Του Βασίλειου-Πέτρου Αγροκώστα,
Ο Γιάννης Μπεχράκης πέθανε το 2019, έχοντας χάσει τη χρόνια μάχη του με την επάρατη νόσο, ωστόσο είναι σαν να συνεχίζει να ζει, ακόμα μέσα από το έργο, που αποτελεί σπουδαία παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές φωτορεπόρτερ. Συχνά γίνονται εκθέσεις με φωτογραφίες του ή αναφέρεται το όνομά του σε κάποια συζήτηση που έχει να κάνει με την αρτιότητα και τον επαγγελματισμό κάποιων φωτογράφων.
Έχοντας βρεθεί πολλές ακόμα φορές αντιμέτωπος με το θάνατο στις ανταποκρίσεις του έλεγε συχνά, όταν τον ρωτούσαν πώς αντιμετώπιζε τον φόβο μπροστά στο θάνατο ότι «Στην αρχή νιώθεις να κόβονται τα γόνατά σου, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, αλλά μετά αποκτάς μια δύναμη που ξεπερνά το μέτρο». Αυτό συνέβη και το 2000 όπου σε μια φονική ενέδρα στη Σιέρα Λεόνε βρέθηκε ανάμεσα σε πυρά και σε δευτερόλεπτα κείτονταν δίπλα του νεκροί ο στενός Αμερικανός φίλος του, Κερτ Σορκ (τη φωτογραφία του οποίου είχε πάντα στο δωμάτιό του) και ο Ισπανός κάμεραμαν, Μορένο Ντε Μόρα του Associated Press και τέσσερις από τους δέκα στρατιώτες που συνόδευαν την αποστολή και από την οποία ο ίδιος γλίτωσε τρέχοντας χωρίς προσανατολισμό προς το δάσος.
Είχε καλύψει τους πολέμους σε Βαλκάνια, Τσετσενία (όπου βρέθηκε να ανταλλάσσει χαλασμένες κονσέρβες, όταν εγκλωβίστηκε σε έναν πύργο γεμάτο οβίδες και πυρομαχικά), Σομαλία, Αφγανιστάν, Περσικό Κόλπο και Λιβύη. Το 2015 κάλυψε την προσφυγική κρίση που εκτυλισσόταν στη χώρα μας βρισκόμενος στη Λέσβο, τον Πειραιά, τη Χίο ή στις ηπειρωτικές περιοχές, γεγονός που του χάρισε το βραβείο Πούλιτζερ το 2016. Μια από τις συγκλονιστικότερες εικόνες του είναι αυτή με τον Σύρο πρόσφυγα να φιλά την κόρη του μέσα στην καταιγίδα προς τα ελληνικά σύνορα, κοντά στην Ειδομένη. Ο ίδιος έχει δηλώσει για αυτή τη λήψη πως «Αποδεικνύει πως τελικά υπάρχουν υπερήρωες. Δεν φορά κόκκινη κάπα, αλλά μια μαύρη πλαστική κάπα από σακούλες σκουπιδιών. Για εμένα αυτό αντιπροσωπεύει τον οικουμενικό πατέρα και την άνευ όρων αγάπη του πατέρα προς την κόρη του».
Θεωρούσε χρέος του να βρίσκεται δίπλα σε όποιον είχε ανάγκη ή ήταν αδύναμος και έλεγε πάντα πως δεν τον ενδιέφερε να αποκαλύψει με τη φωτογραφία του, αλλά να δει βαθιά στην ψυχή του ανθρώπου, να βοηθήσει όπως και όσο μπορεί. Δεν ήθελε κανένας άνθρωπος να υποφέρει ή να περιθωριοποιείται, γεγονός που τον έκανε να μην υποτάσσεται σε τίποτα και κανέναν και πάντα να αγωνίζεται. Αντίστοιχη είναι η αίσθηση δικαιοσύνης που τον διακατείχε, η αυταπάρνησή του, η ακεραιότητά του, η αφοσίωση στο λειτούργημά του, η σεμνότητά του και η μοναδική ακρίβεια με την οποία ξετύλιγε τον ανθρώπινο κόσμο.
Για όλα τα παραπάνω ο Γιάννης Μπεχράκης είναι κάτι παραπάνω από ένας ακόμα φωτογράφος.
Γεννήθηκε στο Βόλο το 1999 και ήρθε στην Αθήνα το 2017 για τις προπτυχιακές του σπουδές στο Τμήμα Φυσικής του ΕΚΠΑ, τις οποίες και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Είναι κάτοχος πτυχίου Proficency στα αγγλικά και Β2 στα γερμανικά. Ασχολείται ερασιτεχνικά με τον αθλητισμό και τη φωτογραφία και του αρέσουν πολύ τα ταξίδια, το θέατρο και οι συναυλίες. Επιπλέον, το 2016 συμμετείχε με το λύκειο σε ένα συνέδριο για τα δικαιώματα του παιδιού στην Τεργέστη της Ιταλίας.
