Της Έλενας Γεωργίου,
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και στις σελίδες της έχει πλέον προστεθεί μια από τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές καταστροφές, αφού καταστράφηκε ο «πνεύμονας» του πλανήτη μας. Καθώς ο Αμαζόνιος φλέγεται, μία άλλη απειλή αχνοφαίνεται στον ορίζοντα και κάνει αισθητή την παρουσία της δύο μήνες μετά την πρώτη εμφάνισή της. Υπερβολικά αισθητή θα έλεγε κανείς. Μία πανδημία –όπως έχει πλέον ανακηρυχθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας– έχει οδηγήσει στη σταδιακή κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας, επηρεάζοντας κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας.
Η Ευρώπη δεν έχει λάβει τα μέτρα που όφειλε να υιοθετήσει για να αποτρέψει τη ραγδαία εξάπλωση μιας τέτοιας καταστροφής. Ειδικοί είχαν προειδοποιήσει εξαρχής για το υψηλό επίπεδο απειλής του COVID-19, αφού η απρόβλεπτη φύση του τον καθιστά έναν από τους πιο επικίνδυνους ιούς που έχει αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια η ανθρωπότητα.
Τα συστήματα υγείας διεθνώς δεν είναι επαρκώς εξοπλισμένα για να αντέξουν τέτοιο βάρος κι εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε προετοιμασμένοι για τις συνέπειές του. Το αύριο εξελίσσεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς, γεγονός που καθιστά ουτοπική κάθε προσπάθειά μας να το προβλέψουμε ή να γίνουμε ένα με αυτό. Η Κίνα, η Ιταλία και το Ιράν έχουν, μέχρι στιγμής, επωμιστεί τη μεγαλύτερη ζημιά, αφού κατατάσσονται στην κορυφή της καταμέτρησης κρουσμάτων, αλλά και απωλειών.
Μέσα στον πανικό που επικρατεί και την τρομολαγνεία που προωθούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η ιστορία αποδεικνύει ότι δε θα μάθουμε ποτέ από τα λάθη του παρελθόντος κι όταν εμφανιστούν μπροστά μας στο παρόν, τα επαναλαμβάνουμε. Η τεχνολογία δε μας έχει βοηθήσει και πολύ στην αποφυγή τους, αφού η άμεση επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο έχει οδηγήσει στην εξάπλωση του ιού. Επίσης, έχει συμβάλει στην παραπληροφόρηση, αφού τα δισεκατομμύρια άρθρα που έχουν κυκλοφορήσει παγκοσμίως για τον ιό, έχουν σπείρει τον πανικό ανάμεσά μας, γεγονός που δε μας επιτρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με την ψυχραιμία που της αρμόζει.
Επικρατεί ένα χάος σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά δεν είναι αρκετό για να μας κινητοποιήσει και να μας αναγκάσει να αναθεωρήσουμε απόψεις που έχουν ριζώσει στον τρόπο ζωής μας και το πώς αντιμετωπίζουμε ό,τι δεν αρμόζει στην προκαθορισμένη πορεία τους. Είναι πολύ δύσκολο να περιορίσουμε τους εαυτούς μας και να φιλτράρουμε τις κινήσεις μας, αλλά δεν υπάρχει περιθώριο αδιαφορίας και αποπροσανατολισμού.
Ο σκοπός μας πρέπει να είναι κοινός και ξεκάθαρος, με την προσωπική μας ενημέρωση και προφύλαξη ως το πρώτο βήμα αποτροπής της περαιτέρω εξάπλωσης. Κάθε απόφαση που θα πάρουμε για τους επόμενους μήνες, θα συμβάλει θετικά στην αντιμετώπιση μιας παγκόσμιας κρίσης. Αρκεί να είμαστε συνειδητοποιημένοι και ψυχολογικά θωρακισμένοι για ό,τι μας περιμένει. Η ανθρωπότητα χρειάζεται μια κοινή γραμμή πλεύσης, έτσι ώστε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά μια παγκόσμια απειλή που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Η ευθύνη ανήκει σε όλους μας και δεν πρέπει να τη θεωρούμε δεδομένη. Γι’ αυτό, ας συνυπάρξουμε όλοι στο γκρίζο, που έχει καταφέρει να ενώσει εδώ και αιώνες την αβεβαιότητα με τη σιγουριά, χωρίς πανικό, αλλά ούτε και απαξίωση.
Γεννημένη το 1997 στο πανέμορφο νησί της Κύπρου και φοιτήτρια της Αγγλικής Φιλολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Συμμετέχει σ’ εθελοντικά προγράμματα κι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με θέμα τη Λογοτεχνία, αλλά και την Ψυχολογία. Μ’ ένα βιβλίο στο χέρι από μικρό παιδί, δημιουργεί εικόνες μέσα απ’ τις λέξεις και μοιράζεται, μέσα απ’ αυτές, το χάος που διακατέχει την ύπαρξή της. Ασχολείται, επίσης, με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία.
