιών. Μαζευόμασταν 3-4 παιδιά και πηγαίναμε μαζί.
Ήταν πολύ όμορφες ημέρες. Ανέμελες. Δεν μας ενδιέφερε τί ρούχα φοράν τα άλλα παιδάκια, πώς φαινόμαστε στους άλλους. Δεν βλέπαμε αυτές τις λεπτομέρειες. Και μέσα σε αυτές τις λεπτομέρειες χάνονταν και όλα αυτά τα μικρά πράγματα που έκαναν τον Πέτρο ξεχωριστό. Δεν ρώτησα ποτέ τη μαμά μου γιατί ο Πέτρος δεν είναι σαν όλα τα άλλα παιδάκια. Αλλά ούτε εκείνη μπήκε στη διαδικασία να προσπαθήσει να μου εξηγήσει.
Μου έφτανε που κάθε φορά που περνούσα έξω από το σπίτι του και έπαιζε στην αυλή, αναπηδούσε και φώναζε: «Φίλη μου, φίλη μου!» και η μαμά του μου έλεγε χαριτολογώντας: «Σ’ αγαπάει πολύ! Είσαι φίλη του». Κάπως έτσι, εγώ ένιωθα πολύ ξεχωριστή. Πίστευα ότι ο Πέτρος είναι πολύ επιλεκτικός με αυτούς που θεωρεί φίλους του. Μία φορά που ρώτησα την μαμά μου γιατί ο Πέτρος με είχε φίλη, εκείνη μου απάντησε πολύ αυθόρμητα: «Γιατί ο Πέτρος καταλαβαίνει ότι τον αγαπάς».
Έτσι, λοιπόν, κατάλαβα ότι ο Πέτρος έδινε την αγάπη του και την προσοχή του, μόνο σε όσους τον αγαπούσαν πραγματικά. Οι υπόλοιποι, δεν τον ενδιέφεραν. Ήταν αρκετά απασχολημένος με το να ενθουσιάζεται με μικρά καθημερινά πράγματα, να αντιδρά έντονα και να χαμογελάει.
Στο νηπιαγωγείο χαθήκαμε. Δεν ακολούθησε τα υπόλοιπα παιδάκια. Ούτε εγώ ρώτησα ξανά τη μαμά μου για τον Πετράκη. Και σταμάτησα να τον βλέπω στην αυλή του σπιτιού του. Είχα πάρα πολλά χρόνια να ακούσω αυτή τη φωνή δυνατά να λέει καμαρωτά ότι είμαστε φίλοι. Φταίω κι εγώ, που δεν ρώτησα. Δεν είναι ότι δεν με ένοιαζε. Είναι ότι κάπως χάθηκε στην καθημερινότητα η φιγούρα του.
Πέρασαν πολλά χρόνια, μέχρι να μάθω ότι ο Πετράκης είχε προχωρημένη μορφή αυτισμού. Ο Πετράκης μου, ο πολύ καλός μου φίλος, που αναφωνούσε και τον άκουγε όλη η γειτονιά, που στα μάτια μου ήταν τόσο χαριτωμένος και ξεχωριστός. Νομίζω πως συνέχισε σε ειδικό σχολείο, για παιδάκια με αυτισμό. Δεν είμαι σίγουρη. Τόσα χρόνια μετά, ο Πετράκης έρχεται συχνά-πυκνά στο μυαλό μου. Εύχομαι να είναι καλά και να έχει κάνει κι άλλους φίλους. Θα ήθελα πολύ να τον ξαναδώ και να του πω με τον ίδιο ενθουσιασμό ότι παραμένει φίλος μου.
Μακάρι όλοι μας να αγαπηθούμε από ανθρώπους σαν τον Πετράκη. Τόσο αληθινά, τόσο ανιδιοτελώς, τόσο αφιλτράριστα, τόσο ρομαντικά.
