Της Αντιγόνης Λαπατά,
Άλλο ένα πρωινό που σηκώθηκες για να κάνεις τα πράγματα που σε γεμίζουν! Άλλο ένα πρωινό που κοιτάζεις τον πίνακα ανακοινώσεων στο δωμάτιό σου. Γεμάτος είναι… εμπνευσμένος από εκείνες που θαυμάζεις, οι οποίες με το ξεκίνημα του νέου έτους σε έπεισαν πως ήταν η καλύτερη ώρα να φτιάξεις το δικό σου ”vision board”. Άλλο ένα πρωινό που σκοντάφτεις σε ένα από τα αμέτρητα, τσαλακωμένα αυτοκόλλητα χαρτάκια τύπου post it. Αρπάζεις ένα και το διαβάζεις για χιλιοστή φορά μέσα στη βδομάδα «Είσαι οι επιλογές σου». Αρπάζεις άλλο ένα «Δεν υπάρχει δε θέλω, μόνο δεν μπορώ». Άλλο ένα πρωινό που δεν είναι ίδιο με το χθεσινό. Γιατί χθες σηκώθηκες με όρεξη…
Αυτές οι μέρες… κάποιοι επιμένουν να τις αποκαλούν «φάσεις». Τόσο απλοϊκό, υποτιμητικό. Μάθαμε να τις αποφεύγουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι. Να τις αποκαλούμε «εξαίρεση στον κανόνα». Πρόκειται άραγε για αυταπάτη ή μήπως όλη αυτή η υπερπροσπάθεια δε συνιστά τίποτε άλλο παρά μία καλοστημένη μορφή υπεκφυγής; Διάφορες θεωρίες, αναλύσεις, καταλαμβάνουν το δικό τους χώρο στο μυαλό μας. Αναρωτιόμαστε «γιατί». Κάπου πρέπει να το αποδώσουμε, κάπου θα βρίσκεται κρυμμένη η εξήγηση. Ίσως να φταίει ο καιρός που είναι μουντός… δεν είναι τώρα όμως η ώρα να δώσουμε ρεπό στις υποχρεώσεις μας. Κάποια άλλη στιγμή. Εξάλλου όλα μια ιδέα είναι. Το αφήνεις για αργότερα…
Κοιτιέσαι στον καθρέφτη. «Θεέ μου, πώς είναι έτσι τα μαλλιά μου» σκέφτεσαι. Κάνεις έναν κόπο να τα σουλουπώσεις. Δεν μπορείς να βγεις έτσι από το σπίτι. Όπως και να ξύπνησες, ό,τι και να νιώθεις, οφείλεις να το «θάψεις». Δε σου φταίει και κανένας να επωμίζεται τα βάρη τα δικά σου. Βέβαια μια λύση θα ήταν να μη βγεις από το σπίτι… αχ, ας μπορούσες να κάτσεις στο κρεβάτι, ας μπορούσες να αφήσεις τα μαλλιά σου ατημέλητα. Δεν είχες διάθεση… παρ’ όλ’ αυτά άνοιξες τη ντουλάπα. Ευτυχώς είχες τα ρούχα σου σεταρισμένα. Δεν παιδεύτηκες να βρεις τι θα φορέσεις. Άλλωστε, δε θα το προσέξει και κανείς. Πρέπει όμως να κάνεις κάτι με την έκφραση του προσώπου σου. Αυτό, σου είπαν κάποτε κάποιοι συγγενείς για το καλό σου, είναι όπως ο έρωτας· όσο και να θες δεν κρύβεται.
Ακούς εκείνο το τικ τακ του ρολογιού. Ο χρόνος περνά κι είναι στο χέρι σου να μη μείνει ανεκμετάλλευτος! «Άντε, μια απόφαση είναι» λες. Βγήκες επιτέλους έξω. Σε χαιρετούν οι γείτονες. Πας στο σχολείο, στη σχολή, στη δουλειά. Μα καλά όλοι συνεννοημένοι είναι; Όλοι τους κάνουν την ίδια ερώτηση· «Τι κάνεις;». Κάποιοι ελαφρώς παραλλαγμένη· «Πώς είσαι;» Φυσικά κανείς τους δε δίνει σημασία στην απάντηση. Ούτε καν εσύ, που απαντάς με πάσα ειλικρίνεια… πολύ απλά γιατί την απάντηση δεν τη σκέφτεσαι, δεν την επεξεργάζεσαι. Τη διδάχθηκες!
