Του Δημήτρη Κυριαζή,
Τον Αγώνα για την πάταξη της φοροδιαφυγής επικαλέστηκε ο Πρωθυπουργός στη διάρκεια της συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου. Από μια σκοπιά αφαιρετική, παρατηρείται η παρέμβαση του κράτους στη διάρθρωση των κοινωνικών σχέσεων με αυτόν τον τρόπο. Και αυτό συμβαίνει προφανώς μέσω των μηχανισμών συνεχούς επιτήρησης των οικονομικών συναλλαγών, που κάθε κοινωνικός δρών και νομικό πρόσωπο εν γένει έχει ψηφιακό τραπεζικό λογαριασμό και οι μισθοδοσίες είναι πλήρως αποκομμένες από τη φυσική και εμπειρική διάσταση που προϋπάρχει έτσι και αλλιώς στην οποιαδήποτε συναλλαγή. Και το γεγονός αυτό, άλλωστε, δεν είναι ξένο απέναντι στην εντατικοποίηση της αντικοινωνικής και αυταρχικής επιβολής των σχετικών φορολογικών μέτρων. Όλα τα καταστήματα οφείλουν να διαθέτουν μηχάνημα POS, οι υπάλληλοι να εκδίδουν συνεχώς κάρτες και να ανοίγουν λογαριασμούς, να βυθίζονται με όλο και μεγαλύτερη προαπαιτούμενη από τις οικονομικές νόρμες ένταση στον κυβερνοχώρο.
Προβλήματα που γεννιούνται από τα ίδια τα κέντρα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, τα οποία η αλήθεια είναι ότι συνομιλούν μεταξύ τους, και λύνονται με τους τρόπους που προβλέπουν οι καθ’ αυτές «μήτρες» του κακού. Η διευκόλυνση στην άρθρωση των συναλλαγών που προκαλεί η νέα ταυτότητα, καθώς καταργείται Α.Φ.Μ και Α.Μ.Κ.Α, αποτελεί διευκόλυνση επειδή ακριβώς με κάποιον πολυσύνθετο τρόπο τα κέντρα εξουσίας τα καθιστούν προβλήματα. Πολύ πιο εύκολα μπορεί να θεωρηθεί ο κίνδυνος και η απειλή της φοροδιαφυγής ως μια «κατάσταση εξαίρεσης», την αντιμετώπιση της οποίας επικαλείται ο πρωθυπουργός, ως έσχατης κοινωνικής παθογένειας που θίγει τη δουλειά του άξιου και προωθεί τον τεμπέλη, ανεπρόκοπο και ανοικοκύρευτο τυχοδιώκτη Έλληνα μικροκαταστηματάρχη.
Πρόκειται για μια κυρίαρχη πολιτική κατεύθυνση φοβική απέναντι στην κοινωνίωση και την ανεξαρτησία, υπηρέτη εδραιωμένων κοινωνικών παραδειγμάτων της αγοράς και των υφιστάμενων κάθετων συσχετισμών δυνάμεων. Επενδύσεις, πόλεμος με τη φοροδιαφυγή και προώθηση της αξιοκρατίας. Οι ίδιες οι θέσεις ευθυνών που λαμβάνουν οι υπουργοί τεχνοκράτες μαρτυρούν τον κωμικό χαρακτήρα της τελευταίας, αλλά και ακόμη κι αν ίσχυε η εν λόγω αρχή στην πράξη, τα κριτήρια επιλογής του αρίστου θα ήταν —όπως και είναι άλλωστε— αντικοινωνικά και, κατά συνέπεια, αντιδημοκρατικά. Η κοινωνία ως συνονθύλευμα ατομικών μονάδων που ανταγωνίζονται για το ποιος θα διαχειριστεί το κοινωνικό και το πολιτικό πράττειν. Μέσα σε επιφάσεις συλλογικότητας, (σύμφωνα με τον πρωθυπουργό οι φόροι προσβλέπουν σε κοινωνικές δαπάνες) εκτρέφεται και εδραιώνεται η πολιτική απομόνωση και η εκμηδένιση της κοινωνίας. Πόσο παράδοξο να παλεύεις για τη Δημοκρατία, ανταγωνιζόμενος τα «δημοκρατικά» υποκείμενα που εν δυνάμει τις συντελούν και που τελικά τις εκπροσωπούν.
Σε ένα σύστημα διάρθρωσής της πολιτικής με τέτοιους όρους και αρχές, η δράση αυτή λογίζεται ως ένας ηθικός εκδημοκρατισμός της Αριστοκρατίας. Οι πολίτες μπορούν να επιλέξουν τον δυνάστη τους, αλλά μπορούν να γίνουν και οι ίδιοι αν το επιθυμούν, αρκεί να σπουδάσουν και να καταρτιστούν. Η πολιτική ως υπόθεση των λίγων που όλα τα υπόλοιπα υποσυστήματα οφείλουν να υποτάσσονται και να τους υπηρετούν. Το Πανεπιστήμιο ως εξαγωγέας καταρτισμένων υπαλλήλων, ένας μηχανισμός εδραίωσης της τεχνοκρατίας και της κεκαλυμμένης διαφθοράς υπό την αρχή της Ουδετερότητας και της Αξιοκρατίας και, άρα, της Αλήθειας. Η Αλήθεια φθείρεται, όχι λόγω του ψέματος, αλλά λόγω της αντικειμενικής και αδιαπραγμάτευτής της φύσης. Η αλήθεια δεν σηκώνει αμφισβήτηση —επομένως ούτε συζήτηση και διαβούλευση— οπότε, κάθε απόφαση, έχοντας για πνευματικό πατέρα την Επιστήμη περνάει αυτόματα ως κανονιστική.
Ζηλωτές της επιστήμης που αρνούνται τη δημοκρατική φύση της ίδιας της κοινωνίας. Όσο η κοινωνία είναι διαδικασία, αλλά και αποτέλεσμα διάδρασης και διαντίδρασης, όπως λέει ο Ζίμμελ, τόσο η δημοκρατία νοείται και αυτή ως τέτοια. Επομένως, από ένα απλό πολιτικό μέτρο που ενδύεται το μανδύα της δικαιοσύνης, κρύβεται ένας αντι-κοινωνικός και αντι-δημοκρατικός Λεβιάθαν, με υποκείμενα αυτής της πενιχρής στον πυρήνα της δημοκρατίας, πλήρως ελεγχόμενα και αυτοπειθαρχημένα, καθώς φοβούνται ότι οι συνέπειες είναι η ανεργία και η εξαθλίωση. Δημοκρατίες που απουσιάζει η διαδραστική κοινωνική διαδικασία είναι δημοκρατίες που αντιμετωπίζουν το άτομο ως άτομο, το ελέγχουν και το καθυποτάσσουν σε νόρμες οι οποίες σε τελική ανάλυση δεν προάγουν τη δικαιοσύνη, βασική αρχή που επικαλείται κάθε νέο μέτρο, ώστε να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων.
