Της Εμμανουέλας Λατολλάρι,
Η ευτυχία συχνά φαντάζει άπιαστο όνειρο, καθώς συνδέεται πολύ στενά με το πώς μας αντιλαμβάνονται οι άλλοι, ή μάλλον το κατά πόσο αφήνουμε αυτό το γεγονός να μας επηρεάσει. Μεγάλο μέρος της ανησυχίας μας προέρχεται από την υπερβολική εξάρτηση από τις απόψεις των άλλων. Αυτή η συνεχής ανησυχία, μας εμποδίζει από το να βρούμε τον πραγματικό μας εαυτό και μια εσωτερική ηρεμία.
Από νεαρή ηλικία, καλούμαστε να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των γύρω μας — γονέων, δασκάλων, συνομηλίκων και της κοινωνίας γενικότερα. Αυτές οι εξωτερικές πιέσεις διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο αργότερα αντιλαμβανόμαστε την επιτυχία, την αυτοεκτίμηση και την ευτυχία. Τα παιδιά μαθαίνουν γρήγορα ότι η αποδοχή και η επιβεβαίωση προέρχονται συχνά από την εκπλήρωση των επιθυμιών και των προτύπων που έχουν θέσει οι άλλοι, είτε πρόκειται για μια αριστεία στο σχολείο, τη συμμόρφωση με τους κοινωνικούς κανόνες ή ολοκλήρωση των προσδοκιών της οικογένειας. Αυτή η πρώιμη πρακτική ικανοποίησης της ανάγκης για αποδοχή δημιουργεί μια αίσθηση υποχρέωσης να ευχαριστούμε τους άλλους, συχνά σε βάρος των δικών μας επιθυμιών και της προσωπικής αυτοέκφρασης. Με την πάροδο του χρόνου, αυτή η συνήθεια να ζούμε για άλλους μπορεί να επισκιάσει τις προσωπικές μας φιλοδοξίες, καθιστώντας δύσκολη τη διάκριση μεταξύ αυτού που πραγματικά επιθυμούμε και εκείνου που μας έχουν μάθει να θέλουμε.
Η συνεχής αναζήτηση της αποδοχής είναι μια παγίδα που σκοτώνει την αυθεντικότητα και οδηγεί στην απογοήτευση. Αν και κάποιος μπορεί όντως να αισθάνεται όμορφα κερδίζοντας τον θαυμασμό των άλλων, αυτή του η τάση δημιουργεί, εν τέλει, έναν κύκλο απογοήτευσης και αναυθεντικότητας. Το θάρρος να είμαστε αντιπαθείς μας απαλλάσσει από αυτή την εξάρτηση. Όταν αποδεχόμαστε το ενδεχόμενο της απόρριψης και της κριτικής, αποκτούμε μια πραγματική συναισθηματική ελευθερία και μπορούμε να επιδιώξουμε τις επιθυμίες μας χωρίς συμβιβασμούς, ή τουλάχιστον χωρίς το εμπόδιο της γνώμης των άλλων.
Το αν κανείς ζει για τον εαυτό του ή για τους άλλους επηρεάζεται βαθιά από τους στόχους που θέτει για τον εαυτό του. Η εστίαση σε προσωπικούς και ουσιαστικούς στόχους μετατοπίζει την ενέργειά αυτή προς αυτό που πραγματικά έχει σημασία, επιτρέποντάς μας να οικοδομήσουμε μια ζωή με σκοπό και ικανοποίηση. Αντίθετα, η αναζήτηση στόχων από εξωτερικά κίνητρα κρατά το άτομο στάσιμο σε μια κατάσταση στιγμιαίας και μη βιώσιμης ευτυχίας.
Το να ζει κανείς για τον εαυτό του δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγνοεί τα συναισθήματα ή τις ανάγκες των άλλων. Πρόκειται για την επίτευξη μίας ισορροπίας. Οι υγιείς σχέσεις απαιτούν ενσυναίσθηση και συμβιβασμούς. Όλα αυτά, όμως, δεν πρέπει ποτέ να επισκιάζουν ή να καταστρέφουν την ταυτότητα κάποιου. Οι σχέσεις ευδοκιμούν, όταν έχουν τις ρίζες τους στη γνήσια φροντίδα και συνύπαρξη, παρά στην ανάγκη για αποδοχή. Δίνοντας προτεραιότητα στο πώς μπορούμε να επηρεάσουμε θετικά τους άλλους, καλλιεργούμε βαθύτερες, πιο ουσιαστικές συνδέσεις.
Το να ζεις για τον εαυτό σου και όχι για τους άλλους ξεκινά με θάρρος. Πρόκειται για την απελευθέρωση από την ανάγκη για εξωτερική αποδοχή, την επιδίωξη προσωπικών στόχων και την εύρεση της χαράς στο παρόν. Αποδεχόμενοι το γεγονός ότι κάποιοι θα μας αντιπαθούν, διεκδικούμε ξανά την αυθεντικότητά μας και οδεύουμε προς την ελευθερία να ζήσουμε μια ζωή αληθινή ως είμαστε.
