Του Αθανάσιου Μαντζώλα,
Τα γεγονότα τις τελευταίες ημέρες εκτυλίσσονται με τέτοιο ρυθμό, ούτως ώστε ο χρόνος που θα μεσολαβήσει από την συγγραφή των παρακάτω γραμμών μέχρι την δημοσίευσή τους, είναι πολύ πιθανό να καταστήσει αυτό το άρθρο ανεπίκαιρο. Το μεταναστευτικό, που μέχρι πρότινος ήταν μόλις ένα από μια μακρά λίστα με μείζονα ζητήματα του δημοσίου βίου, εξελίσσεται πλέον (παράλληλα με τον κορωνοϊό) ως το κυριότερο όλων. Η μαζικότητα του φαινομένου, η βιαιότητα και η μεθόδευση του από την γείτονα χαρακτηρίζουν μια νέα κατάσταση, εντελώς διαφορετική με αυτή που είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν.
Δεν πρόκειται απλώς για ανθρωπιστικό πρόβλημα. Η αθρόα μετανάστευση εκτός του ότι αλλοιώνει την εθνολογική σύνθεση του ελληνικού πληθυσμού, θεωρείται από πολλούς (και ενδεχομένως να είναι) απειλή για την εθνική μας ασφάλεια. Απεδείχθη στον Έβρο με τον πλέον σαφή τρόπο. Οι συνεχόμενες ροές δημιουργούν σταδιακά μια επιδιωκόμενη από την Τουρκία επικίνδυνη κατάσταση για την Ελλάδα.
Στην προσπάθεια της να διαχειρισθεί τα αλλεπάλληλα χτυπήματα στη Λιβύη και μια διαφαινόμενη ήττα στη Συρία, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τις έκρυθμες συνθήκες που επικρατούσαν στα νησιά, εξαπέλυσε επίθεση εναντίον της Ελλάδας οπλοποιώντας τους χιλιάδες μετανάστες του μουσουλμανικού κόσμου που έχουν συσσωρευτεί (ή μάλλον έχει συσσωρεύσει) στο εσωτερικό της. Η ιστορία αυτή έχει εξελιχθεί με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης πως πρόκειται για ελεγχόμενη επίθεση από τη γείτονα.
Η ελληνική αντίδραση σίγουρα δεν ήταν η αναμενόμενη. Το αφήγημα του εθνομηδενισμού, που εδώ και πέντε χρόνια καλλιεργούνταν επιμελώς, κατέρρευσε. Οι ψυχοπονιάρικες τσιρίδες του ψευτοπροοδευτισμού πνίγηκαν στην υποκρισία τους. Πού είναι οι αλληλέγγυοι; Πού είναι όλοι αυτοί οι επαγγελματίες ευαίσθητοι; Αισθάνονται απομονωμένοι. Φοβούνται την κοινωνική κατακραυγή. Βλέπουν τον κόσμο να συσπειρώνεται γύρω από αξίες που αυτοί απεχθάνονται και πανικοβάλλονται. Οι πιο θρασείς χαμένοι στον ιδεοληπτικό τους κόσμο ψελλίζουν τις ψευδείς ειδήσεις που μεταδίδουν οι Τούρκοι. Στον Έβρο αναμετρήθηκαν δύο πολιτικές θεωρίες. Η θεωρία των ανοιχτών συνόρων είναι η χαμένη.
Τα ευρωπαϊκά κράτη, και γενικότερα τα κράτη της Δύσης το ένα μετά το άλλο, από μακρού χρόνου έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν πολιτικές για το μεταναστευτικό, με γνώμονα την προστασία των κρατών τους. Εμείς χρειαστήκαμε μία και πλέον τετραετία ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και κάτι μήνες παλινωδιών της σημερινής κυβέρνησης για να επανέλθουμε στην πραγματικότητα, να αντιληφθούμε την ειδοποιό διαφορά μεταξύ προσφύγων και μεταναστών, να καταλάβουμε ότι πλέον η πλειοψηφία όσων καταφέρνουν να φτάσουν εδώ δεν είναι πρόσφυγες, ότι δεν είναι δυνατόν να επιτρέπουμε στη Τουρκία να μας στείλει τα εκατομμύρια αυτών των ανθρώπων που βρίσκονται στα εδάφη της και όσους άλλους πρόθυμους να μεταναστεύσουν έχει ο τρίτος κόσμος. Και όταν συντονιστήκαμε με τη λογική και πράξαμε, όπως πράξαμε, πάψαμε να είμαστε ο διεθνής περίγελος. «Φίλοι» και εταίροι άρχισαν να μας παίρνουν στα σοβαρά. Άρχισαν να μας υπολογίζουν, χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά, κάποια ουσιαστική παρέμβαση της Ε.Ε., η οποία θα μας έβγαζε από την δύσκολη θέση. Τα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία δεν είναι μόνο ευρωπαϊκά. Είναι πρωτίστως, σύνορα εθνικά.
Οι δακρύβρεχτες επικλήσεις στο διεθνές δίκαιο και οι κραυγές αγωνίας προς την Ευρώπη είναι χαρακτηριστικό πολιτικών που θέλουν από άλλες δυνάμεις κάτι που δεν τολμούν να κάνουν στο όνομα της χώρας τους. Οι μεγάλοι χαμένοι στην υπόθεση αυτή είναι οι πραγματικοί πρόσφυγες, που βέβαια όσο περνάει ο καιρός αποτελούν όλο και μικρότερο ποσοστό των ροών. Αυτοί που έχουν πραγματική ανάγκη είναι οι άνθρωποι που προέρχονται από την εμπόλεμη Συρία. Ανάμεσα τους και πολλά παιδιά. Αυτοί είναι οι πραγματικά αναξιοπαθούντες και είναι άδικο να εξομοιώνονται με όλους όσους συνωστίζονται στον Έβρο και που επιτίθενται στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις ή που βυθίζουν τις βάρκες στο Αιγαίο. Σε κάθε περίπτωση το μήνυμα από την Ελλάδα εστάλη. Με τη βία δε περνάει κανένας! Ο κίνδυνος όμως δεν αποσοβήθηκε. Ενυπάρχει απειλητικός. Σε πρώτη φάση ο Τούρκος Πρόεδρος φαίνεται να απέτυχε και πρέπει να συνεχίσει να αποτυγχάνει.
Γεννήθηκε το 1999 στην Βέροια Ημαθίας. Αποφοίτησε το 2017 από το Γενικό Λύκειο Μελίκης και έκτοτε φοιτά στην Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
