Της Ευθυμίας Γκαμπέση,
Στις μέρες μας, βλέπουμε τη θρησκευτική προσήλωση και λατρεία να εξασθενούν όλο και περισσότερο, με το φαινόμενο να παρατηρείται κυρίως σε δυτικές περιοχές του κόσμου. Αυτό οφείλεται σε διάφορους κοινωνιολογικούς και πολιτισμικούς παράγοντες όπως η εκκοσμίκευση και οι επιρροές του Διαφωτισμού, με τη λογική να συνίσταται ως ο μόνος τρόπος εξήγησης του κόσμου.
Σε ένα αντίστοιχο φιλοσοφικό και ιδεολογικό πεδίο έγκειται και το νέο βιβλίο του Γεωργίου Π. Μαλούχου, Οι εξομολογήσεις του Θεού και οι δεκαπέντε τύψεις Του, το οποίο μπορείτε να βρείτε διαθέσιμο από τις Εκδόσεις Πατάκη. Αναμφίβολα, όλους έχει ταλανίσει έστω και μία φορά στη ζωή τους το ζήτημα της εγκυρότητας της θρησκείας, του Χριστιανισμού, και εν γένει η ύπαρξη του ίδιου του Θεού. Εκείνου του Παντοκράτορα, του αλάνθαστου και του αψεγάδιαστου. Είναι, όμως, έτσι; Το έργο του Γ. Π. Μαλούχου έχει άλλη άποψη…
Αν ρίξουμε μία ματιά γύρω μας θα συναντήσουμε μόνο χάος, αδικία, φθόνο και απάτες. Γι’ αυτά σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός και μάλλον το έχει… μετανιώσει. Την ευθύνη στην προκειμένη περίπτωση μόνος ένας μπορεί να την αναλάβει, ο ίδιος ο Θεός. Τρόπος δεν είναι άλλος από αυτόν που ο ίδιος έχει ορίσει: η εξομολόγηση. Εφόσον όλοι μπορούμε να πάμε να εξομολογηθούμε για τις πονηρές μας σκέψεις, τα ακανθώδη συναισθήματα, τα ένοχα μυστικά και τις κολάσιμες αμαρτίες, γιατί όχι και ο ίδιος; Εύλογα ανακύπτει εδώ το ερώτημα: «Μα, έχει ο Θεός αμαρτίες;». Αυτό θα το μάθουμε στη συνέχεια.
Κάπου μακριά, σε μία ελληνική επαρχία, ζει ένας απλός και ταπεινός άνθρωπος, ένας αγαθός παπάς που μπορεί να είναι και ο πιο πιστός πιστός του Θεού. Αυτό είναι το πρόσωπο, λοιπόν, το οποίο διάλεξε ο Παντοδύναμος να τον λυτρώσει από τα «πάθη» του και τις τύψεις του. Η εξομολόγηση ξεκινά και χίμαιρα αποκαλύψεων απλώνεται με πολυάριθμα ερωτήματα να απορρέουν. Τι εννοεί ο Θεός όταν λέει ότι μας είχε καταδικάσει πριν καν μας δημιουργήσει; Τι εννοεί όταν εξιστορεί ότι ο Παράδεισος ήταν μία φριχτή δοκιμασία για τον άνθρωπο; Ότι έσπειρε την περιέργεια, το δέλεαρ και τη λαγνεία μέσα μας; Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος παίρνει τη μορφή ενός γένους ένοχου, αχάριστου, κυνηγημένου· χωρίς πραγματική ελεύθερη βούληση, παρά μόνο κίβδηλες παραπλανητικές και περιοριστικές πεποιθήσεις με προτεραιότητα μία μετά θάνατον ζωή δίχως απόδειξη για την ύπαρξή της.
Παραδεχόμενος τα λάθη Του, έχοντας για συμπαράσταση έναν καλοπροαίρετο και αγαθό άνθρωπο, ο Θεός ουσιαστικά μας ζητάει συγγνώμη. Για όλα εκείνα που έπραξε γνωρίζοντας ότι θα μας οδηγήσουν στην καταστροφή, για όλα εκείνα που έπλασε με συνείδηση ότι θα μας κοστίσουν ακριβά. Εξομολογείται για τον «μαύρο κόσμο» που δημιούργησε για έναν άνθρωπο που ποτέ δεν έφταιξε, κι όμως ζει ως εγκληματίας για όλη του τη ζωή. Ακόμη και Αυτός αφορίζει τη δόξα που του δείχνουμε, αντί απλά να τον… μισούμε.
Όπως παρατηρείται, το συγκεκριμένο βιβλίο δεν αποτελεί ένα ακόμα συμβατικό ανάγνωσμα για τη θρησκεία και την ουσιώδη αμφισβήτηση αυτής. Παρά το γεγονός ότι αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, ακόμα και ο τρόπος προσέγγισης είναι τελείως διαφορετικός απ’ ό, τι έχουμε δει έως τώρα. Ωστόσο, είναι λύση αυτό σε όλα όσα μας απασχολούν; Για να γίνω πιο σαφής, εάν αποδεχτούμε ότι όλα αυτά ισχύουν, θα είμαστε τότε πραγματικά απαλλαγμένοι από τη φρίκη και την αδικία, ή απλώς θα καταντήσουμε ακόμα πιο φυγόπονοι και ευθυνόφοβοι απ’ όσο ήδη είμαστε; Το έργο αυτό αποτελεί σίγουρα τροφή για σκέψη, ωστόσο τα τελικά συμπεράσματα είναι δικά σας!
