Της Ειρήνης Λάττα,
Στο πέρασμα των χρόνων, και ταυτόχρονα με τη συγκρότηση της προσωπικότητάς μας, είναι συχνό φαινόμενο το να χάνουμε φίλους, τους οποίους πολλές φορές θεωρούσαμε πολύ κοντινούς. Μπορεί αυτό να γίνεται σταδιακά ή ξαφνικά, κάτι που μπορεί άλλους να τους αφήσει αδιάφορους και άλλους να τους πικράνει βαθιά και για πολύ καιρό.
Αυτό μάθαμε, τελικά, πού οφείλεται; Μήπως δεν ταιριάζουμε; Μήπως δεν ήμασταν ποτέ τόσο κοντά ή δεν μας αγαπούσαν τόσο πολύ όπως νομίζαμε; Μήπως υπήρχαν άλλοι λόγοι και σκέψεις που μπορεί να μη μάθουμε ποτέ; Ίσως να είναι και ένας συνδυασμός όλων αυτών, αφού πολλές φορές η εικόνα κάποιου ανθρώπου στο μυαλό μας είναι πολύ πιο εξιδανικευμένη απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Έτσι, όταν ξαφνικά απομακρυνθεί από εμάς, νιώθουμε σαν να καταστρέφεται μονομιάς και ολοκληρωτικά αυτή η εικόνα. Μπορεί να είναι μία ή περισσότερες απότομες συμπεριφορές ή ακόμη και συμπεριφορές οι οποίες μας υποβιβάζουν. Γι’ αυτό και αναρωτιόμαστε αν ήταν πάντα έτσι κι απλά εμείς τώρα το καταλάβαμε ή αν όλο αυτό συνέβη ξαφνικά.
Μήπως τα άτομα αυτά εκπλήρωσαν τον σκοπό για τον οποίο μας πλησίασαν; Μήπως πήραν όσα πήραν και έδωσαν αυτά που έδωσαν μέχρι το δικό τους όριο; Μήπως, απλά, τους ενδιέφερε η επιφανειακή σχέση με εμάς ή μήπως νιώθουν αρνητικά συναισθήματα όταν βρίσκονται μαζί μας; Μπορεί και να μη μάθουμε ποτέ —δυστυχώς ή ευτυχώς— τις απαντήσεις για όλα αυτά τα ερωτήματα. Αλλά ένας άνθρωπος που ακόμα και μετά από χρόνια, έχει στο μυαλό του ένα «γιατί», πώς μπορεί να προχωρήσει και να μην κάνει αυτές τις σκέψεις;
Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη απάντηση και, ταυτόχρονα, η απάντηση έρχεται από μόνη της. Μέσα μας γνωρίζουμε πως είμαστε καλύτερα χωρίς τα άτομα αυτά, γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δε μας προσέφεραν κάτι ουσιαστικό, το οποίο θα μας έκανε καλύτερους σε κάτι. Πήραμε τα καλά στοιχεία τους και όσα μπόρεσαν να μας δώσουν και μετά δεν υπήρχε κάτι άλλο. Είναι πολύ σκληρό να το ζεις και να προσπαθείς να το πιστέψεις, αλλά δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός από τον άλλον και ανάλογα με τους στόχους που βάζει για τη ζωή του ή ανάλογα με την προσωπικότητά του, επιλέγει και τα άτομα με τα οποία θέλει να συμπορευτεί. Άλλωστε, οι φίλοι μας πρέπει να ακουμπάνε μέσα στην ψυχή μας απαλά, χωρίς να μας πληγώνουν με λόγια ή ακόμα και με σκέψεις τους. Αν καταλαβαίνουν πως δεν υπάρχει η βαθύτερη έννοια της φιλίας μαζί μας και ζητούν κάτι διαφορετικό, φυσικά και μας απαλλάσσουν από επόμενες παρεξηγήσεις ή μελλοντική στεναχώρια και απογοήτευση.
Ωστόσο, είναι καλό μια κοντινή σχέση που λύνεται να γίνεται με πολιτισμένο τρόπο και σεβασμό σε όσα προηγήθηκαν. Δεν παύει να είναι 2024, το οποίο το χρησιμοποιούμε ξανά και ξανά για να δικαιολογήσουμε τις προοδευτικές μας πεποιθήσεις και να τις «ανεβάσουμε» ως κάτι αξιοθαύμαστο και αξιέπαινο, αλλά όσα χρόνια και αν περάσουν, ο σεβασμός στις αξίες μας δεν παύει να είναι στη μόδα. Όλα έχουν γίνει τόσο απλά και εύκολα, όσο εύκολα τα θέλουμε κι εμείς.
Διαγράφουμε, μπλοκάρουμε, χαρακτηρίζουμε, αυτοπροσδιοριζομαστε ως θύματα και, τελικά, δεν κοιτάμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης, ούτε κοιτάμε να επικοινωνήσουμε τον προβληματισμό μας. Τι λύνεται έτσι; Απλά δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος της σύγχρονης ιδέας «δε μου αρέσει ή δε με καλύπτει κάτι πια, ας πάω στο επόμενο». Τελικά, με τον καιρό ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι η ίδια μας η συμπεριφορά επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά με διαφορετικά πρόσωπα. Και φτάνουμε στο σημείο να εκτιμήσουμε όσα διώξαμε με τόση ευκολία.
Γιατί σε κάθε ανθρώπινη σχέση, για να είναι υγιής και να μας εξυψώνει, χρειάζεται να έχουμε ενσυναίσθηση και να μειώνουμε τον εγωισμό μας. Να συγχωρούμε τον άλλον ξανά και ξανά και να τον δεχόμαστε όπως πραγματικά είναι. Πάντα θα φταίνε οι άλλοι, αλλά ίσως να φταίμε κι εμείς. Ας το επικοινωνήσουμε. Και μπορεί να αλλάξει. Μπορούμε να βοηθήσουμε τον άλλον να αλλάξει, μπορεί να αλλάξουμε κι εμείς!
