Της Σόνιας Βαλαβανίδη,
Αδίστακτα όντα που κατασπαράζουν αθώες ψυχές παιδιών… Αιματηρές περιγραφές σκηνών φρίκης αναμασώνται στις ειδήσεις των εννιά και μένουν εκεί σαν στιγμές από ταινία που μας αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα. Στην επόμενη πληροφορία της ημέρας όλα χάνονται στη λήθη.
Πονάς, είναι φανερό. Νιώθεις πως απέτυχες ως κομμάτι αυτής της ανθρωπότητας. Πού ήμασταν όλοι εμείς, όταν οι ψυχές αυτές δέχονταν ανείπωτες επιθέσεις από ανθρώπους που όφειλαν να συνιστούν μανδύα προστασίας; Τι έκαναν για αυτά τα παιδιά οι συγγενείς, οι γείτονες, οι δάσκαλοι; Σιώπησαν; Μίλησαν μα η φωνή τους δεν ακούστηκε; Φοβήθηκαν; Αδιαφόρησαν; Προσπαθείς να μην καταποντιστείς συναισθηματικά με όσα έρχονται στο φως της δημοσιότητας, γιατί θες να είσαι λειτουργικός μέσα στη μέρα σου μα είναι αδύνατον, καθώς αναπαράγεις στο μυαλό σου την πληροφορία σαν χαλασμένο βινύλιο που η βελόνα του γρατζουνάει με εμμονικό τρόπο το ίδιο σημείο ξανά και ξανά.
Φρίκη, φόβος, πόνος ξανά και ξανά… Ο αχνός που βγαίνει από το στόμα σου δηλώνει την ταραχή που εισβάλλει μέσα στην καρδιά σου. Τι θα απογίνουν αυτά τα παιδιά; Θα τα αναλάβουν οι δομές πρόνοιας, σκέφτεσαι. Η καρδιά σου βυθίζεται ακόμη περισσότερο στην απελπισία. Δυστυχώς, οι δομές μας βρίσκονται σε παρακμιακή κατάσταση. Υπό-στελεχωμένα τμήματα με ανθρώπους που παλεύουν να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών και άλλους που απλώς λογαριάζουν το σταθερό μισθό και δεν έχουν μεράκι για το λειτούργημά τους. Μέσα σε αυτό το χάος τα παιδιά προσπαθούν να βγουν ψυχικά αλώβητα. Μα πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό;
Οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζουν να ταλανίζουν την καθημερινότητά μας και προφανώς η λύση δε θα δοθεί με το «μαγικό ραβδί». Όμως, οφείλουμε να σηκώσουμε τα μανίκια και να δημιουργήσουμε ένα υγιές περιβάλλον για αυτές τις ψυχές. Αυτό θα το διασφαλίσει το κράτος με τη δημιουργία δομών, τη πρόσληψη ειδικοτήτων που θα φέρουν ηρεμία στα παιδιά και θα συμβάλλουν στην ομαλή προσαρμογή τους στις νέες συνθήκες. Φτάνει μόνο αυτό; Φτάνει μόνο η συνδρομή του κράτους; Η ευαίσθητη ηλικία αυτών των παιδιών απαιτεί δράση και από εμάς. Δεν μπορούμε να ρίχνουμε ευθύνες συνεχώς στους άλλους. Να μιλάμε, όταν βλέπουμε τα παιδιά με μώλωπες, όταν ουρλιάζουν για βοήθεια μέσα από τον γραπτό τους λόγο. Η σιωπή μας κάνει συνένοχους και αν ακόμη δεν ακουγόμαστε να φωνάξουμε δυνατά, διεκδικώντας τη προσοχή από τους φορείς που είναι εντεταλμένοι στη διαχείριση των ζητημάτων αυτών. Αν είσαι γείτονας-ισσα να καταγγείλεις όσα ακούς και όσα βλέπεις. Να μην υποχωρήσεις ανακαλώντας τη φράση που συχνά άκουγες «Πού πας να μπλέξεις;». Σέ έχουν ανάγκη αυτά τα παιδιά. Πρέπει να τα σώσεις από την κόλαση που βιώνουν.
Η ελπίδα που κρύβεται μέσα στην κόγχη της καρδιάς σου δημιουργεί ψήγματα αισιοδοξίας για το μέλλον. Δεν μπορούμε να διασφαλίσουμε πως οι γονείς θα σταθούν αντάξιοι του ρόλου τους. Τα τέρατα των παραμυθιών θα συνεχίσουν να βρίσκουν διαφυγή στον κόσμο της αληθινής ζωής. Αυτό, όμως, που είμαστε σε θέση να κάνουμε είναι να γίνουμε νεράιδες των παιδιών και να ανακουφίσουμε έστω και λίγο τον πόνο που προξένησαν τα τέρατα—γονείς. Ας μην κυλήσουν τα δάκρυα στα μάτια τους. Ας γίνουμε εμείς τα χάδια που θα ακουμπήσουν τρυφερά τα μάγουλά τους.