«Καλά, εσύ;»
(Βέβαια ούτε εσύ ακούς τον άλλον… δεν μπορείς να ακούσεις κανέναν. Ιδανικά δε θα ήθελες να βρίσκεσαι εκεί. Ιδανικά δεν ξέρεις πού θα ήθελες να είσαι. Ιδανικά…)
Μα τι συμβαίνει τέλος πάντων;
Μήπως… αισθάνεσαι περίεργα; Μια μικρή δυσφορία. Μάλλον όχι… λίγο αδιάφορα, θα έλεγες καλύτερα. Ένα αίσθημα ανίας που εμφανίστηκε από το πουθενά. Μην το αρνείσαι… σου έχει ξανασυμβεί. Για την ακρίβεια, σου συμβαίνει συχνά πυκνά.
Όχι, όχι, όχι! Ό,τι και να νιώθεις, οφείλεις να το «θάψεις». Δεν φταίνε οι άλλοι να επωμίζονται τα βάρη τα δικά σου. Είσαι «καλά». Κι έτσι θα λες, μέχρι να το πιστέψεις (είναι νέα μόδα “fake it till you make it”)· Όλα καλά!
Πράγματι… όλα καλά! Και μάντεψε γιατί· γιατί επιτέλους παραδέχεσαι ότι δε νιώθεις καλά! Δεν είναι πως αισθάνεσαι αδύναμος, δεν είναι πως υπάρχει κάτι δυσάρεστο που σε απασχολεί. Ήθελες απλώς για μία μέρα να κοιτάζεις το ταβάνι. Ήθελες απλώς να ανοίξεις τα παράθυρα να μπει αέρας μα να μην πας μέχρι το σχολείο, τη σχολή, τη δουλειά. Εδώ που τα λέμε, πουθενά δε θα ήθελες να πας. Γι’ αυτό κι έκατσες στο σπίτι. Ίσως δεν ήμασταν τόσο παραγωγικοί και παραγωγικές ε; Ίσως δε δώσαμε τη δέουσα σημασία σε όλα εκείνα που συνθέτουν το “vision board” (εκνευρίζεσαι και μόνο που ακούς τις δύο αυτές λέξεις), σε όλα εκείνα που αποκαλούμε «επιλογές μας».
Και τώρα μάντεψε τι έχω να σου πω… και μάθε να το λες κι εσύ, όπως έμαθες το «καλά»…
Ε και τι έγινε;
Πολύ σωστά διάβασες! Έμαθες να ζεις κι εσύ, όπως όλες κι όλοι μας, σε μια κοινωνία που αυτές τις μέρες τις αποκαλεί «κακές». Έμαθες να παλεύεις με εκείνες τις μέρες, να τις διώχνεις, να λες ξανά και ξανά μπροστά από τον καθρέφτη «όλα μια ιδέα είναι, όλα είναι στο μυαλό μου. Αύριο, το δίχως άλλο, όλα θα φτιάξουν. Το σήμερα όμως;» Έμαθες να είσαι άριστος μαθητής, άριστη μαθήτρια. Έμαθες να αποφεύγεις τα συναισθήματα σου, όπως οι γάτες το νερό, όπως οι βρικόλακες το φως του ηλίου. Μα η ίδια κοινωνία που σε έχει γαλουχήσει με αυτόν τον τρόπο, σου έμαθε και κάτι άλλο. Κάτι στο οποίο δεν έδωσες σημασία, που δε το θεώρησες τόσο σημαντικό· «Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα». Το λένε, το ‘χεις ξανακούσει από τα στόματα κάποιων θαρραλέων. «Δεν το εννοούν» σκέφτεσαι. Το λένε απλώς για να το πουν. Είναι, όσο να ‘ναι, μια μορφή παρηγοριάς.
Όμως κι αυτές τις μέρες τις χρειάζεσαι. Κι αν νιώσεις ότι δεν είσαι τόσο παραγωγικός, τόσο παραγωγική… με γεια σου, με χαρά σου! Ο καθηγητής στο φροντιστήριο σου λέει πως λίγους μήνες πριν τις Πανελλαδικές, μια μέρα χωρίς διάβασμα είναι μια χαμένη μέρα. Οι φίλες σου στη σχολή σου μιλάνε ακατάπαυστα για τους στόχους της νέας χρονιάς (εκνευρίζεσαι και με το ”new year’s resolution”). Αφεντικά και συνάδελφοι αναρωτιούνται τι σου συμβαίνει. Φτάνει πια! Είναι κι αυτές μέρες. Είναι κι αυτή μια ανάγκη σου. Ας μην την αποφεύγεις. Ας μην την αρνείσαι. Είναι τόσο απελευθερωτικό να παραδέχεσαι πως σήμερα απλώς… «δεν το ένιωθες», πως βαρέθηκες, πως η ταβανοθεραπεία φάνταζε την καλύτερη λύση, την αναπόφευκτη.
Ίσως κι αυτή η καραμέλα που λένε —και, μεταξύ μας, τη λες κι εσύ, όπως κι εγώ— να είναι αλήθεια· δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες!
